Gniewomir Tomczyk
Często wspominamy, że konsekwencja jest jednym z najważniejszych czynników w drodze do osiągnięcia sukcesu na współczesnej scenie muzycznej. Zresztą nigdy łatwo nie było, a rok 2020 specjalnym wyjątkiem w tej kwestii nie jest… delikatnie mówiąc.
Mimo wszelkich trudności, jakie dopadły działalność artystyczną, nasz gość, będący perkusistą, postanawia wydać kolejną płytę z własną muzyką, rozwijać się I przyciągać jak największe grono fanów świeżego, ambitnego, odważnego grania bez kompleksów.
Gniewomir Tomczyk wybrał sobie dość trudny grunt. Prezentowana przez niego muzyka wymaga od słuchacza nieco większej wrażliwości i wyczucia niż jest to w przypadku prostego rocka, popu czy rapu. Nie chodzi tu nawet o to, że jest to jazz, bo jesteśmy przekonani, że wielu klasycznych polskich jazzmanów ciężko przechodziłoby przez ten materiał. Jazz jest jedynie bazą do tworzenia kolaży stylistycznych, świadomego mieszania klimatów nie dla samego faktu mieszania, tylko z racji możliwości wykorzystywania ich jako forma wyrazu. Tworzenie bazy sympatyków jest w takim przypadku długie i oprócz wspomnianej na wstępie konsekwencji wymaga świetnej organizacji.
Debiutancki album Event Horizon zaskoczył nas bardzo pozytywnie swoją dojrzałością i świadomością. Posługiwanie się określeniem „album perkusisty” wydaje się być tu niedźwiedzią przysługą. Od razu narzuca nam pewne skojarzenia, które wymuszają określone postrzeganie, a przez to na wstępie szufladkują materiał muzyczny. Jest to pułapka, w której tkwi chociażby Anika Nilles. Gniewomir nie chce wpaść w te sidła i nie skupia się podczas promocji swojego albumu na perkusyjnym aspekcie, mimo, że potrafi wyśmienicie posługiwać się bębnami. W związku z tym podczas naszej rozmowy wybiegniemy znacznie dalej poza bębnienie i od razu uprzedzamy, że o paradidlach gadać tu nie będziemy. Jest zbyt dużo elementów związanych z tworzeniem albumu, które są znacznie ciekawsze. Ponadto mogą posłużyć jako wskazówka lub wręcz inspiracja.
