Z czym do ludzi?! – This Is A Call

Celem niniejszego cyklu artykułów jest uzmysłowienie, jak regularne ćwiczenie danego elementu przekłada się w praktyce. Co zrobić, żeby odnaleźć się w danej sytuacji muzycznej i później naturalnie inkorporować te elementy do innych, podobnych stylistycznie momentów.

Z czym dziś wyjdziemy do ludzi? W niniejszej serii artykułów omawiałem już przeróżne groove’y, w różnych stylistykach jak np. funk, rock, pop, jazz. Nie brałem jednak do tej pory na warsztat nic rockowo-punkowego. Dzisiaj więc będzie agresywniej, bardziej rockowo i właśnie też punkowo, ale za przykład nie weźmiemy żadnego klasyka sprzed 40 lat, gdzie to bębniarz lądował zazwyczaj za bębnami niczym „gruby na bramce” w osiedlowej piłce nożnej. Sprawdźmy, co kryje się w partii perkusyjnej zespołu składającego się z wyśmienitych muzyków, czyli Foo Fighters w utworze This Is A Call.

Dave Grohl to jedna z bardziej charyzmatycznych postaci w świecie show biznesu, w dodatku jest nie tylko perkusistą, ale i świetnym gitarzystą, wokalistą, producentem i tekściarzem. Popularność zdobył grając w zespole Nirvana, gdzie pokazywał bardzo agresywny, rockowo-punkowy, przepełniony niesamowitą energią sposób grania.

Do dzisiaj ciarki na ciele wywołuje jego wstęp do Smells Like Teen Spirit, jak zresztą i cały ten utwór. Bardziej wnikliwym proponuję poszperać w Internecie i poszukać więcej informacji i ciekawostek, nie tylko ze świata muzyki, ale też z życia tego pana, naprawdę warto. Zabawa przeplatana bardzo życiowymi i mocnymi historiami.

Dlaczego nie wspominamy tu o Taylorze Hawkinsie? Opisywany numer pochodzi z pierwszej płyty, gdzie w zasadzie całość nagrań „opędził” Dave! Dlaczego więc wybrałem utwór This Is A Call? Płyta powstała rok po śmierci Kurta Cobaina i rozpadzie Nirvany, nie ma jeszcze w sobie tego produkcyjnego rozmachu, jaki pojawi się później, a sam materiał jest znacznie surowszy. Jest to piosenka, w której zagranie partii bębnów jest bardzo wymagające zarówno groove’owo, jak i technicznie, a dodatkowo wymaga rockowo-punkowego pazura. Tutaj mamy styczność z trzema charakterystycznymi rytmami (nuty 1, nuty 2, nuty 3), gdzie ostatni grany jest dwa razy szybciej niż pozostałe.

Wszystkie rytmy grane na hi-hat czy crash/ ride grane są ósemkami, w pierwszym i drugim stopa i werbel to ćwierćnuty, ale w trzecim to już ósemki odwrócone, gdzie werbel jest na pierwszą, a stopa na drugą.

Bardzo charakterystycznym elementem nie tylko w tym, ale i w większości numerów Foo Fighters, jest granie przejść dwa razy szybciej niż rytm czyli w wartościach szesnastek. Dzięki temu możemy poćwiczyć przeskakiwanie w parzystych wartościach w jednym tempie w jednym utworze. Dla przykładu proponuję zagrać na początku proste ćwiczenie na samym werblu (nuty 4), potem to ćwiczenie rozciągnąć po całym zestawie oraz dodać trochę swoich kombinacji, przy czym rytm zagrać o połowę wolniej niż przejście lub też odwrotnie – przejście zagrać dwa razy szybciej niż podstawowy groove.

Docelowo możemy poćwiczyć powtarzające się przejście w tym numerze (nuty 5).

Zamiast kombinować jedynie przejściami możemy pokombinować również z rytmem. Spróbujcie przez parę taktów zagrać go w tzw. half time, a później dwa razy szybciej. Taki sposób ćwiczenia bardzo poprawi wasz wewnętrzny time pod warunkiem, że na początku będziecie go ćwiczyć z metronomem albo z podkładem muzycznym.

Kiedy już uporacie się z techniką, przejściami z wolnego na szybkie i odwrotnie, to spróbujcie wsłuchać się w charakter i klimat tego utworu. Skorzystajcie również z osłuchania się z innymi utworami Foo Fighters, żeby złapać odpowiednią agresję i pazur potrzebny do wykonywania tego typu utworów. Na YouTube możemy znaleźć oryginalny track samych bębnów do tego utworu, porównanie swojego grania do niego może okazać się ciekawym doświadczeniem! Wszystkie omawiane ćwiczenia dostępne są w wersji video na mojej playliście kanału YouTube Magazynu Perkusista, zapraszam do wszystkich zajęć!

Przygotował: Grzegorz Krawczyk
Foto: Łukasz Kowalski