Tomek Torres

Aż po gorącą Kubę! Mój tata urodził się w pięknej Hawanie!

Absolutnie tak. Cieszę się, że urodziłem się w Polsce i czuję, że moje plany muzyczne powoli się spełniają. Parę lat temu podjąłem decyzję o wyprowadzce z Wrocławia do Warszawy i teraz, z perspektywy prawie pięciu lat, czuję, że była to najbardziej słuszna decyzja. Wrocław nadal odwiedzam, bo rodzice cały czas tam mieszkają, ale moim miejscem w Polsce, w którym czuję się "u siebie", jest Warszawa. Tym bardziej teraz, kiedy mam tu stały meldunek (śmiech).

Ja również się cieszę, że trafił do Polski, a nie do Bułgarii - bo jako młody chłopak, jadący na wymianę studencką, taki miał wybór (śmiech), no i myślę, że polska scena muzyczna niedługo przekona się, że oprócz kolejnego perkusisty na rynku zyskuje jeszcze rewelacyjnego młodego basistę i aranżera - mojego brata Filipa!

Oczywiście, korzenie i to, co "płynie we krwi", na pewno pomagają mi w poruszaniu się po rytmach latynoskich. Ale muszę przyznać, że same korzenie nie wystarczą, aby czuć te rytmy, spędziłem naprawdę setki, może nawet tysiące godzin na słuchaniu tej muzyki, nauce, analizowaniu sekcji rytmicznej, oglądaniem nagrań kubańskich bębniarzy z koncertów etc. Gatunki kubańskie mają to do siebie, że wymagają od muzyków znajomości pewnych schematów, bez których zespół nie zabrzmi dobrze. Może śmiesznie to brzmi, ale w tej muzyce są pewne ściśle określone zasady. Oczywiście jest miejsce na dowolność, ale tak, jak w jazzie, musimy pamiętać, że hi-hat opiera się na 2" i 4" i to jest w zasadzie taka główna zasada, natomiast w muzyce kubańskiej jest tego o wiele więcej. I nie chodzi tylko o sekcję perkusyjną. Tak samo jest z basem czy fortepianem. Według mnie, żeby naprawdę dobrze grać muzykę stricte kubańską, jak np. timbę, trzeba temu poświęcić dużo czasu.

Takiego ulubionego rytmu chyba nie mam, natomiast znajomi się ze mnie śmieją, bo właściwie całymi dniami w coś stukam - siedząc przy stole, jadąc autem czy nawet rozmawiając z kimś (śmiech), wygrywam sobie w głowie solówki, czasem ćwiczę paradiddle czy inne wprawki, bez użycia pałek oczywiście. Nawet nie wiedziałem, że ta sprawność "gołej ręki" przyda mi się kiedyś tak bardzo. Jakiś czas temu zacząłem regularnie grać koncerty na cajonie z Urszulą Dudziak - i to właśnie tutaj techniki "palcowe" okazały się przydatne.

Z obu szkół mam bardzo miłe wspomnienia, mimo, że niejednokrotnie rzucano mi kłody pod nogi, szczególnie w Bytomiu i niestety, robili to również niektórzy pedagodzy. Ale na szczęście było też wielu wspaniałych pedagogów, którzy potrafili mnie mobilizować i szlifować tę moją umiejętność. Od zawsze interesowała mnie gra na perkusji i nigdy nie miałem w szkole problemów z wynikami z instrumentu, równie dobrze zawsze szło mi z przedmiotami takimi, jak kształcenie słuchu. Natomiast pod koniec podstawówki miałem problemy z ocenami z fizyki, chemii, biologii (śmiech), od zawsze miałem naturę buntownika i nigdy nie byłem w stanie zrozumieć, po co mi taka wiedza, skoro chcę być muzykiem. Stąd nie poświęcałem zbyt dużo czasu na uczenie się przedmiotów ścisłych, a to niestety wywoływało pod koniec każdego roku obawę o średnią ocen. Finalnie skończyłem szkołę muzyczną I i II stopnia z wynikiem celującym na dyplomie z perkusji i to było moim głównym celem. Reszta przedmiotów od zawsze była dodatkiem.

