Matt Greiner (August Burns Red)

Przede wszystkim braku chwili na kontemplację. Jak doskonale wiesz, jestem religijną osobą i tego potrzebuję. W trasie ciągle kręcą się wokół ciebie ludzie. Owszem, to wspaniałe uczucie mieć tylu przyjaciół obok, ale chwila przerw i samotności jest pożądana.

Energię. To, co dają nam ludzie w zamian. To niesamowite, zresztą, sam widziałeś przed chwilą jak fantastycznie zareagowaliście na nasz koncert. W zasadzie, to zarówno wczoraj w Warszawie jak i dzisiaj w Krakowie nie spodziewałem się takiego przyjęcia. Jake powiedział ze sceny, że to najlepszy dotychczasowy koncert na trasie. Miał rację.

Jasne, że tak. Co prawda, byłem wtedy trochę chory i nie dałem z siebie wszystkiego, ale przyjęcie mieliśmy dość przyzwoite. Wydaje mi się jednak, że większość ludzi przyszła dla Emmure. Nie ukrywam, że wtedy zagrali lepiej od nas, mimo, że to kompletnie inna muzyka. W ogóle, chciałbym znowu zagrać trasę z Misery Signals. Niesamowici kolesie.

Mamy małą, ale naprawdę zgraną ekipę. Częściowo polegamy na nas samych. Co prawda, jesteśmy na takim etapie, że możemy sobie na wiele ułatwień pozwolić, ale przykładowo, bębny staram się rozkładać sam.

Zgadza się. Kiedyś próbowałem innych konfiguracji, a nawet gry na dwa takie talerze, ale zrezygnowałem z tego. Jeden, w dodatku ustawiony idealnie na równi z wyprostowaną prawą ręką daje mi wystarczając dużo możliwości jego wykorzystania. Jak sam zresztą dzisiaj widziałeś, dość sporo akcentowałem na bellu, co nie często mi się zdarza. Od czasu do czasu staram się urozmaicać swoje partie.

Wpadaliśmy na ten pomysł na krótko przed trasą. Jeszcze między kilkoma pierwszymi koncertami staraliśmy się dodać nowe elementy do tego show, i jak widzisz wychodzi to nam całkiem nieźle. Dustin szybko się uczy i myślę, że w przyszłości pozwolimy sobie na prawdziwy pojedynek.

(śmiech) Aż tak to nie, chociaż kto wie? Wszyscy pracujemy nad własnym warsztatem. Ja od czasu do czasu gram na gitarze klasycznej, ale bębny to podstawa.

Zupełnie niepotrzebnie. Wiem nad czym muszę pracować, a z czego jestem umownie zadowolony. Jak na taki staż gry i oddanie instrumentowi jest dobrze, ale mogło by być zdecydowanie lepiej. Chciałbym grać mniej siłowo. Niestety, nie wiem czy to możliwe w takiej muzyce (śmiech).

Zazwyczaj około 40 minut przed samym koncertem. Ćwiczę głównie rudymenty, a czasem blasty jedynki. Najwięcej czasu poświęcam na rozgrzanie mięsni lewej ręki, bo jest "tą słabszą".

Staram się nie obciążać żołądka ciężkostrawnymi rzeczami. Lubię lekkie posiłki, sałatki, tego typu rzeczy. Po koncertach lubię sobie podjeść, ale nie mam tutaj na myśli fast foodów. Niestety, w większości przypadków, właśnie takie żarcie jest głównym źródłem pożywienia. To jednak, na całe szczęście, często zależne jest od promotorów imprez. Dzisiaj jestem zaskoczony jedzeniem.

Nie jestem straight edge, ale alkoholu raczej nie tykam. Zdarza się w zależności od okazji. Jednakowoż, znam takich, zwłaszcza w deathcore?owych kapelach, którzy lubią wypić kilka piw przed koncertem, a potem to wypocić. Według mnie to głupota, ponieważ nie masz pełnej kontroli nad swoimi ruchami. Tracisz całą potrzebną artykulację oraz nie jesteś w pełni świadomy swoich błędów. Ale, mimo wszystko, staram się nie oceniać ludzi i jeśli komuś to pomaga, albo w ten sposób radzi sobie ze stresem - ok. Ja wolę poczytać książkę lub napić się dobrej pomarańczowej herbaty.

Zobaczymy. Mamy jeszcze kilka pomysłów na taki materiał, ale nie chcę o tym mówić. Może będzie to coś pół-akustycznego? Zobaczysz.