Krzysztof Grabowski (DEZERTER)
Chwilę przed swoim 40leciem Dezerter wydał – i mówię to z pełnym przeświadczeniem – jeden ze swoich najlepszych albumów. Kłamstwo to nowa prawda to płyta zwarta, mocna muzycznie jak i tekstowo, świeża i pełna energii, której może panom pozazdrościć wielu o połowę młodszych muzyków. Mój rozmówca nie tylko punktuje na niej niesłychanie celnie polską rzeczywistość, ale i udowadnia, że punk może być nie tylko wkurwiony, ale różnorodny i ciekawy.
Powiedziałeś jakiś czas temu, że stworzyliście już piosenki na tyle tematów i są one cały czas aktualne, że wymyślenie czegoś nowego jest dość trudne. A tymczasem wróciliście z doskonałym i pełnym energii albumem, który aż kipi od komentarzy obecnej rzeczywistości. Może wiele lat było za dobrze? Może potrzeba wkurwu, aby grać punka?
Wynikało to raczej z poczucia, że nie mieliśmy nic na tyle dobrego, aby się z tym ujawniać. Czasami lepiej zaczekać, pozbierać się w sobie, skumulować energię i dopiero zabrać głos. Nie ma sensu zawracać ludziom głowy, jeżeli samemu nie jest się czegoś pewnym. Natomiast tym razem mieliśmy też większy komfort pracy, ponieważ przez pandemię nic na nas nie ciążyło, nie mieliśmy żadnych zobowiązań. Sami narzuciliśmy sobie deadline, aby do końca 2020 zrobić materiał i go nagrać. To że udało nam się stworzyć płytę, która jest dobra, mocna i mam nadzieję, że się podoba – wynika również z tego, że nie rozcieńczaliśmy się na siłę, aby wydawać więcej i częściej. Nie mamy nadprodukcji. Nie nagrywamy niczego byleby tylko coś nagrać. Najwyraźniej czasami trzeba sobie zrobić dłuższa przerwę, żeby było o czym śpiewać. To nie jest kwestia tego, że potrzebowaliśmy jakiegoś zewnętrznego impulsu, że czekaliśmy aż coś się wydarzy w życiu społecznym i politycznym. Raczej wygląda to trochę odwrotnie. My nagrywamy płytę, a życie się boleśnie dopasowuje do naszych piosenek.
