100 polskich płyt (50-1)

Marek Surzyn powiedział kiedyś w naszym wywiadzie: „Kto, oprócz paru bębniarzy, zna solowe płyty Weckla? Ludzi nie interesują wyścigi na werblu. Główny księgowy zauważył, że fakt, że gra Colaiuta u Stinga nie zwiększa sprzedaży płyt Stinga.” Trudno się z tym nie zgodzić, rola perkusisty jest jasna, chociaż nie każdy zdaje sobie z tego do końca sprawę.

Wybór najważniejszych polskich płyt pod kątem perkusji był niezwykle trudny i postanowiliśmy oprzeć go na bazie dwóch podstawowych wytycznych: Po pierwsze – perkusja i Po drugie – muzyka to nie jeden gatunek.

Więcej na ten temat w pierwszej części rankingu. Teraz prezentujemy pierwszą pięćdziesiątkę:

 

50Sztywny Pal Azji – Europa i Azja (Razem/MTJ 1988) Perkusja: Janusz Deda, Zbigniew Ciaputa

50

Zespół znany jest przede wszystkim z kompozycji „Spotkanie z…” oraz „Wieża radości, wieża samotności”, który wyróżnia się ze względu na pracę sekcji. Pierwszy album zespołu jest pełen ciekawych rozwiązań partii perkusyjnej. Jako podstawowy perkusista jest podany Janusz Deda, a Zbigniew Ciaputa – pełniący rolę perkusjonisty – doszedł do zespołu z formacji Woyzeck. Panowie w pewnym momencie zaczęli wymieniać się miejscami. Obecnie drugi z panów jest podstawowym „zestawowcem” w zespole. Sztywny Pal Azji w naszym kręgu jest często pomijany, wręcz zapomniany, co jest stanem bardzo krzywdzącym, ponieważ jest tu bardzo dużo szerokiego, otwartego i bogatego grania. Warstwa instrumentów perkusyjnych jest czasami wręcz imponująca i nikt nie będzie się nudził słuchając tego, co panowie sobie zaaranżowali.