Na Akademii Muzycznej trafiłem na świetnego pedagoga perkusji, mojego przyjaciela - Darka Kaliszuka, który dobrze wiedział, czego ja chcę, wiedział też, czego potrzebuję i lekcje z nim dały mi bardzo dużo. Co prawda od drugiego roku zacząłem dużo pracować w trasie, więc bywałem tam rzadziej, często wpadałem tylko na egzaminy semestralne. Ale dyplom końcowy z perkusji również celujący z wyróżnieniem, więc znowu mogę powiedzieć, że lepiej być nie mogło. Zobaczymy, czy mi się ten dyplom kiedyś przyda, na razie jeszcze nikt o niego nie spytał (śmiech).

Od początku wiedziałem, że nie chcę być perkusistą, grającym jeden styl muzyczny. Moim bohaterem od zawsze był Colaiuta i patrząc, w jak wielu różnych gatunkach się porusza, obrałem sobie to za swój cel, który staram się nadal realizować. Zaczynałem od jazzu akustycznego, potem przyszła kolej na granie kubańskich rytmów z zespołem mojego taty, gdzie zupełnie musiałem zmienić swoje przyzwyczajenia. Z Afromental graliśmy kiedyś bardziej soulowo, nawet popowo czasem, teraz bardziej rockowo, gitarowo. Miałem też okazję zagrać parę koncertów z Kasią Kowalską, więc już zupełnie rockowo. I bardzo się cieszę, że mogę tak zmieniać gatunki i cały czas się uczę tego, żeby - przesiadając się z grania jazzowego na rockowe - brzmieć jak perkusista rockowy z prawdziwego zdarzenia, a nie jak jazzowy, który stara się grać rocka. Za swój mały sukces uważam fakt, że mam na swoim koncie płytę stricte jazzową, stricte kubańską, popową, no i rockową - bo najnowszy krążek Afromental "Mental House" jest bardzo rockowy.

Skazany brzmi negatywnie - bardziej wybrany. W domu zawsze było dużo dobrej muzyki. Jedna z pierwszych płyt cd, jaką mieliśmy w domu, był album Michela Camilo "One More Once". Wychowywanie się na takich perełkach naprawdę dobrze robi!

Cieszę się, że krok po kroczku udaje mi się osiągać obrane cele. Jestem bardzo wdzięczny za każdą możliwość muzycznego rozwoju. Na dzień dzisiejszy mogę powiedzieć, że jestem zadowolony, natomiast staram się cały czas rozwijać, przełamywać swoje niedoskonałości i sięgać coraz wyżej. Mam jeszcze dużo planów i wierzę w to, że ciężką pracą będę je realizował. Myślę, że to jest taki proces, który się nigdy nie skończy. Brad Terry kiedyś powiedział, że jeśli dojdziesz do momentu, w którym potrafisz zagrać absolutnie wszystko, co masz w głowie, to jest to dzień, w którym twój rozwój się kończy. Tak więc cieszę się, że jest jeszcze tyle rytmów, których nie potrafię, bo jeszcze tyle wyzwań przede mną.

Jestem mega wymagający w stosunku do siebie, czasem może nawet niezdrowo, bo wydaje mi się, że coś robię słabo, mimo że wszyscy dookoła są bardzo zadowoleni. Ale tak, jak mówiłem wcześniej, uważam to za dobry motor do ulepszania swoich możliwości. O muzykalność dbam bardzo, słucham naprawdę dużo muzyki, bardzo różnej. Jestem osobą, która nie tylko słucha muzyki często, uwielbiam też szukać nowych inspiracji. Myślę, że każdego dnia spędzam co najmniej dwie godziny na poszukiwaniu nowych nagrań wykonawców, których jeszcze nie znam. Sprawia mi to wiele radości, tym bardziej, że niejednokrotnie odkrywałem płyty, które stawały się moimi "życiowymi" albumami, do których wracam bardzo często.

