Emilia Karolina Sitarz
„Coraz rzadziej patrzę na podziały, grupy instrumentów, gatunki muzyki. To wszystko tworzy jeden wszechświat, warto czasami odwiedzić inną planetę, choćby w niewygodnym skafandrze".
"Tym skafandrem jest tutaj nasze ciało, które dorastało na planecie „Fortepian”, a nagle ma się odnaleźć na planecie „Steel Drum”. Jest trudniej, trochę może pokracznie, ale widoki mam piękne”. Z Emilią Karoliną Sitarz, pianistką i pedagogiem, a przede wszystkim członkiem zespołów Kwadrofonik i Lutosławski Piano Duo, o perkusjonistach i świecie rytmu rozmawia Wojtek Andrzejewski.
Wojtek Andrzejewski: Przyznam szczerze, że byłem pod wrażeniem, kiedy `widziałem, jak grasz na perkaszynach podczas koncertu z Melą Koteluk. Wiedziałem, że jesteś wybitną polską pianistką, a tu nagle Steel Drum, zamiast środkowego „C”. Często ci się zdarza taki romans z instrumentami percussion?
Emilia Karolina Sitarz: Takie sytuacje zdarzają się często, ale warto od razu podzielić je na dwie kategorie. Pierwsza to tzw. rozszerzone techniki wykonawcze, które stosuję na fortepianie. Obejmują one wiele technik wywodzących się ze świata perkusji. Są to wszelkiego rodzaju dźwięki wydobywane poprzez uderzenie, np. kiedy gram na ramach fortepianu lub używam dna rezonansowego. Wtedy korzystam z pałek perkusyjnych albo wykorzystuję własne ręce. Wszystko zależy od rodzaju dźwięku jakiego szuka kompozytor. Tak naprawdę fortepian jest instrumentem perkusyjnym strunowym, z techniką młoteczkową. Dźwięk powstaje poprzez uderzenie młoteczka w strunę. Oczywiście mamy olbrzymi wpływ na jakość dźwięku, nie tylko na podejście do tego „uderzenia”, albo inaczej mówiąc – kontaktu ze struną, ale też mamy wpływ na koniec dźwięku, który możemy zakończyć nagle, w sposób ostry, albo delikatny, robiąc wrażenie wyciszenia.
