Wojciech Włusek (Nurth)

Cześć! Masz rację, ''dawno'' nie rozmawialiśmy. Tradycyjnie, jestem zwarty i gotowy (śmiech)

Jak najbardziej, młodziaki zdecydowanie nastawiają się na szybkość, młóckę, blasty itp. Notabene, u mnie same początki grania wyglądały inaczej, ponieważ przygodę z bębnami zacząłem od szkoły muzycznej. Tam jak to w szkole, uczyłem się bardziej elementarnego, poukładanego grania. Żadnego walenia, prędkości (przynajmniej przy nauczycielu he,he). Pomijam też fakt, że byłem wtedy na maksa słaby i nie słuchałem metalu. Kiedy ukończyłem szkołę, usłyszałem metal, kupiłem własne bębny i poznałem przyszłego gitarzystę który wciągnął mnie do zespołu - wtedy zaczęła się jazda. Obecnie, kiedy już gram parę lat na bębnach, staram się właśnie mimo tej mocy, szybkości, ćwiczyć także feeling i groove. Uznałem, że to bardzo ważne. W pewnym stopniu dojrzałem. Co do coveru Nickelback - był to pierwszy utwór, który nauczyłem grać się na perkusji. Po latach jakoś sobie go puściłem i strasznie się wciągnąłem. Ot, postanowiłem nagrać cover, i tyle.

Dokładnie. Kiedy poznałem Jonsona (gitarzystę) i naszego pierwszego basistę Michała, stopniowo wprowadzali mnie w świat ciężkiej muzy. Generalnie, gitarowe granie od zawsze było w moim życiu, ale w bardzo małym stopniu. Słuchaliśmy wtedy bardzo dużo Soulfly, P.O.D., Limp Bizkit, ale także Frontside czy Hunter. Byliśmy bardzo młodzi i po prostu chcieliśmy grać jak nasi idole. Zanim do zespołu dołączyła Ewelina, śpiewała moja kuzynka, w tym składzie zagraliśmy parę tragicznych koncertów, wykonując wyłącznie covery, Limp Bizkit, Guano Apes. Po dojściu Eweliny na stałe, zaczęliśmy szukać własnego brzmienia na bazie nu-metalowych formacji. Do czasu...

Chłopaków z Warmageddon poznaliśmy w zasadzie na początku istnienia Nurth, na jednym z przeglądów. Od razu się zakumplowaliśmy. Generalnie Krzysiek (gitarzysta Warmageddon) mieszka 2 km ode mnie, a nigdy wcześniej nie miałem okazji go poznać... W każdym razie ja zakumplowałem się z chłopakami najbardziej. A death metal był dla mnie coraz większa inspiracją. Wpadałem do nich na próby, spotkaliśmy się na piwku... w końcu nadszedł czas, że ich perkusista odszedł. Jakby logicznym posunięciem było to, że wejdę na jego miejsce. Od tego czasu zagraliśmy parę koncertów m.in z zespołem Quo Vadis. Obecnie Warmageddon od dłuższego czasu ma przerwę, także z powodu wyjazdu gitarzysty. Po wakacjach jednak zamierzamy poważnie się wziąć do roboty.

Jak najbardziej, jestem fanem w zasadzie każdego gatunku metalu i każdy uwielbiam grać. To fakt, z Nurthem oczywiście udało mi się zagrać najlepsze koncerty pod względem organizacji. Wyróżnić na pewno można sztuki w Brzegu, w Legnicy, w Wołowie, należy wspomnieć także udany koncert w Katowickim Mega Clubie przed m.in Flapjacki i Pro- Pain i jeszcze na pewno parę innych. Czy przyzwyczaiłem się do odpowiednio nagłośnionych scen? Myślę, że tak. To niesamowity komfort, kiedy ma się do dyspozycji potężne nagłośnienie i dobrych techników. Aczkolwiek, zdarzyło się zagrać kilka słabszych sztuk pod względem organizacji i nagłośnienia, ale często rekompensatą była reakcja ludzi. Inna sprawa, kiedy jedzie się na duży fest, gdzie wszystko jest, a spotkamy się z totalnym olewaniem nas przez organizatora wtedy w ogóle odechciewa się grać.

