Tomas Haake (Meshuggah)

Gladiator? (śmiech) Oooo, nie czuję się jak gladiator, na pewno nim nie jestem, jestem po prostu gruby!

Cooo?... Ojej, cholera! Rzeczywiście, ha! Zapomniałem zupełnie o tym! Dzięki wielkie! (śmiech)

Cóż? To fajna sprawa w kontekście, jak fani są z tobą związani. To tak naprawdę pokazuje, ilu masz fanów w danym momencie. To nie jest oczywiście konkurs na to, kto jest lepszym perkusistą, a kto gorszym. Rzecz, która mnie naprawdę zawsze zaskakiwała, ale jest jednocześnie bardzo fajną sprawą to fakt, że każdego roku w czołówce jest Lars Ulrich. Pokazuje to zatem jak dużo fanów posiada. W takich plebiscytach są bębniarze właśnie z wielkich bandów, z wielkich zespołów. W momencie, gdy w takich okolicznościach zostaje wspomniany bębniarz z dość niszowego zespołu jest to wtedy rzecz wyjątkowo przyjemna. Naprawdę dało mi to obraz, jak dużo oddanych fanów posiadamy. To, że tam się znalazłem zawdzięczam właśnie dzięki nim i nie ma dla mnie większego znaczenia, jak kto gra, bo to wszystko zależy od fanów, którzy chcieli wskazać właśnie ciebie.

Dokładnie! To wszystko dzięki fanom!

Tak. Później gramy w Szwecji, Belgii, dużo latania, wczoraj graliśmy w Holandii, dziś jesteśmy w Polsce. Latamy, bo nie miałoby większego sensu wynajmowanie busa na kilka koncertów i to tak porozrzucanych. Czasami jest to problem ze względu na brak, nazwijmy to, regularnych bębnów przy sobie.

No tak. Tylko, że tak jak dziś dostaję je zupełnie nowe, nieużywane. Kompletnie zapakowane, nie mające nawet założonych naciągów. W momencie, gdy jest to totalnie nowy, fabryczny sprzęt potrzebuję dobrych kilku godzin, tak około cztery - pięć, by je przygotować do gry. Gdy mam zestaw koncertowy przy sobie wystarczy ok. dwóch godzin na przygotowanie. Dziś miałem zaledwie dwie - trzy godziny, by rozstawić całkowicie nowe bębny do gry i było to, szczerze mówiąc, dość stresujące? Ale udało się, zadziałał!

Coś ty! Jestem w pełni wypoczęty.

Na pewno 'obZen'?. Byłem wtedy swoim własnym reżyserem. Miałem komputer koło siebie i kontrolowałem wszystko to, co się dzieje wokoło. Siadałem za bębnami z metronomem i komputerem obok i nagrywałem samego siebie. Tak naprawdę to nie było zbytnio stresujące. To bardzo fajne być sobą i nie przejmować się, że z drugiej strony ktoś siedzi i mówi ci, że musimy niestety zagrać kolejne, już czterdzieste piąte ujęcie (śmiech), ale z drugiej strony, gdy skończyłem, okazuje się, że mam i tak strasznie dużo różnych podejść. Później musiałem usiąść i wybrać te właściwe w momencie, gdy tyle z nich było tak dobranych? Tak więc samo nagranie zabrało miesiąc, a kolejny wybranie odpowiednich partii bębnów?! Po prostu najpierw siedziałem i nagrywałem za bębnami, a później wybierałem odpowiednie partie siedząc za komputerem. Wszystko mi wtedy w pewnym momencie zaczynało powoli wysiadać? To był naprawdę stresujący czas dla mnie? Ponadto był to również bardzo owocny czas, bo tak wiele rzeczy się nauczyłem, tyle się dowiedziałem.

O tak? Miałem bardzo poważne problemy ze swoim ramieniem. Po zakończeniu sesji 'obZen', a tuż przed trasą, musiałem podjąć poważną decyzję, czy iść na operację. Nie mogłem praktycznie podnieść ręki. Zdecydowałem, że na operację nie pójdę, skontaktowałem się ze specjalnym masażystą i zacząłem robić serię specjalnych ćwiczeń. Problem był już bardzo zaawansowany, ale na szczęście dzięki tym regularnie wykonywanym ćwiczeniom zacząłem wracać do formy. Działo się to bardzo szybko, bo już w przeciągu jednego tygodnia poczułem się zdecydowanie lepiej. Ciągle jednak czuję tę rękę... (tutaj Tomas zakręcił szeroki łuk lewą ręką, trzymając się za ramię - przyp. red.). Dziś pod koniec koncertu czułem już duże zmęczenie w ramieniu i czasami czułem ból, gdy musiałem podnieść rękę, a jak wiesz, muszę to robić dość często, z lewą nie mam tak wielkiego problemu, bo pracuje nieco mniej. Kolejna rzecz to problem z plecami, wykonano mi właśnie zabieg chirurgiczny, ponieważ miałem nacisk na nerwy i czuję nieraz ostry ból podczas gry. To było coś takiego, jak wielki bąbel na jednym z kręgów, który mi strasznie uciskał na nerw. Podczas ostatniego tournee po Stanach, na sam koniec nie mogłem właściwie grać! Moje nogi nie chciały wykonywać poleceń mojej głowy. Od jakichś czterech lat ten stan się pogarszał u mnie czyli od momentu, gdy to zauważyłem. Jednak przez ostatni rok ruszyło to strasznie do przodu. Wcześniej działo się to tylko czasami, ale niestety na tym ostatnim tour po Stanach było już tragicznie. Nie mogłem zagrać prostego ta ga ta ga ta ga. Z tygodnia na tydzień jest teraz coraz lepiej, ponieważ wykonuję odpowiednie ćwiczenia. Same plecy są w super stanie, jak u piętnastolatka, ale nerw jest kompletnie zdemolowany i zajmie to może nawet dwa lata, zanim ogarnę wszystko i wrócę do pełnej formy.

