Dorota Miśkiewicz

Piękna jest ta scena! Do tej pory nie zdarzyło mi się jeszcze nic podobnego. Zaznaczyć jednak muszę, że w moim zespole muzycy mają sporo swobody. Zdarza się, że zaskakują mnie na scenie spontanicznymi pomysłami. Bardzo to lubię, ich interwencje są w dobrym guście.

Pamiętam pierwszy werbel brata i pierwsze paradidle zagrane w naszym M-3. To był szok dla sąsiadów! Potem przyszły czasy ćwiczeniówki w pobliskiej piwnicy i tam Michał uczęszczał regularnie. Zawsze zazdrościłam mu tej sumienności. Imponował mi poważnym podejściem do muzyki, do grania. Wiedział od najmłodszych lat, co chce robić w życiu. Na nic się nie wściekał, po prostu ćwiczył, grał. Kiedy dołączył do Tomasza Stańko zrozumiał, że taki typ grania jest mu najbliższy - swobodna forma, przestrzeń, dużo wolności. Teraz obserwuję, jak potrafi być elastyczny, obecnie gra z tatą w zespole "Full Drive", gdzie ważny jest mocny groove, prosty werbel na 2 i 4. Widzę, jak rozwija się również w tym kierunku.

Dla mnie problemem bywa nadmierne użycie talerzy. Jazzowi perkusiści grają dużo na talerzach, co wynika ze swingowej i bebopowej tradycji. Mam wrażenie, że te wysokie częstotliwości nakładają się na pasmo, którym ja operuję. Znikają spółgłoski i trochę ciężej mi się śpiewa.

Tylko muzykalność, słuchanie się nawzajem. Zjawisko "wokalista i zespół akompaniujący" mi nie odpowiada, wolę wspólne muzykowanie. To, czym wokal się różni od instrumentu, to tekst do przekazania, więc warto zwrócić uwagę na to, o czym jest piosenka.

Luty jest rajdowcem, jak wiemy, i potrafi zagrać brawurowo, czasem też przejąć inicjatywę; mój brat jest zawsze niezwykle skupiony i wchodzi w muzykę całym sobą; Michał Dąbrówka to obecność nieprawdopodobnie porządkującego czynnika; Czarek Konrad - morze pomysłów i energii; Krzysztof Dziedzic - to jest dopiero siła i czad!; Łukasz Żyta - stabilność rytmu, muzykalność. Teraz bębniarze szukają nowych środków wyrazu, co mnie cieszy. Wspomniany Łukasz zachwycił mnie na płycie Adama Pierończyka "Komeda - The Innocent Sorcerer", rozszerzając swoje instrumentarium o cajon, cowbell, tamburyn, udu, shakery. Pamiętam, że nawet dzwoniłam do niego, żeby upewnić się, czy je dogrywał na osobnym śladzie, a okazało się, że to był jeden "take"! Podobnie poszukujący są Paweł Dobrowolski i Sebastian Frankiewicz, z którymi także lubię grać, brzmią oryginalnie.

Kiedyś szalałam za Steve’em Gaddem. Grał coś, co mogłabym nazwać "melodyjnym groovem". Teraz cenię Briana Blade’a za totalną wszechstronność i umiejętność zachowania takiej samej energii w dynamice piano, jak w forte. Nie mam ulubionego perkusisty, za dojrzała jestem na to, żeby zachwycać się jednym zamiast rozkoszować różnorodnością.

U mnie elektronika jest tylko dobarwieniem. Zawsze wybiorę żywego człowieka ze wszystkimi niedoskonałościami, które sprawiają, że muzyka się kołysze.

Niejeden! A tak na serio, to oczywiście nie wystarczy bębnić, żeby podobać się kobietom.

Nie mieć poczucia rytmu i fantazji. Jeden z perkusistów zespołu Buena Vista Social Club, Amadito Valdes, powiedział w filmie Wima Wendersa, że bębny to dość ograniczony instrument, więc osoba grająca na nim, musi mieć dużą wyobraźnię.

Nie robię przesłuchań. Patrzę, kto się rozwinął, kto fajnie gra, pytam o zdanie członków zespołu.

Wszechstronność się przydaje. Praca w studio często wiąże się z graniem różnych stylów. Ponadto posiadanie bogatego instrumentarium - werble o różnym brzmieniu, małe instrumenty perkusyjne. Podczas nagrania mojej ostatniej płyty "Ale" Robert grał na udu, shakerach, tamburynie, trójkącie, mini-perkusji, nawet na kanapie! A jeśli chodzi o bębny, to też zmodyfikował ich brzmienie, żeby było intrygujące. Takie podejście się sprawdza. O graniu z clickiem nie wspomnę, bo to oczywiste. W orkiestrach przydaje się umiejętność czytania nut. Warto też dać się poznać jak największej ilości innych muzyków.

Często dostaję pytania o skorzystanie z czyichś tekstów, muzyki. Nie przepadam za tym, czuję się wtedy niezręcznie. W tym kontekście lepiej jest być proszonym niż proszącym. Dlatego uważam, że jeśli jest casting, to należy iść, ale tak bez castingu - to trochę namolne... Trzeba grać z kolegami i rozwijać się. Niech wieść gminna niesie, jacy jesteśmy świetni. Nie wiem, czy da się to przyspieszyć.

A znasz to: "Jakie jest podobieństwo między perkusistą, a prezerwatywą? Z - bezpieczniej. Bez - przyjemniej". Uwielbiam żarty o perkusistach, gitarzystach, wokalistkach, basistach, altowiolistach, nie powstają przecież bez przyczyny! A czy siedziałam za bębnami?! Oczywiście! Czy spróbowałam zagrać?! Oczywiście! Z jakim skutkiem? Chyba muszę jeszcze poprawić koordynację ruchów poszczególnych kończyn i współdziałanie półkul mózgowych... Perkusja jest dla mnie sercem zespołu, bez dobrego rytmu nie mam odpowiedniego napędu. Perkusista jest rodzajem reżysera, moderatora koncertu, steruje dynamiką i energią zespołu, trzyma wszystkich razem. U mnie zamiłowanie do perkusji jest w genach, bo tata zawsze twierdził, że gdyby nie był saksofonistą, to byłby perkusistą!