Marco Minnemann

Przede wszystkim grałem z Bryanem wcześniej, razem z Mike Keneally Band, a także w naszym projekcie - KMB (Keneally, Minnemann, Beller), gdzie graliśmy wzajemnie nasze utwory. Później mieliśmy trio, gdzie występowałem oczywiście ja oraz Bryan i Greg Howe. Następnie powstała ta właśnie rzecz, co miało miejsce na NAMM 2011, gdzie Bryan zasadniczo robił swój pokaz basowy, ale zapytał mnie i Grega, czy moglibyśmy zrobić trio. Greg nie mógł, dwa tygodnie przed tym, jak mieliśmy grać. Tak więc Guthrie był z nami i parę osób ośmieliło nas, by zapytać w końcu: "Hej, dlaczego nie grasz z nami?" Była to wielka zabawa od samego początku, naprawdę niesamowita sytuacja. Panowała między nami świetna chemia i wszystko zaskoczyło od razu. Koncert okazał się sukcesem, zdecydowaliśmy się grać razem, później stwierdziliśmy, że zrobimy CD i ostatecznie pojedziemy w trasę. Tak to się wszystko zaczęło z The Aristocrats. Nazwa wzięła się z tytułu jednej z naszych piosenek, gdzie są takie tytuły, jak Blues Fuckers czy Sweaty Knockers, a jest przecież ten film o tym strasznie paskudnym dowcipie zatytułowany właśnie Arystokraci. Kiedy Guthrie usłyszał te wszystkie tytuły piosenek stwierdził, że nasz zespół powinien nazywać się właśnie The Aristocrats.

Tak, to prawda? Praktycznie nie robimy prób. Każdy z nas pisze każdemu kawałki, uczymy się tego i kiedy się spotykamy razem to gramy. Uwierz lub nie, ale nigdy nie graliśmy na próbie żadnej z piosenek z płyty The Aristocrats przed wejściem do studia i nagraniem, ani razu! Dosłownie nauczyliśmy się je grać razem w studio i później wszystko nagraliśmy. Na żywo zmieniamy pewne rzeczy, gramy je nieco różnie. Zobaczysz to na naszym zbliżającym się DVD, tak więc czasami przed trasą próbujemy je podczas próby dźwięku. Pod koniec trasy zespół jest już bardzo spójny.

Cóż, utwory były napisane dla The Aristocrats, za wyjątkiem może dwóch, które były dostępne na innych albumach. Cała reszta była stworzona przez nas dla nas. Oczywiście, każdy ma na myśli innych członków zespołu w momencie, gdy pisze utwory. Na tym albumie każdy z nas skomponował po trzy utwory i tak samo będzie w przypadku kolejnego CD. Staramy się trzymać tego pomysłu. Każdy z nas jest kompozytorem, każdy z nas przychodzi z kompletnym numerem i reszta zespołu stara się coś z tym zrobić. Wtedy też nagrywamy materiał, wprowadzamy go w życie, jest więc dość szybki proces twórczy. Wszystko się rozgrywa wokół chemii w zespole, kiedy zespół "siedzi" i jest zrozumienie. Kiedy wiesz, co znajduje się w głowach innych możesz to spokojnie przetłumaczyć. Jest to całkiem interesujące słyszeć nasze style kompozytorskie, szczególnie w momencie, gdy bierzesz płytę i możesz poznać, który numer przez którego z nas został napisany. To bardzo fajna sprawa.

Ooo, tak! Wiem, co masz na myśli. Tak, jak powiedziałem - im bardziej trasa się rozwija to tym bardziej rozwijają się pomysły i sama idea. Gramy nowy materiał. Na naszym przyszłym DVD mamy piosenkę , którą skomponowałem The Dance of the Aristocrats i uwielbiam, jak to się rozwija, lekkie przedstawienie. To, co robimy, to, że każdy z nas opowiada historię piosenki, którą napisaliśmy, dlaczego ma taki tytuł i dlaczego idzie tak, a nie inaczej. To bardzo zabawne dla publiczności, do tego ten pomysł ze smartfonami? Nie pamiętam, jak to się stało, ale jakiś czas temu mieliśmy jam, gdzie wyciągnęliśmy telefony i przyłożyliśmy je do mikrofonów. Publiczność zaczęła się śmiać, więc postanowiliśmy trzymać dalej ten dowcip i dodać do niego parę innych rzeczy jak gumowego kurczaka w Turcji, zaczęliśmy robić nim hałas. Nie wiesz do końca, co się może stać, mamy zwyczajnie radochę na scenie. Teraz inkorporujemy kilka z tych rzeczy do naszych kompozycji, tak, jak ten z telefonami, wydłużyliśmy motywy, rozumiesz? Jest zabawa.

