Mieszanka

Rok 2021 zabębnił nam mocniej niż „rok widmo” 2020. Nie było lekko, ale na szczęście pojawiło się wiele przyjemnych i konkretnych akcentów, które chcielibyśmy wyróżnić w ramach Polskich Nagród Perkusyjnych.

Jest to jedna z najważniejszych postaci w historii perkusji, zarówno pod kątem rozwoju gry, innowacyjności sprzętowych, jak i kreowaniu wizerunku perkusisty, chociaż poniższa historia nie należy do chwalebnych, ale stanowi ciekawy obraz tamtych czasów.

Chcesz, aby Twój sklep muzyczny był bardziej rozpoznawalny w Polsce i za granicą? Dowiedz się, na czym polega pozycjonowanie.

Jest to jeden z najważniejszych albumów (2010) polskiej muzyki XXI wieku. Zdobył całą masę nagród i honorów, jest to też bardzo ciekawa płyta pod kątem warstwy perkusyjnej.

Chyba każdy perkusista wie, jak ważne jest czucie czasu w grze. Okazuje się, że nierzadko równie ważne jest wyczucie czasu w kwestii dokonywania odpowiednich wyborów. Oto kilka przykładów rozjechania się z metronomem popularności. 

Druga część naszego perkusyjnego przeglądu wszystkich tytułów, jakie ukazały się w ramach legendarnej serii wydawniczej Polish Jazz.

Nasze środowisko, mimo że niezbyt liczne to jednak posiadające wyraźną tożsamość, utarło i wciąż uciera kilka stereotypów i wizerunków. Podobnie jak inne grupy artystyczne także i u nas całość tworzenia i grania wiąże się z mniej lub bliżej rozpostartą wizją osiągnięcia pewnego rodzaju poklasku.

Pierwszy i do tego bardzo perkusyjny hit Simona Phillipsa w szeregach Toto. Utwór z płyty „Tambu” (1995), debiutu studyjnego perkusisty w roli bębniarza Toto. Simon zastąpił zmarłego, wielkiego Jeffa Porcaro.   

Popularny „Łysy z AC/DC” opowiada, jak wyglądało nagranie jednego z wielkich hitów AC/DC z płyty „Razor’s Edge” z 1990.

Megadeth ma “Symphony of Destruction”, Metallica ma “Seek & Destroy”, Deep Purple “Smoke on The Water”, Black Sabbath “Paranoid”, a polskie Acid Drinkers? “Pizza Driver” z albumu “Vile Vicious Vision” (1993 r.).