Marcin Papior (Piersi)

Oczywiście!!! Kto nie ma "Bałkanicy" w "graniu na czekanie" nosi graty po koncercie.

Uważam, że to dobry kawałek, ale to nie mnie go oceniać.

W "Bałkanicy" są żywe bębny, wzbogacone elektroniką, choć słuchając wersji studyjnej faktycznie można odnieść wrażenie, że jest sam beat. W wersji koncertowej "żywy" bęben dominuje, ale elektronika została.

Świadczy to chyba o popularności "Bałkanicy". Wszystkie popularne numery są chętnie coverowane, miksowane itd. itp. Nie powiedziałbym, że to weselny hit, choć przyznaję, że sprawdza się na każdej imprezie.

Nie spotkałem, co nie oznacza, że ich nie ma, he he.

Mam na sobie kilka czarnych tatuaży. Miałem taki okres w życiu, w którym robiłem sobie tylko czarne wzory. Był to jednak bardzo krótki okres i od tamtej pory gustuję zdecydowanie w "kolorach".

Będąc nastolatkiem byłem zachwycony artystami, którzy mieli tatuaże na swoim ciele. Obiecałem sobie, że jak skończę 18 lat, też zrobię sobie tatuaż. Niestety, nie wytrzymałem i pierwszy zrobiłem sobie w wieku 17 lat. Dziś bez zgody rodziców żadne szanujące się studio nie zrobi tatuażu nieletniemu, ale na moje szczęście kiedyś było inaczej.

Smok na lewym ramieniu. Teraz mam obrazki także na nogach, klatce piersiowej i w kilku innych miejscach. Na tym nie koniec. Mam jeszcze dużo miejsca na swoim ciele i kilka ciekawych pomysłów.

Trudno powiedzieć.... U mnie jest tak, że prawie każdy tatuaż jest pamiątką z jakiegoś okresu mojego życia. To jakby pamiętnik, który zawsze mam przy sobie i którego nigdy nie zgubię.

Podobno towarzystwo, w jakim przebywamy, ma ogromny wpływ na to, co robimy. Gdybym więc został introligatorem lub stomatologiem, to trudno powiedzieć, czy miałbym tatuaże.

Grałem kiedyś na gitarze w zespole, którego nazwy przez grzeczność nie wymienię. Mieliśmy tak rewelacyjnego perkusistę, że przed każdą próbą musiałem pokazywać, jak ma grać numery na bębnach. Któregoś dnia nie wytrzymałem i znalazłem dobrego gitarzystę. Tak to wyglądało w wielkim skrócie.

Mój dziadek grał, od kiedy sięgnę pamięcią: perkusja, klawisze, puzon. Dosłownie człowiek orkiestra. Teraz ma 83 lata i nadal gra.

Polmuz zorganizowany przez mojego dziadka z jakiegoś pobliskiego MDK-u, w którym miał próby. Z perspektywy czasu bębny były koszmarne. Jednak wtedy to było coś. Ciekaw jestem, co się z nimi stało, bo nie pamiętam.

Bębniłem w wielu zespołach, zanim zacząłem grać z Tuff Enuff. Poważne granie zaczęło się od Disonance (obecny Horrorscope), z którym to będąc jeszcze bardzo młodym chłopcem nagrałem pierwszą swoją studyjną płytę.

Słucham i słuchałem bardzo zróżnicowanej muzyki. Może właśnie dzięki temu jestem dość "elastyczny" muzycznie. Z zespołów, które miały ogromny wpływ na to, co robiłem z Tuff Enuff wymieniłbym zespół Prong. Do dziś uwielbiam takie granie. Genialna kapela.

Paradoksalnie teraz zacząłem dbać o kondycję bardziej niż kiedyś. Będąc młodym chłopakiem, a za takiego się uważałem, nagrywając pierwszą płytę Tuff Enuff, nie w głowie było mi dbanie o kondycję fizyczną, z którą chyba było nie najgorzej. Teraz jest inaczej. Człowiek nie regeneruje się tak szybko, jak kiedyś, potrzebuje więcej snu i musi dbać o formę. W przeciwnym razie po 40 roku życia zostaje z ciebie starszy, niekoniecznie sprawny, pan z brzuchem. Może komuś taki wizerunek odpowiada, ale ja dziękuję. Nie chcę.