Ciekawą rzeczą jest to, że nie widzę się jako muzyka grającego kliniki. To zabawne, ponieważ lubię występować. Gram zwyczajne rzeczy, gram solówki, gram też i pokazy perkusyjne. Czasami robię takie rzeczy. Niezbyt często, żeby być szczerym, ponieważ mam własne zespoły, własne projekty, płytę solową, Arystokratów i później jeszcze projekt Stevena Wilsona. Wyszedłem z kilkoma pomysłami, które miały ukazać od wewnątrz moją wizję tego, jak gram. Tak właśnie napisałem te książki, tak się uczyłem. Szczególnie, jeżeli chodzi o koncepcję niezależności, gry kombinacyjnej, granie przeciwko innym, z rękoma i nogami, lewa przeciw prawej, prawa przeciw lewej oraz krzyżowanie patentów czy też nakładanie na siebie, jak np. nakładanie na siebie nieparzystych rytmów. Cały ten materiał jest dla mnie interesujący i lubię się tym wszystkim dzielić z innymi pokazując, jak to wygląda od wewnątrz. Nagraliśmy sporo rzeczy dla Drum Channel w DW, nagraliśmy tony materiałów, które powinny ukazać się na DVD, może na koniec tego roku lub może na początku przyszłego. Głównie koncentruję się na pisaniu muzyki, ale jestem bardzo szczęśliwy, gdy mogę pomóc i zaprezentować ten mój wewnętrzny obraz, kiedy ktoś mnie pyta, bym przyjechał i zrobił klinikę.

Zawsze interesowałem się różnymi stylami muzyki i to serce zawsze mi podpowiadało. Lubię te style i nie było to na zasadzie: "Chcę grać wszystkie!" To właśnie możesz doskonale usłyszeć na moim CD, od rocka i punku przez dość skomplikowany materiał po jazz i metal. Dorastałem słuchając muzyki, ponieważ moi rodzice byli pasjonatami muzyki, a na marginesie moja mama jest z Polski, z Łodzi? Słuchałem dużo Queen, Led Zeppelin, Jethro Tull, Frank Zappa, Rush, Slayer, Yoshi Sakamoto - japoński kompozytor, to wszystko? I zawsze moje serce biło w tym kierunku. Jeżeli kochasz coś, słuchasz tego, to automatycznie rozumiesz i potrafi sz zagrać. Dlatego tyle różnych stylów możesz znaleźć u mnie w szafie.

O nie, znooowu?? Ok. Szczerze mówiąc, nie byłem nigdy wielkim fanem Dream Theater, ale kumpluję się z Jordanem Rudessem. Pracujemy razem nad muzyką i gramy razem. Zapytał mnie, czy nie zechciałbym spróbować. Powiedziałem, że nie wiem, że nawet nie znam ich piosenek. Przyniósł trzy piosenki i zagraliśmy je. Spędziliśmy naprawdę bardzo fajnie ten czas, serio, było super. Później zapytał mnie, czy nie zechciałbym dołączyć do zespołu, Tylko, że wtedy byłaby to rzecz numer jeden i wszystko inne schodzi na drugi plan. Musisz się kompletnie temu oddać. Byłem na Wschodnim Wybrzeżu tak, jak oni w Nowym Jorku i miałem swoje zespoły. Zapytali mnie, jak dużo piosenek znam i jak dużo albumów Dream Theater posiadam, powiedziałem: "Uhmmm? Nie mam żadnego albumu Dream Theater". Zostaliśmy w kontakcie. John Petrucci zaproponował, by zrobić jego CD i pojechać w trasę, ale jestem w trasie z Arystokratami, dodatkowo pracuję nad nową produkcją Stevena Wilsona , a moje nowe CD właśnie jest ukończone. Cieszę się więc, że zostało to postrzegane dobrze. Dziękuję za to, że się podobało, bo wiele osób mówiło, że wyszedłem nieźle, sam zespół tak twierdzi, co mnie bardzo cieszy. Ostatecznie nie chciałem być aktorem w tej operze mydlanej, nie chciałem być pokazywany, ale ich management zignorował to, nie wywiązali się ze swoich obietnic i umieścili to na YouTube. To trochę przykre. Powiedzieli mi, że mogę przejrzeć materiał i zatwierdzić. Obejrzałem i powiedziałem, że nie chcę tego pokazywać, ale oni odpowiedzieli, że jest za późno. Ok. Mam więc dzięki temu promocję i tyle.

Gram ze Stevenem Wilsonem w salach dla 1000 osób, nie jest więc tak źle. Podobnie z The Aristocrats, gdzie gramy w relatywnie dużych salach. Dodatkowo granie we trzech ma swój bardzo duży plus i przewagę, wszystko dzielisz na trzy (śmiech), a to jest bardzo miłe.

The Aristocrats to mój podstawowy projekt na chwilę obecną. Także płyta Stevena Wilsona i zbliżająca się trasa to bardzo ważne rzeczy. Moja płyta jest w stanie niemal gotowym i robię ponadto wiele produkcji dla innych ludzi. Nagrywam w domu. 99% produkcji, które robię, robię w domu.

Nie wykonuję ćwiczeń na plecy. Upewniam się jedynie, że siedzę w prawidłowej pozycji, bez nacisku. Na razie, odpukać, nie mam żądnych większych problemów z plecami, ale starannie dbam o swoją pozycję siedzącą.