Łukasz Konarski (Leash Eye)

Stare instrumenty już mi chyba zostaną na dobre, nadal brzmią świetnie, a ich kupno to z reguły przygoda - większość swojego sprzętu kupiłem za oceanem i gdy myślę o czymś nowym do zestawu, w głowie mam tylko stare serie werbli Tamy czy Ludwiga.

W różnych układach, ale cały czas jest to Tama Granstar II, blachy Sabian z różnych serii, a hardware to mieszanka Tamy i Gibraltara. Do tego stopy Pearl Eliminator. Werbel to sygnatura Omara Hakima, zadziwiająco dobrze sprawdzająca się w rocku i metalu.

Mówi się, że do takich decyzji się dorasta, na pewno coś w tym jest. Do niektórych decyzji może też zmusić brak własnego technicznego. Kiedyś z czystego lenistwa usunąłem z zestawu splasha. To niby nic, ale tak mi się spodobało, że poszedłem dalej i okazało się, że granie na mniejszym zestawie sprawia mi większą frajdę. Jest też łatwiej zabrać się na koncert i szybciej rozstawić, co nie jest bez znaczenia.

Tylko w niewielkim stopniu. Odejmowałem elementy stopniowo właśnie dlatego, że testowałem, czy uda się zagrać to samo na mniejszym zestawie. Udawało się. Nawet, jeśli nie identycznie, to osiągałem taki sam efekt. To chyba też przychodzi z wiekiem, ale okazało się, że mniejsza ilość przejść czy akcentów wcale nie ujęła danej partii, a wręcz przeciwnie, sprawiła, że bardziej "zagrooviło".

Gdy zaczynałem grać, już miałem prawie 2 m wzrostu, więc nie wiem, bo nie mam porównania. Na pewno preferencje są trochę inne, więc dosyć ciężko zagrać na czyimś zestawie. Mam wtedy wrażenie, że powinienem zagrać w ogóle nie poruszając ramionami, co każdorazowo niesie ze sobą konieczność przestawienia wszystkiego.

Dokładnie tak jest, choć na najbardziej standardowym ustawieniu nie grałem dłużej niż dziesięć lat, wiec dla mnie taka sytuacja zawsze wiąże się z koniecznością modyfikacji. Bardzo rzadko muszę grać na cudzych bębnach. Wymaga to sporo pracy, głównie wewnątrz zespołu oraz dodatkowego zaangażowania podczas organizacji koncertów. Pożyczenie nieznanej osobie zestawu jest bardziej porównywalne z pożyczeniem komuś gitary niż kolumny. Nie jest też prawdą, że zmiana blach i modyfikowanie zestawu pod siebie na scenie zajmuje podczas przepinki więcej czasu niż zdjęcie jednego zestawu i zastąpienie go innym. Mając wszystko przygotowane, zestaw można zmontować w 3-4 minuty. Miejsca też zwykle wystarczy, trzeba go tylko w klubie poszukać i nawet, jeśli nie ma odpowiedniego zaplecza, to niespecjalnie rozbudowany zestaw można w całości ukryć za resztą backline’u na scenie.

Nie będzie to w żaden sposób oryginalne, ale moim perkusyjnym idolem jest Lars Ulrich. Oczywiście jest wielu perkusistów, których gra mnie fascynowała lub ciekawiła, ale od samego początku moją grę ukształtowało słuchanie jego. Niestety, nigdy go nie spotkałem, ale za to miałem okazję poznać i spędzić trochę czasu z moimi muzycznymi idolami czyli Evergrey i to chyba wystarczy mi jako fanowi za wszystkie inne spotkania.

Fakt, jest taki trend i nie jest on zupełnie pozbawiony podstaw. Lars zaliczył kilka słabych lat po powrocie z St. Anger, nie będąc w stanie zagrać niektórych ze swoich najbardziej znanych partii. Ten spadek formy Internet pewnie by mu nawet wybaczył, gdyby nie osobista wojna z Napsterem i internautami. Dla mnie jego gra to czyste bezkompromisowe zaangażowanie bez zbędnych ozdobników. Coś, co naprawdę dobrze ogląda się na koncertach, szczególnie tych z przełomu lat 80/90ych.

Chcę choćby w podstawowym stopniu opanować instrument, który pozwoliłby mi bardziej zaangażować się w komponowanie w zespole, to chyba najważniejszy cel na najbliższy czas. Tak naprawdę każda sesja nagraniowa czy weekend koncertowy, kiedy poświęcam się tylko i wyłącznie muzyce jest spełnieniem takich marzeń. Jeśli dorzucić do tego kilka naprawdę dużych koncertów i krótkich tras to zrealizowanych marzeń jest całkiem sporo.

W studiu i na próbach metronom. Jeszcze kilka lat temu koncerty grałem bez klika, bo używanie go na scenie wiąże się z wieloma komplikacjami, szczególnie, jeśli w jednym numerze jest więcej niż jedno tempo. Uprościłem jednak tempa i zorganizowałem sobie własne "minimum odsłuchowe", inwestując w monitory douszne i miksując do nich sygnał metronomu i stopy z własnego mikrofonu. W ten sposób nawet, jeśli na scenie brakuje torów odsłuchowych lub monitorów, mogę w miarę komfortowo zagrać koncert używając klika.