Henryk Miśkiewicz

Każdy młody muzyk marzy o graniu na bębnach, nie byłem w tej kwestii wyjątkiem. Kiedy tylko miałem możliwość usiąść za perkusją - robiłem to z przyjemnością. Na jam sessions natychmiast wykorzystywałem każde zmęczenie perkusisty. Wydawało mi się, że "wtedy to dopiero żarło". Oczywiście były to wyłącznie moje odczucia...

Dzisiaj nie siadam. Moja świadomość jest większa - w tym także poziomu młodych perkusistów. Dzisiaj szkoły prokurują masę dobrych i wspaniałych drummerów.

Tak, jak każdy ojciec wychowujący dzieci. Życie codzienne uczy najbardziej. A zatem słuchanie w domu muzyki (jazzowej), kupowanie nowych płyt, zwracanie uwagi na szczegóły, na to, co jest najważniejsze w graniu na perkusji - że musi przede wszystkim swingować, groović. Zresztą tyczy się to każdego instrumentu, ale sekcji rytmicznej w szczególności.

Syn chwycił za pałki w wieku czterech lat i tak już trzyma je do dzisiaj. Do ćwiczenia na perkusji nigdy go nie zmuszałem. Wręcz przeciwnie, prosiłem, żeby ćwiczył na fortepianie, na który uczęszczał do szkoły muzycznej. Nagle w piątej klasie podstawówki oświadczył nam, rodzicom, że albo bębny, albo rezygnuje ze szkoły muzycznej. Wygrały bębny...

Nie lubię, gdy nie ma drive?u; gdy perkusista gra swoje, nie słucha solisty; gdy gra za dużo...

Zdecydowanie tak. Prostota jest zawsze bardzo skuteczna. Przy bardziej umiarkowanej grze, każde zamieszanie zwraca uwagę. W ten sposób buduje się napięcie. Grając dużo, bardzo trudno zbudować napięcie, bo kiedy zużyjemy już wszystkie środki, zostaje nam tylko dynamika, a ta się kiedyś skończy.

Uwielbiam, gdy bębniarz prowokuje. Wtedy zaczynam odpowiadać mu tym samym. Zaczynam grać inaczej, inspirujemy się nawzajem, powstaje inna muzyka niż zazwyczaj.

Zacznę od mojego syna. Jest to perkusista, który mnie najbardziej prowokuje, z którym wzajemnie się rozumiemy, zwłaszcza w muzyce bardziej "free" i wywodzącej się ze swingu. Krzysztof Dziedzic natomiast jest dla mnie najbardziej grooviącym perkusistą, zwłaszcza w muzyce funkowej. Bardzo lubię grać z Czarkiem Konradem, który jest z kolei najbardziej czujnym i najbardziej kolorowym bębniarzem. No i "odjechany", a równocześnie mocno "osadzony" Robert Luty.

Na tym, że jest osadzony w rytmie, tradycji i groovie, a jego przebitki i to, co gra pomiędzy rytmem jest często "odjechane". Uwielbiałem widowiskową całość, kiedy miał jeszcze długie włosy. Nawet w tej kwestii dorobił się naśladowców (perkusista z programu "Jaka to melodia"). Niestety, Lutek się ostrzygł, ale nie wpłynęło to na jego wspaniałą grę!

Feeling.

Jeżeli mają swój dobry czas, to oczywiście nie ma co ich katować metronomem. Ale podstawą jest groovienie. Kiedyś słuchając Counta Basiego Andrzej Trzaskowski stwierdził, że orkiestra tak swinguje, że wydaje się, jakby przyspieszała. I ona rzeczywiście przyspieszała - więc można przyspieszać, byle razem i byle swingowało i grooviło.

Powinni bardzo zwracać uwagę na feeling, słuchanie tego, co się dzieje w zespole, ponieważ muzyka powstaje z bodźców, które sobie nawzajem fundujemy i w odpowiedni sposób je przetwarzając, tworzymy następne. Słowem: należy mieć uszy otwarte na wszystkie strony.

To bardzo odległe czasy mojej współpracy z Orkiestrą Studio S1 Andrzeja Trzaskowskiego. Na Jazz Jamboree przyjechał kwartet Heinza Sauera, z którym mieliśmy zagrać wspólny koncert. W kwartecie tym grał wówczas jeden z najlepszych perkusistów big-bandowych, Ronnie Stephenson. Pamiętam, że gdy zobaczył swoje nuty, zapytał, dlaczego ma w nich napisane tylko podziały do podbicia, bez melodii. Tłumaczył nam, że mając zapis melodii, wie, co zagrać przed podziałem, aby było stylowo i przejrzyście. Pamiętam, że orkiestra grała z nim dużo precyzyjniej i okazała się bardzo dobrą orkiestrą. Wtedy zrozumiałem, dlaczego perkusistę uważa się za serce big-bandu.

Skąd mogę to wiedzieć? Ta wiedza przychodzi dopiero z chwilą bezpośredniego spotkania na scenie. Czasami bardzo mi się ktoś podoba, a gra mi się z nim źle. Myślę jednak, że z Tonym Williamsem czy Brianem Blade grałoby mi się cudownie ze względu na to, o czym mówiłem wcześniej, a więc feeling, prowokację, słuchanie i reagowanie na każdy drobiazg.

Perkusja to ostoja zespołu, instrument, który nadaje charakter utworom. Zawsze kiedy perkusja wchodzi po chorusie, granym bez niej, muzyka staje się jaśniejsza w sensie koloru. Poza tym ma ogromne możliwości barwowe.

Od pożyczenia saksofonu, bo jak nie wyjdzie to zawsze można oddać. (śmiech)