Taaak, czuję się coraz lepiej. Na szczęście nie jest to jakieś nieodwracalne uszkodzenie, bo byłaby to najgorsza rzecz, jaka mogłaby mi się przytrafić? Przestać grać to byłaby tragedia. No, ale czuję się naprawdę lepiej. Czuję się lepiej niż dwa tygodnie temu, zauważam to. Wszystko idzie w dobrym kierunku, więc nie jestem jakoś mocno tym przerażony.

Jeden z moich ulubionych bębniarzy pochodził z Polski. Niestety już nie żyje, nazywa się Vitek i był z zespołu Decapitated. To był niesamowity bębniarz! W tym gatunku muzyki nie wiem, czy jest wielu pałkerów mogących mu dorównać. Ich ostatni album był po prostu miażdżący!

O tak, słyszałem go, to także niesamowity bębniarz!

To jest w miarę ciekawe, bo gdy byłem mały miałem wyjątkowo dziwny zwyczaj, że chowałem się do szafki, takiego kredensu i zaczynałem grać na garnkach. Najciekawsze w tym wszystkim było to, że zaczynałem grać dopiero wtedy, gdy nikogo nie było, a najlepiej właśnie, gdy się schowałem. Tłukłem w pokrywki od słoików i inne rupiecie kuchenne. Mama otwierała szafkę i patrzyła na mnie zdziwiona "Co ty tu robisz?" (śmiech).

Ha! Nie, jeeeeszcze nie (śmiech).

Nie, zasadniczo to nie. Mój kuzyn, który siedział dziś za stołem z naszym oświetleniem gra na bębnach.

On jest naprawdę świetnym pałkerem. Miał zestaw perkusyjny jeszcze zanim ja zacząłem grać. Tak naprawdę pierwszą osobą, która mnie zainspirowała do gry na bębnach był po prostu Zwierzak z Muppet Show. Jego pojedynek perkusyjny z Buddy Richem jest niesamowity. Tak więc gdybym miał powiedzieć, kto był moim pierwszym perkusyjnym idolem to powiedziałbym bez wątpienia - Zwierzak! Oczywiście to było, gdy miałem z 5-6 lat. Później zakręciłem się wokół wszelkiego rodzaju poduszek, by uzyskać różne brzmienie wybierałem różne ich rodzaje i kładłem je sobie to na krzesło, to na oparcie itd.. Cały dom był wtedy zakurzony, bo tłukłem niemiłosiernie (śmiech). Za to mój pierwszy prawdziwy zestaw to Premier Silver Sparkle z dwudziestocalową stopą. Taki malutki jazz rockowy zestawik. To było, gdy miałem już z 7 lub 8 lat.

Próbowałem kilka razy, ale nigdy tego nie lubiłem. Miałem trzy podejścia. Pierwszy nauczyciel, to był taki starszy facio, który zaczynał lekcje od rudymentów. Pamiętam, jak poszedłem do niego pierwszy raz, stał taki piękny zestaw w jednym rogu i mały w drugim. Pierwsze, co zrobiłem to poleciałem od razu do tego dużego, a on na to "O nie, nie, zaczynamy tutaj". Pokazał mi ten mały zestaw, do tego zabrał mi blachy i centralę zostawiając z hi-hatem i werblem, po czym zaczęliśmy żmudne ta da ta ta - da ta da da. Nienawidziłem tego, byłem u niego dwa - trzy razy, miałem wtedy 8 lub 9 lat. Później poszedłem do jakiegoś gościa, gdy miałem 11 lat, a na sam koniec, gdy miałem 14, w sumie to nigdy nie brałem jakichś poważnych, regularnych lekcji u kogoś.

Nie, nigdy.

Hmm? Można by rzec, że i tak, i tak. Zazwyczaj mam ogólny zarys bębnów do całego numeru czyli tak, jak mają być osadzone w całym numerze. Czasami jest to jednak jedynie bardzo krótka część numeru. Wklepuję ją na kompie i patrzę, co mogę z tym zrobić. Wtedy też zazwyczaj pod koniec dnia mam już dość konkretną i dłuższą część tychże bębnów. To z czego może nie zdają sobie sprawy niektórzy to fakt, że angażuję się w stworzenie bębnów jedynie w numerach, które sam współtworzę, nie robię partii bębnów do innych kawałków, których nie napisałem. W tych innych kawałkach jest tak, że zostaną zaprogramowane bębny i później właściwie nic w nich nie zmieniam podczas nagrań. Zasada jest mniej więcej taka, że ten kto pisze utwór, pisze też partie bębnów.

Nie, nie ma niczego takiego. Myślałem kiedyś o tym, ale wychodzi na to, że Meshuggah to praktycznie już firma, więc nie mam żadnych bocznych projektów. Jest tu wystarczająco dużo roboty związanej z tworzeniem materiału, nagrywaniem, produkcją itd. więc nie ma czasu na inne pomysły. Czasami czuję się nawet jak facet w biurze. Siedzę przed komputerem otoczony książkami i dłubię?

Nie sądzę? Naprawdę jest mi z tym wszystkim bardzo dobrze. Tak jak teraz, czuję się świetnie (śmiech).

Dzięki, stary. Jasne, dawaj!