Nigdy nie myślałem o przeprowadzce. Byłem tam trzy razy, poznałem swoją kubańską część rodziny, odwiedziłem wiele pięknych miejsc, poznałem dużo muzyki, która mnie wykształciła w pewien sposób. Ale w Polsce mam rodzinę, przyjaciół, swoje zespoły, bez których nie wyobrażam sobie życia. Jest mi tu dobrze, robię to, co kocham i utrzymuje się z tego, żyję spełniony zawodowo, więc po co miałbym to zmieniać? Jedyna zmiana, jaką biorę pod uwagę, to wyprowadzka gdzieś, gdzie rynek muzyczny i możliwości są jeszcze większe - Stany Zjednoczone, najchętniej z całym swoim zespołem! Jeździłem tam przez osiem lat z rzędu z naszym jazzowym trio "Triology" grać koncerty, byliśmy naprawdę w wielu miejscach, mam tam dużo znajomych. Myślę, że ewentualnie, gdyby pojawiła się jakaś ciekawa propozycja na granie tam, to bym skorzystał. Całe życie marzę o tym, żeby kiedyś zagrać u boku Stinga, ale gdyby zadzwonił menadżer Justina Timberlake’a, to bym nie wybrzydzał (śmiech).

Przebyliśmy razem długą drogę, mamy na koncie parę nagrań, jedną płytę oficjalnie wydaną w Stanach - "Presence". Często wracam pamięcią do tych wyjazdów. Byliśmy tam osiem razy z Michałem Barańskim i Mateuszem Kołakowskim, opiekował się i grał z nami klarnecista Brad Terry, zagraliśmy kilkaset koncertów, czasem w bardzo prestiżowych miejscach. W trakcie jednego wyjazdu, który trwał dwa miesiące, zjechaliśmy camperem całe Stany dookoła - zaczynając od północno-wschodniego stanu Maine aż po północno-zachodni Oregon, potem w dół, aż do San Diego i z powrotem do Maine. W tym czasie zagraliśmy 30 koncertów i przejechaliśmy 16 tys. mil. Więc graliśmy i jeździliśmy bardzo dużo. Do dziś czuję, że dało mi to dobre zaplecze, jeśli chodzi o granie jazzowe. Dzisiaj każdy z nas poszedł w swoją stronę, Michał Barański praktycznie gra ze wszystkimi z polskiej i zagranicznej sceny jazzowej, Mateusz często gra klasykę, w której zawsze był genialny. Michał jest moim ulubionym basistą, znamy się i graliśmy razem od 13 roku życia i za każdym razem, kiedy trafi nam się zagrać coś razem - jak na przykład w składzie Kuby Badacha - jest to dla mnie bardzo pozytywne doświadczenie. Między innymi dlatego, że wychowywaliśmy się w trasach po Stanach na tych samych płytach, więc muzycznie nasza znajomość jest bardzo bliska.

Jeśli chodzi o założenie zespołu z udziałem muzyków - to tak. Afromental to początkowo był Wozzo, Tomson i Dj Bejbi. Kiedy padła decyzja o założeniu live’owego zespołu, ja byłem gotowy, poznaliśmy się dość szybko, staliśmy się sobie bardzo bliscy. Gramy razem już 11 rok i praktycznie jesteśmy rodziną.

Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale to jest najlepszy zespół na świecie (śmiech) i nie mówię tu nawet o graniu, ale o tym, jakimi jesteśmy dla siebie ludźmi poza sceną. Uwielbiamy ze sobą przebywać, uwielbiamy się razem bawić, mamy swój własny zespołowy język, który bawi nas do łez, mimo, że dla kogoś z boku może się wydawać absolutnie absurdalny. Nie wyobrażam sobie życia bez tych czortów i myślę, że nawet gdyby zespół miał zawiesić działalność - czego sobie i nam nie życzę - to pozostaniemy w bardzo bliskim kontakcie ze sobą. Mamy za sobą wiele dobrych i złych dni, jak w każdym "związku", ale po tylu latach nauczyliśmy się ze sobą rozmawiać i grać w otwarte karty. Jak komuś coś nie pasuje, to mówi i rozwiązujemy problem w pięć minut. Czasem ktoś na kogoś nakrzyczy w złości, ale za chwilę jest już sztama, przeprosiny i wszystko wraca do normy. To jest naprawdę piękne i życzę każdemu takiego zespołu! Pomijając, że uwielbiamy razem grać (śmiech).

