Keith Carlock - musisz liczyć się z takimi momentami!

Nagle siada Keith i gra tak, że łapiesz się ze zdumienia za głowę. Perkusista o absolutnie fenomenalnej wyobraźni muzycznej, genialny technik, mistrz dynamiki i artykulacji. Nic dziwnego, że w krytycznej sytuacji zespół Toto zadzwonił właśnie do niego. Pirotechnik? Jak trzeba, to potrafi wystrzelić rakiety, ale przecież to długoletni bębniarz subtelnego i wyważonego Steely Dan, gdzie grali m.in. tacy mistrzowie jak Porcaro, Gadd, Purdie. Podczas wizyty w Grecji na DrumCamp LAB zamieniłem z Keithem kilka zdań w kontekście jego wizyty w Polsce. Przyznam szczerze – mówię to z pełną odpowiedzialnością – ciężko mi wskazać rodzimego bębniarza o podobnym stylu i tak potężnej ekspresji gry. 

Jakie jest twoje najlepsze perkusyjne wspomnienie z dzieciństwa?

Moje najlepsze wspomnienie związane jest z chwilą, kiedy dostałem swój pierwszy prawdziwy zestaw perkusyjny. Prawdziwy zestaw, bo grałem na perkusji od czwartego, piątego roku życia i zawsze miałem jakieś dziecinne bębenki, które po tygodniu nadawały się do wyrzucenia. Kiedy dostałem ten prawdziwy zestaw, od razu zacząłem grać z kolegami z sąsiedztwa.

Jesteś bardzo zróżnicowanym perkusistą, ale który element swojej gry chciałbyś rozbudować?

Myślę, że najbardziej chciałbym rozwinąć swój język bebopowy. Rozumiem ten prosty jazz, mimo że za często go nie gram, radzę sobie z tym. Dobrze by jednak było wrócić do tego klasycznego alfabetu bebopowego.

Który album najlepiej reprezentuje twoją grę?

To trudne pytanie. Muszę się dłużej zastanowić. Chyba wskazałbym tu płytę, którą nagrałem z gitarzystą Waynem Krantzem. Mieliśmy kiedyś przez dłuższy okres trio w Nowym Jorku. Nagraliśmy album „Krantz Carlock Lefebvre”, czyli Wayne, ja i na basie Tim Lefebvre. Wymieniłbym jeszcze płytę koncertową „Your Basic Live” i wcześniejszą pod szyldem Wayne’a, „Greenwich Mean”.

Daj nam jakąś biznesową radę. Co cię najbardziej zaskoczyło w swojej karierze?

Chyba to, że nie brałem nigdy pod uwagę, że będą ciężkie dni, gdzie nie ma grania, a tym samym nie ma pieniędzy na życie. Przeżyłem prawdziwy szok, jak mi się to przytrafiło. Miałem oszczędności w banku i wszystko jakoś poszło, ale później znowu pojawił się dołek i oszczędności zaczęły szybko topnieć. Albo ta sytuacja z pandemią. Przecież nikt się nie spodziewał, że nagle wydarzy się coś takiego na całym świecie i wszystko stanie. Jak podliczę ten czas, to ponad dwa lata siedziałem w domu bez jeżdżenia w żadne trasy koncertowe. Akurat po wcześniejszych doświadczeniach byłem już jakoś przygotowany na taką przerwę, ale łatwo nie było. Tak czy inaczej, jeżeli chcesz być zawodowcem, musisz się liczyć z chudymi okresami.

Rozważałeś kiedyś drewnianą wersję swojego werbla, który jest totalnym bestsellerem?

Wiesz co… Nie (śmiech). Bo od początku była to idea dotycząca instrumentu mosiężnego. Lubię to brzmienie. Wybraliśmy też standardowy rozmiar głębokości 5,5 cala. Jest dzięki temu uniwersalny, możesz go mocno podciągnąć i będzie miał ładny trzask, a jak obniżysz, masz tłuste, przejrzyste brzmienie. W średnim strojeniu jest zrównoważony, szeroki dynamicznie. To naprawdę dobry werbel. Jeżeli przyjdzie mi coś do głowy, to kto wie, ale to musi być naturalny pomysł, nic na siłę.

Artykuł ukazał się w biuletynie Gretsch podczas Silesia Drum Fest.

Rozmawiał: Maciej Nowak