Żebyś wiedział. Problemów jest od groma. Jeśli chodzi o spięcia na linii zespół-organizator, a bywały także zespół-ekipa techniczna. Najczęściej ma to miejsce na koncertach typu dni miasta czy zloty motocyklowe. Typowe olewanie zespołu. Z kolei problemów z publiką także nie brakuje - głównie wspomnę tu koncerty z Nysy czy Zgorzelca. Nysa to był jeden wielki absurd. Nasz menago ustawił nam koncert z punkowym zespołem..., a że mieli blisko przyjechali z pokaźną grupą znajomych. Jakby tego było mało po 3 utworach wysiadło nagłośnienie (śmiech) Taka muza i taki image jak najbardziej spotyka się z nienawiścią. Na swoim koncie mamy już kilku bardzo oddanych hejterów, ale nie przeszkadza to nam. Generalnie, jeśli chodzi o image jesteśmy trochę podzieleni, typowy styl dla tego gatunku reprezentują głównie Ewelina i Jonson. Są twarzą zespołu i są do tego zmuszeni. Ja odpadam na starcie już przez swoją wagę (śmiech). Do tego dizajnu trzeba być chudzielcem. Kiedy zobaczysz nas na koncercie, zobaczysz, że często dość silnie kontrastujemy ze sobą, ja lubię przywdziać koszulkę Slayera czy innej kapeli. I uważam, że to hejterów wkurza najbardziej. Członek zespołu, który wg nich gra na maksa gównianą muzę, ubrał koszulę ich ukochanego bandu. Skandal (śmiech)

Jak najbardziej. Muzyka jest kontrastowa co bez wątpienia wynika z tego, że każdy z nas słucha naprawdę różnej muzy. I każdy wnosi coś swojego, własną inspirację. O ile jesteśmy postrzegani jako zespół rockowy/post- hardcorowy, możesz usłyszeć u nas finezyjne, wręcz heavy metalowe solówki, co jest zasługą naszego nowego, świetnego gitarzysty Kuli. A jeśli się naprawdę dobrze wsłuchasz w bębny, to usłyszysz już naprawdę wiele, zgoła odmiennych inspiracji... A co do tego,  że się wyróżnia - podzielam Twoje zdanie. Polskie bandy albo grają siekę, albo lajtowe ballady (choć oczywiście zdarzają się wyjątki). Zespoły raczej boją się tak ekstremalnie eksperymentować. A szkoda.

Jasne, nie popadamy w samozachwyt. Chodziło mi raczej, że szukamy nowych ścieżek, próbujemy, nawet jeśli ma się to okazać słabe, ale uważamy, że warto szukać nowych rozwiązań. Na pewno jeszcze długa droga przed nami. Za granicą to standard - tam nie jesteśmy niczym szczególnym.

I to jak (śmiech) Generalnie jestem fanem mocnego, konkretnego uderzenia w bębny, a nie ich głaskania. Dla tego jestem ogromnym fanem Dave Grohla i Branna Dailora z Mastodon. Podczas gry nie szczędzę garów, ale po za nią staram się o nie dbać jak mogę. Nie zawsze oczywiście mi się chce, ale kiedy tylko mogę, mam chwilę czasu, czyszczę blachy, korpusy, bębny. Naciągów używam długo, dopóki jeszcze posiadają mięsisty sound. Przy transporcie bębnów też dbam o komfort moich beczek - pokrowce, case`y to oczywiście standard. A jeśli chodzi o rozbudowany zestaw, jestem fanem dużych zestawów, choć ostatnio odkryłem, ze potrafię sobie poradzić także na okrojonym. Zrobiłem sobie taki "survival" i pojechałem raz na koncert z dwoma tomami i 5 blachami...udało się (śmiech)

Pytasz co grałem na tym zestawie ? Wszystko i to było dla mnie największym szokiem (śmiech)

Materiał jest obecnie w końcowej fazie miksów. Strasznie się to dłuży, ale bardzo wiele różnych spraw się na to nałożyło. Mamy nadzieję, że na 100% będziemy mieć go w rękach przed zakończeniem wakacji. Jeśli chodzi o ścieżki bębnów na tejże epce, jest to totalnie naturalny sound. Żadnych sampli, żadnych triggerów. Namówił nas do tego Jacek (Miłaszewski) i Perła czyli realizator naszej epki. Jacek generalnie nienawidzi sztucznego brzmienia, sampli itp. Jest totalnym fanatykiem żywego soundu. Z kolei jeśli chodzi o koncerty, trigger na centrale jak najbardziej. Nie grałem z nim jeszcze, co jest moim ogromnym błędem, ale przy najbliższych koncertach postaram się w niego zaopatrzyć. Zdecydowanie większy atak i cios, a w takiej muzie to priorytet.

Gram na bębnach Pearl Masters, blachy to Zildjian, K Custom, A Custom, Z Custom. Stopy Tama Iron Cobra, werbel to sygnaturka Joeya z zespołu Slipknot. Generalnie są to bębny najwyższej klasy i spełniają moje oczekiwania w 100%. Jednak kiedyś bardzo chciałbym zakupić jakieś gary firmy Truth.

To pierwsze bankowo (śmiech) Zrzucenie wagi? Kurcze, bardzo bym chciał, próbuje, ale coś mi nie wychodzi. Jestem skazany na bycie misiem (śmiech). Jednak gdy popatrzę na to przez pryzmat bębnów, jest paru świetnych perkusistów-grubasków. Nick Barker czy Gene Hoglan. To mnie trzyma przy życiu (śmiech)

Wielkie Dzięki za wywiad. Do zobaczenia. Keep it True!