Paweł Herbasch (Illusion)

Nie. Wtedy nie myśleliśmy o kontynuacji i miał to być jednorazowy koncert. Potem zespół nie funkcjonował. Ja się dość często widywałem z Tomkiem, ponieważ mamy obok siebie sale prób - ja z Oxy.gen, on z Lipali, ale razem nic więcej wtedy nie graliśmy. Dopiero długi czas po tym koncercie pojawił się nowy pomysł, żeby ponownie zagrać, jak również wydać "The Best Of" i zdecydowaliśmy się na to zgodzić. Stwierdziliśmy, że atmosfera pomiędzy nami jest dobra, coraz lepsza i dlaczego nie mielibyśmy się tego podjąć.

Była wielka trema. Pamiętam, że wyszedłem z garderoby na halę, chyba grała Coma i zobaczyłem, ilu jest ludzi? Nogi zrobiły mi się mięciutkie (śmiech). A sam koncert, powiem ci, minął mi tak strasznie szybko, jakby to był sen. A później życie znowu toczyło się normalnie.

Oxy.gen obecnie ma przerwę. Cider i Kajtek mają swój inny projekt. W tej chwili nie mamy określonych planów, ale zespół nadal jest.

Na pewno bardzo dużo daje nam po prostu wspólne granie. Okazuje się, że zaczynają nam się buzie cieszyć, główki chodzą, nóżki tupią i jest zajebiście. W przerwach podczas prób rozmawiamy, żartujemy. Jest dobrze. Natomiast nie mamy czasu, aby się spotykać poza próbami, bo każdy ma swoje życie, obowiązki, rodziny. Ale gramy trzy razy w tygodniu i wtedy mamy czas, żeby sobie pogadać i o głupotach, i o poważnych sprawach.

Ludzie mają prawo do swoich opinii, ja też wiele z nich czytałem w Internecie. Ściemą byłoby, gdybyśmy mówili, że aspekt finansowy nie ma żadnego znaczenia. Pojawiła się propozycja i razem z nią pojawiły się określone pieniądze. Jednak, gdybyśmy naprawdę nie chcieli tego robić, to byśmy się na to po prostu nie zgodzili.

Cały czas bardzo mnie te numery cieszą i wywołują naprawdę duże emocje. Patrząc na nie teraz okiem perkusisty, choć może nie grałem dużo przez ten czas, ale jednak miałem kontakt z instrumentem, dużo ćwiczyłem i gdy znowu zacząłem grać te numery to widzę po sobie, jestem dużo bardziej sprawny technicznie. sobie przypominam tamte czasy, to człowiek po prostu naparzał, ale nie miał tak wyrobionej techniki i po prostu szybciej wymiękał. Ja dziś nadal mam uderzenie i z tym nie ma problemu, ale jestem w innym miejscu technicznie. Mogę łupać dwie godziny bez przerwy i jest OK pomimo, że jestem starszy o 50 lat (śmiech). Inna sprawa, że ja gram bardzo prosto, większość numerów opiera się po prostu na rytmach stopa - werbel. Nie potrafię grać jakichś wyszukanych przejść, jest prosto, ale to też dobrze podkreśla charakter muzyki Illusion.

To nie do końca tak. Mój zestaw jest dokładnie taki sam, jak na ostatnim koncercie Illusion, przed zakończeniem działalności. To jest dokładnie ta sama Tama Grand Star, jeszcze produkowana w Japonii, a nie na Tajwanie czy w innych Chinach. Ten sam zestaw blach Zildjian. Czas pokaże, fajnie byłoby mieć lepsze bębny, bo oczywiście są dużo lepsze bębny, ale ten zestaw przy Illusion bardzo dobrze mi się sprawdzał.

Z tego, co sobie przypominam, to po prostu stroiłem werbel dość wysoko, a przez jakiś czas grałem na pikolaku. To był metalowy, chyba 3,5-calowy pikolak. Takie brzmienie mi się podobało, podczas sesji nagraniowych realizator nigdy nic do takiego brzmienia nie miał i tak to naturalnie wyszło. Natomiast na nowym nagraniu, w moim przekonaniu, werbel brzmi trochę za nisko. Powinien być jednak tyci wyżej i na koncertach na pewno tak będzie.

Nagraliśmy dwa kawałki, Solą w oku i Tron. To były całkiem nowe pomysły, jeden numer przyniósł Tomek, drugi Jerry. Mieliśmy bardzo mało czasu, więc nawet nie było, jak pomyśleć o większej ilości materiału, musieliśmy się skupić na tych dwóch. Są jakieś inne pomysły, ale jak do tej pory jeszcze do nich nie usiedliśmy.

Nie. U nas chyba nigdy nie było zastanawiania się nad tym, co ludzie powiedzą. Tomek przyniósł pomysł, Jerry przyniósł pomysł i razem nad tym pracowaliśmy, nie zastanawiając się nad opinią innych. Ja nie potrafi ę w taki sposób myśleć o muzyce, kalkulować, co się spodoba, a co nie. Albo mi się coś podoba i gramy albo nie.