Tutaj wrócę do postaci Vinniego - widząc z iloma różnymi artystami gra, postanowiłem, że też bym tak bardzo chciał. Zresztą, o czym tu mówić, zanim poznałem postać Colaiuty, to obserwowałem mojego tatę, który zawsze był dla mnie przykładem, a grał w Polsce ze wszystkimi! No może z wyjątkiem Legii Warszawa (śmiech).

Nie ukrywam, że emocje sceniczne to jest moja ulubiona działka, zaraz po niej jest nagrywanie w studio, mógłbym to robić codziennie! Parę razy zdarzyło mi się prowadzić jakieś warsztaty, ale to raczej pojedyncze sprawy. We wrześniu będę miał zaszczyt poprowadzić warsztaty na festiwalu perkusyjnym, organizowanym przez Agnieszkę Trzeszczak i jestem tym faktem bardzo podekscytowany!

Dzięki mojemu koledze Bartkowi Czerniachowskiemu udało mi się dotrzeć na Musikmesse i muszę przyznać, że to była super przygoda. Wiele osób narzekało, że to były małe targi, ale dla mnie, drummera, który zobaczył to pierwszy raz, to był udany wyjazd. Zdaję sobie sprawę, ze NAMM jest największe, natomiast we Frankfurcie starałem się wyciągnąć z tego wyjazdu, ile się da. Spotkałem się z ludźmi z firmy Gewa, Soultone, pograłem na fajnym sprzęcie, więc myślę, że ten czas na pewno nie został zmarnowany. Traktowałem ten wyjazd po części jako biznesowy i udało mi się zrealizować wcześniej założone plany. A przecież o to chodzi, żeby się realizować.

Jeśli tylko czas na to pozwoli, to jak najbardziej. Niedługo chcę złożyć wniosek o wizę, bo stara już dawno się skończyła, planuję pojechać tam również w towarzystwie Bartka, bo super się dogadujemy. Miejmy nadzieję, że wszystko wypali. Wierzę w to mocno.

Od zeszłego roku jestem dumnym endorserem bębnów DrumCraft, teraz właściwie to już może bardziej endorserem firmy GEWA. Od paru lat jestem też oficjalnie związany z blachami firmy Soultone. Jestem też endorserem monitorów dousznych marki AudioFreak.

W wolnym czasie lubię słuchać muzyki. Ona naprawdę jest ze mną wszędzie. Jeśli nie muzyka, to jakiś fajny serial, bieganie, spotkania z przyjaciółmi. Szczerze przyznam, że ćwiczę zdecydowanie za mało, ale przy tej ilości koncertów i przebywania w trasie, po prostu czasem nie mam już na to siły. Ręce muszą też czasem odpoczywać, tym bardziej, że jakiś czas temu miałem problemy ze ścięgnami. Trochę je przeciążyłem, bo po paru dniach w trasie wracałem do Warszawy i dużo czasu spędzałem na siłowni. Aktualnie odpuściłem wszystkie ćwiczenia siłowe i skupiam się na aerobach, głównie bieganie.

Definitywnie muzyka. Kocham też podróżować i poznawać świat. Z tych dwóch rzeczy absolutnie nie mógłbym zrezygnować.

Chciałbym sprawdzić się u boku jakiejś zagranicznej gwiazdy, nagrać jeszcze dużo płyt, żeby mieć przynajmniej tak bogatą dyskografię, jak mój tata, może nagrać nawet jakiś autorski projekt z wieloma gośćmi. Nowe marzenia powstają w mojej głowie cały czas, więc chciałbym, by chociaż część z nich stała się faktem. A patrząc na te marzenia, które już się spełniły, a wydawały się niemożliwe - jestem dobrej myśli!

Bardzo dziękuję i serdecznie pozdrawiam kolegów i koleżanki po fachu, a także wszystkich czytelników "Perkusisty".