Razem z Cindy Blackman-Santana

Dlaczego właśnie Cindy? Nie tylko dlatego, że perkusistka jest jedną z najbardziej znanych kobiet perkusji, ale z racji jej olbrzymiej muzykalności i różnorodności stylistycznej. Zawsze ze smakiem i z klasą.

Cindy Blackman bardzo charakterystyczna i zasłużona perkusistka, która komponuje, pisze, gra, nagrywa, koncertuje. Jej popularność idzie w parze z jakością prezentowanej muzyki. Mimo że uwielbia jazz, największą rozpoznawalność osiągnęła jako perkusistka w zespole Lenny’ego Kravitza w okresie jego największej popularności. Wykształcona muzycznie angażuje się i zapraszana jest do wielu projektów nowojorskiej sceny jazzowej.  W pewnym momencie swojej kariery, skupiła się mocno na karierze solowej, wydając kolejne płyty oraz instruktażowe video. Oprócz jazzu i rocka jej język muzycznej wypowiedzi obejmuje znacznie więcej stylistyk m.in. rytmy latino czy też rytmy świata. Posiada własną serię talerzy Istanbul Agop o nazwie OM. Na co dzień jest zoną Carlosa Santany.

Wybrałem pięć utworów, na podstawie których postaram się przedstawić zaledwie wąski wycinek jakże ciekawego sposobu grania Cindy. Nie wkraczałem w mocno improwizowane, jazzowe motywy. Wybrałem takie przykłady, aby można je było sobie pograć razem z nagraniami i przeanalizować je w sposób praktyczny. Wszystkie przykłady prezentuję również w filmie, będącym uzupełnieniem tego artykułu.

Pierwszy utwór, „Imagine” (John Lennon) z solowej płyty Cindy „Give the Drummer Some” jest doskonałym przykładem stopniowego rozwijania partii perkusji. Zaczyna się oszczędnym dialogiem stopy z hi-hatem grającym back beat. Po czterech taktach hihat zaczyna pulsować ósemkowo, jednakże dalej akcentowane są 2 i 4 w takcie. Werbel pojawia się dopiero w 21 takcie, gdy grany jest rytm z otwartym hi-hatem. Na uwagę zasługują proste, ale bardzo dobrze brzmiące przejścia.

Drugi utwór, „Are You Ready?” z płyty „Power of Peace” The Isly Brothers, Santana także zaczyna się od bardzo oszczędnego grania Cindy. Pełny groove wchodzi dopiero w 15 takcie. Mamy tu dużo perkusjonaliów (szczególnie conga) i partia zestawu jest w sposób przemyślany zagrana w miarę oszczędnie. Na uwagę zasługują dwie trzydziestodwójki grane stopą w czwartym takcie groovu, które otwierają swego rodzaju przejście nie odchodzące zanadto od charakteru rytmu.

„Fun Party Splash” z w/w solowej płyty to przykład rytmu motown, który prowadzony jest przez werbel grający wszystkie ćwierćnuty. Synkopowana stopa zagrana jest z ogromną precyzją. Bardzo ciekawy, motoryczny rytm zamknięty w czterotaktowej frazie, z bardzo prostymi, szesnastkowymi przejściami. Okazuje się, że tak naprawdę nie trzeba nic więcej.

Czwarty fragment, to utwór „I’ve Fallen in Love with You” z płyty „The Soul Sessions” Joss Stone. Grany w pulsacji shuffle. Należy pamiętać, aby wszystkie szesnastki grać swingowo, jako pierwsza i trzecia nuta z trioli szesnastkowej. Wszystko zamknięte jest w czterech taktach rytmu. W użyciu mamy ghost note na werblu, zagrany bardzo subtelnie. Dodane szesnastki hihatu doskonale podkreślają swingowy charakter rytmu.

„Black Pearl” to kolejny utwór z jej solowej płyty. Zagrany jest szesnastkowo, z jednej ręki, z akcentowaniem hi-hatu co dwie nutki. Akcentowanie to czasami znika aby dyskretnie podkreślić synkopy grane stopą. Mamy tu otwarcia hi-hatu, rim click na werblu oraz bardzo skromne przejście otwierające numer.

Uważam, że przykłady które przygotowałem są godne wyćwiczenia, przegrania oraz przeanalizowania pod kątem umiejętnego budowania swoich partii. Zachęcam do przesłuchania innych albumów z udziałem Cindy Blackman Santana, gdzie znajdziemy bardzo bogaty rozstrzał stylistyczny, od rocka do jazzu. Pokazuje to, jak wszechstronnym instrumentem się posługujemy. Nie zamykajmy się zatem w wąskich, stylistycznych ramach jednego stylu, ale korzystajmy z bogactwa szeroko rozumianej, dobrej muzyki.