W pewnym momencie nadszedł taki etap w życiu każdego z nas, że trzeba było sobie zadać pytanie, co chcę w życiu robić. Oczywiście odpowiedź była prosta - grać!!! Ale, niestety, trzeba płacić rachunki, coś jeść itd. Mieszkaliśmy już z własnymi rodzinami i trzeba było zarabiać pieniądze, a Tuff nie był żyłą złota. Kochaliśmy i kochamy nadal to, co robimy, ale to nie wystarczało. Praca, niestety, spowodowała spowolnienie twórcze zespołu. Część muzyków wyjechała za granicę, część zmieniła miejsce zamieszkania w kraju. To wszystko miało wpływ na dalszą twórczość kapeli.

Z tym się nie zgodzę. Zespół pracuje nad nowym materiałem. Zagrał kilka bardzo udanych koncertów. Myślę, że jeszcze chwil parę i usłyszymy efekty tej pracy. Nadal jestem w kontakcie z chłopakami z zespołu. Podjęcie decyzji o odejściu z grupy nie było spowodowane konfliktem pomiędzy nami. Jak sam widzisz, jest dość intensywny okres działania w zespole Piersi. Tym samym gramy mnóstwo koncertów, jeździmy udzielając wywiadów, jesteśmy zapraszani do różnego rodzaju programów. To wszystko zajmuje bardzo dużo czasu. Jestem gościem w domu, a jak już przyjadę, to chcę spędzić ten czas z dziećmi. Postanowiłem więc zaangażować się w 100 % w jeden band. Nie lubię robić czegoś na "pół gwizdka".

Było ich kilka. Pierwszy to biały Pearl Export kupiony w sklepie muzycznym na raty. Nówka!!! Była piękna, ale nie brzmiała, he he. Później Ludwig z 70 lat - pięknie brzmiący zestaw z klonu. Wyglądał gorzej, ale wydawał szlachetne dźwięki. Żałuję, że go sprzedałem. Całkiem niedawno podjąłem próbę odkupienia tego zestawu, ale, niestety, nie jest to proste. Ten sprzedał temu, ten temu i nie ma.

Raczej tak. Uważam, że do tego rodzaju muzyki nie jest potrzebny większy zestaw.

Wygrałem casting. Graliśmy kiedyś z Tuff Enuff jako support przed Piersiami. Chłopakom bardzo podobało się to, co robimy. Po kilku latach zadzwonił telefon i zaproponowali przesłuchania. Pojechałem, zagrałem, wypiliśmy kilka, no, może więcej, browarów i tak zostałem do dziś. To już 13 lat. Czas płynie.

Niestety, nie miałem okazji, ale szanuję Krzyśka za to, co robił. To dobry perkusista.

Każdy perkusista lubi grać po swojemu. Te numery, które mogłem zagrać inaczej, oczywiście zagrałem. Natomiast te, w których partie bębnów są bardzo charakterystyczne i nie mogły zostać zmienione, gram tak, jak Krzysiek.

Pamiętam, że było strasznie mało czasu i bębny na całą płytę nagrałem w jeden dzień, od rana do nocy. Dramat!!! W którymś momencie krew zaczęła mi się lać z obu dziurek w nosie. Do tego litry wypitej kawy i napojów energetycznych. Nie była to komfortowa sesja. Na szczęście dziś już tak nie pracujemy.

Hmmm.... Chyba nie brakuje mi poczucia humoru. Czasem nawet jest go za dużo. Pojawiając się w szkole np. na wywiadówce dzieci, inni rodzice patrzą na mnie, jak na kosmitę. Wszyscy ładnie ubrani, uczesani. Czasem wydaje mi się, że bardziej pasuję do towarzystwa dwudziestolatków niż do swojej grupy wiekowej, ale dzieci się cieszą, że mają takiego śmiesznego ojca, he he...

Muzyka i rodzina to dla mnie wszystko...