Mieszanka

Reedycja płyty, która w naszym wakacyjnym (Perkusista 7/18) zestawieniu 100 najważniejszych polskich płyt dla perkusistów zajęła 8 miejsce. Dlaczego tak dużo miejsca poświęcamy tej pozycji? Nie tylko z sympatii do Tomka Łosowskiego, ale dlatego, że Tomek zrobił świetną niespodziankę swoim fanom!

We wrześniu 2008 roku w warszawskim wydawnictwie AVT zapadła decyzja, że prężnie rozwijający się magazyn Gitarzysta będzie miał „brata” w postaci magazynu, skierowanego do perkusistów. Żeby nie kombinować, nazwa miała być prosta – „Perkusista”, a termin wydania pierwszego numeru przewidziany był na listopad 2008 roku.

W poprzednich artykułach przedstawiliśmy historię firmy Yamaha, gdzie ukazaliśmy kolejne etapy rozwoju marki, muzyków, którzy grają na instrumentach firmy, a także zapytaliśmy Steve’a Gadda o zestaw Recording Custom. Rzuciliśmy też reporterskim okiem na japońską linię produkcyjną zestawów PHX.

Jak zostać perkusyjnym showmanem? Czyli temat nie dla nerwowych!

Hamamatsu to miasto położone na południowy zachód od Tokio o trzy i pół godziny jazdy (lub nieco ponad dwie szybkie godziny w futurystycznym pociągu Bullet Train). Właśnie tam Yamaha produkuje na zamówienie wysokiej jakości hybrydową serię PHX.

Wszyscy bębniarze znają firmę Yamaha z racji wielu wspaniałych perkusistów i nagrań, jakich dokonali na instrumentach firmy. Jest to też marka, którą dotyka chyba największa ilość plotek ze świata instrumentów perkusyjnych.

Oczywistym celem Polskich Nagród Perkusyjnych jest propagowanie świata perkusji i rozwój środowiska perkusyjnego w Polsce. Nagrody mają kierować uwagę na poszczególne wydarzenia, miejsca i osoby, związane ze wspaniałą sztuką muzykowania za bębnami.

Marek Surzyn powiedział kiedyś w naszym wywiadzie: „Kto, oprócz paru bębniarzy, zna solowe płyty Weckla? Ludzi nie interesują wyścigi na werblu. Główny księgowy zauważył, że fakt, że gra Colaiuta u Stinga nie zwiększa sprzedaży płyt Stinga.”

Ostatnie dni kwietnia to małe poruszenie wśród muzyków grających oficjalnie na talerzach Istanbul Agop. Wizyta przedstawiciela producenta, zajmującego się kontaktem z artystami, była na tyle ciekawa, że warto o niej wspomnieć.

„Fissadou jest gdzieś tam” – ręka taksówkarza zatoczyła bliżej nieokreślony ruch, przecinając linię słonecznego horyzontu. Był grudzień 2006 r., a ja wraz z dwojgiem przyjaciół wysiadałem po kilku godzinach jazdy ze stolicy Mali, Bamako na poboczu trasy Kouroussa - Kankan w Gwinei.