Krzysztof Pakuła (Lebowski)

Niestety, nie potrafię odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie. Dream Theater nigdy nie przekonał mnie do swej twórczości, dlatego nie będę wyrokował, który bębniarz jest lepszy czy też, który bardziej przypadł mi do gustu.

Tak jak wspominałem nie przepadam za Dream Theater, dlatego nie śledziłem owego spektaklu, co więcej, nie miałem o nim zielonego pojęcia.

"Cinematic" to płyta, która była dla nas dużym wyzwaniem i przedsięwzięciem pod każdym względem. Staraliśmy się temu wszystkiemu sprostać, no i myślę, że wyszło nie najgorzej. Zwłaszcza, gdy weźmie się pod uwagę odzew ze strony fanów i mediów. To bardzo miłe i wciąż dla nas zaskakujące, gdy publiczność żywiołowo reaguje na materiał z Cinematika, jak i ten zupełnie nowy.

To zupełnie tak jak ja. Cały czas gdy graliśmy na próbach tworząc materiał na płytę, zastanawialiśmy się co to za muzyka, może nie jaki to gatunek ale w ogóle, co to jest. I nie potrafiliśmy sobie odpowiedzieć na to pytanie, pozostaliśmy przy tym, że jest po prostu nasza. Dopiero w momencie, gdy Marcin Grzegorczyk (gitara) nawiązał kontakt z Wiktorem Franko, twórcą okładki do Cinematika, znaleźliśmy osobę, która potrafiła zdefiniować nasze dźwięki. Może nie do końca się z tą szufladką zgadzamy, ale to akceptujemy, może dzięki temu innym ludziom łatwiej nas sklasyfikować. I może to jest właśnie odpowiedzią na twoje pytanie.

Zdecydowanie bardziej odpowiada mi granie osadzonej sekcji, a niżeli rozdrabnianie się i przeszkadzanie chłopakom nieustannymi przejściami i "wysypywaniem kartofli". Staram się w optymalny sposób wykorzystywać swoje możliwości i wpasować się do muzyki, tak aby wszystko było jak najbardziej klarowne.

W pełni zgadzam się z Mistrzem Urbaniakiem, nic dodać nic ująć.

Tak, koncert to naprawdę coś niesamowitego. Kontakt z publicznością wywołuje nowe emocje i nowe wyzwania, które powodują czasem totalne spięcie, a czasem niewiarygodną wolność i rozluźnienie. A studio, to całkowite skupienie na tym, aby idealnie wszystkie "klocki" poskładać, tak więc raczej mało tu miejsca na żywiołowość. Co nie znaczy, że mi tego nie brak ...

Z reguły sam układam swoje partie, aczkolwiek zdarzają się pewne sugestie ze strony Marcina Grzegorczyka i w większości przypadków się z nimi zgadzam. Z resztą muszę przyznać, że Marcin ma niesamowite wyczucie w aranżowaniu utworów.

Ino-Rock to nadzwyczajna impreza, perfekcyjnie zorganizowana, począwszy od  miejsca, poprzez wybór artystów i techniczną oprawę, a kończąc na cudownej publiczności. A to, co się działo pod sceną w trakcie i po koncercie Lebowskiego, przerosło nasze najśmielsze oczekiwania.

Zamierzamy jeszcze w tym roku zarejestrować nowy materiał. Ale tym razem raczej nie zdecydujemy na całkowitą samodzielność. Cały czas zastanawiamy się, jak to wszystko zorganizować pod kontem logistycznym, bo na brak utworów raczej nie możemy narzekać.

To zaczęło się na przełomie podstawówki i liceum. Już teraz nie potrafię powiedzieć co tak naprawdę skłoniło mnie do perkusji. Prawdopodobnie było to The Wall i Nick Mason.

Mój pierwszy zestaw to oczywiście Polmuz, ale nie cały. Zbierałem go sukcesywnie w zależności od dopływu gotówki i tego, co było w sklepie, to były zupełnie inne czasy niż teraz.

No Way Out był pierwszym poważnym zespołem, w którym grałem. Nagraliśmy dwie płyty, które ukazały się tylko w wersji kasetowej i zagraliśmy sporo koncertów w całej Polsce, ale nie udało się. Może nie trafiliśmy na odpowiedni moment, ale było warto i z perspektywy czasu uważam, że był to kawał dobrej muzyki.

Dum Dum było kapelą przed No Way Out. Jeszcze byłem w wojsku, kiedy Piotr Banach zaproponował mi współpracę. Faktycznie, przez dłuższy czas na początku śpiewała tam Kasia, ale potem odeszła i skład się zmieniał. W pewnym momencie poznałem Marcina i za porozumieniem stron przeszedłem do N W O. Zresztą, jak wszyscy wiedzą Kasia i Piotr znowu się zeszli i tak powstało Hey, ale to już zupełnie inna historia.

Do tej pory grałem na Sonorze Force 2001 ale szukałem czegoś bardziej profesjonalnego. I nie musiałem szukać daleko, bo kolega z sali prób Lech Groszek Grochala (m in. Indios Bravos) zaproponował bym pograł na jego zestawie. No i zakochałem się, nie dość, że prawie same grają, to są jeszcze zabójczo piękne. Tak stałem się posiadaczem dwudziestoletniej Yamahy Rock Tour Custom (o bardzo niskich numerach seryjnych). Werbel, to też zasługa Groszka. Na podobnym przez Niego użyczonym ale klonowym nagrałem płytę i jestem do tej pory nim zachwycony. Trafiła się okazja, tym razem w wersji brass i jestem szczęśliwym posiadaczem rewelacyjnego werbla Pearl Free Floating Brass.

To może rodzaj przekory, bo kiedyś głównie liczył się Zlidjian i Paiste, a ja zdecydowałem się na Sabian. Bardzo odpowiada mi ich brzmienie, jasne i wyraziste. Używam serii AAX, HHX i B8Pro. Ale mam również crash Istambul Marmara 19", przywieziony prosto z Turcji, piękne, ciemne i bardzo wybuchowe brzmienie.

Chyba przede wszystkim wytrwałości w tym co robimy, a głównie w perspektywie nagrywania nowej płyty. Pozdrawiam!