Zainteresowanie graniem pojawiło się u mnie jakoś w wieku 14-15 lat. Słuchałem na Grundigu różnych zespołów, nagrywałem z radia i tak rozbudziło się zainteresowanie perkusją. Oczywiście, wcześniej chciałem być wokalistą i gitarzystą, ale nigdy nie miałem gitary. Wtedy słuchałem dużo AC/DC, potem zabrałem się za starsze zespoły, jak Led Zeppelin. Bardzo dużo słuchałem Bonhama i jak rozkminiałem jego zagrywki, to zwalniałem obroty w Grundigu, takim małym śrubokręcikiem, bo inaczej nie kumałem, co on tam wyprawia. Dziś mój starszy syn gra na perkusji, młodszy na gitarze, mają zespół. Oni mają taki wybór wszystkiego i dostęp do wszystkiego w Internecie, że się w głowie nie mieści. Syn mnie woła, mówi: "Tata, zobacz, jak ten koleś gra na bębnach!" i puszcza mi filmik, gdzie pokazują szybciej, wolniej, co i jak. A kiedyś tego nie było. Trzeba było siedzieć przy magnetofonie i słuchać, słuchać, aż się zagrało.

Nie od razu też miałem perkusję. Z domu kultury pożyczałem werbel, a resztę robiłem sobie z puszek po ogórkach, na które naciągałem grubą folię, obwiązaną drutem i tak miałem dwie puszki i werbel. Później sobie dokupiłem w sklepie muzycznym dwie małe blaszki, które umiejscowiłem na stojaku od popielniczki i grałem, jeszcze nawet nie używając nogi. Dużo rzeczy robiłem sobie sam. Stopę również sam zrobiłem. Kupiłem do niej taki mały bębenek, który przymocowałem do taborecika i to był mój centralny. Zestaw niesamowity. Później z biegiem czasu zacząłem składać normalny zestaw. Pojechałem do Łodzi kupić werbel od Szpaderskiego i pojedynczo powoli kompletowałem. Pamiętam, że myślałem wtedy tylko o graniu. Przez to, wiadomo, było źle w szkole, bo w książkach rysowałem zestawy perkusyjne. Było ciężko, musiałem iść do pracy, żeby sobie kupić kociołek 12" i tak zbierałem, tu ze sklepu, tu od kolegi się coś odkupiło. Ale człowiek tym żył i nie myślał o niczym innym. Gdy w 1992 roku zaczynaliśmy z Illusion, to jeszcze miałem ten swój posklejany zestaw, trochę Szpaderski, trochę Amati, trochę Polmuz. Wszystko się na dobre zaczęło, jak wygraliśmy Marlboro Rock In, bo dostałem kontrakt z Zildjianem, znalazły się pieniądze na bębny i kupiłem zestaw, o którym wcześniej nawet nie marzyłem.

Tak! (śmiech)

Myślę, że tak, że bym chciał. To przez cały czas w nas siedzi i tego się człowiek nie pozbędzie.

Numer jeden cały czas to Acid Drinkers. Nowych, dobrych zespołów jest dużo, ale czasy są takie, że trudniej je usłyszeć i zobaczyć. Tutaj dzieci mnie często edukują, puszczają mi w Internecie zespoły i mówią, zobacz, jak oni fajnie grają, a ja o nich absolutnie nic nie słyszałem. Ale ja też nie szukam za bardzo tego, co się aktualnie dzieje w muzyce, nie chodzę za często na koncerty. Wydaje mi się jednak, że jest dużo dobrych zespołów, tylko nie mogą się przebić do świadomości większej grupy odbiorców.

Chyba byśmy raczej nie chcieli. Pamiętam, że nawet w przypadku Marlboro, my nic nie wiedzieliśmy o tym, że menadżerka wysłała nasze zgłoszenie. Ale jak już się okazało, że się zakwalifikowaliśmy, to postanowiliśmy zagrać. Natomiast nie chcieliśmy brać udziału w konkursach, przeglądach. W tym przypadku stało się inaczej i Marlboro przyspieszyło mocno nasz start. Ale sądzę, że i bez tego ludzie by w końcu o nas usłyszeli. To był bardzo dobry czas dla takiej muzyki w Polsce.

Fotografia. Pejzaże, krajobrazy, wieczorami, nocą. Tydzień temu byłem u siostry na Kaszubach i z jej synami chodziliśmy sobie w nocy. Robiliśmy zdjęcia przyrody, gwiazd. Rozstawiamy statywy i robimy jedno zdjęcie np. przez godzinę. Piękna pogoda, piękne miejsca. Bardzo to lubię, cisza, spokój, na wieś trzeba wyjeżdżać. Z aparatem się właściwie nie rozstaję. Często nawet na rowerze przyczepiam sobie statyw do ramy, obiektywy do plecaka i np. po naszych próbach, jak kończymy wcześniej, to jeżdżę sobie do nas na działkę, bo mamy z żoną ogródek działkowy i zawsze sobie coś jeszcze popstrykam. Teraz mamy też nowy, ciekawy obiekt, czyli stadion, który fajnie w nocy wygląda.