Sławomir Ciesielski (Republika)

To są miłe wspomnienia na zawsze. Zgodziłem się na rozmowę, bo może uda mi się sklecić chociaż jedno mądre zdanie. (śmiech)

Wspominam go w szczególny sposób, bo otworzył zupełnie nowy rozdział naszego życia. Po jego wydaniu zmieniło się wszystko. Wcześniej były tylko niewielkie lokalne sukcesy, a nagle po ukazaniu się tej płyty wybuchł potworny szum, a Republika stała się mega kapelą.

Sporo czasu na próbach spędzaliśmy na eksperymentowaniu, na szukaniu innego sposobu grania. Jeśli chodzi o mój sposób bębnienia w Republice, to jest to wypadkowa moich doświadczeń nie tylko rockowych. Zawsze słuchałem z chęcią jazzu, muzyki poważnej, niemal każdej. Te nasze zespołowe poszukiwania zderzyły się z bardzo modnym w tym czasie graniem nowofalowym i punkowym. No i tak wykrystalizowała się nasza rytmika z Pawłem Kuczyńskim na basie.

Nigdy nie starałem się naśladować swoich idoli, choć mam ich wielu. Zawsze szukałem własnego sposobu grania, własnych struktur. Powstało trochę gęstych fakturek, przy których się trochę namęczyłem.

Bez przesady. Każdy w miarę dobry perkusista spokojnie sobie z tym poradzi.

Bez Grzegorza nie ma Republiki. Granie z Leszkiem i Zbyszkiem Krzywańskim na pewno byłoby fajnym przeżyciem. Jednak nie chciałbym, tak jak i Leszek, skazywać się na odgrywanie tego repertuaru z innym wokalistą. Nie sądzę, żeby ktoś potrafił godnie zastąpić Grzegorza, nie tylko wokalnie, ale też jako człowieka. Poza tym po Republice mocno odszedłem brzmieniowo i w strukturach rytmicznych od tego, co robiliśmy z Grzegorzem.

Pomysł na takie granie zaczął się rodzić bardzo dawno, kiedy chodziłem jeszcze do podstawowej szkoły muzycznej. Wtedy zatopiłem się w świecie instrumentów perkusyjnych. Ksylofon, wibrafon, kotły i różne inne brzękadła, pukadła zafascynowały mnie. Powoli zacząłem je gromadzić. W zamyśle miałem marzenie, żeby te wszystkie instrumenty perkusyjne zaczęły współgrać ze sobą, żeby różne struktury rytmiczne mieszały się ze sobą, ale żeby to wszystko było też opatrzone melodią, harmonią tak, by było przyswajalne nie tylko dla wielbicieli perkusji. Konkretniej zacząłem nad tym pracować pod koniec lat 90-tych. To było o tyle trudne zadanie, że nie było właściwie przykładów na tego typu muzykę w takim składzie instrumentów. Musiałem szukać, próbować, co do czego pasuje. Tworzyłem ten dźwiękowy świat we własnej głowie. Przez kilka ładnych lat dojrzewało to we mnie.

Nie liczyłem na sukces komercyjny. Chciałem, żeby ukazała się płyta. Jestem szczęśliwy, że do tego doszło i pozostał konkretny ślad po Kijach. To trudne prowadzić zespół, kiedy nie ogranicza się tylko do muzyków ze swojego miasta. Nasz perkusista był z Wałbrzycha, dwóch muzyków z Bydgoszczy, ja z Torunia. Trudno było to ogarnąć organizacyjnie. Nie miałem żadnego wsparcia ze strony menadżera, sponsora czy wytwórni płytowej. Zdawałem sobie sprawę, że to długo nie przetrwa.

Grałem, bo zespół przestał istnieć. Gitarzysta-wokalista wyprowadził się z Torunia i zarzucił granie. Udało nam się zrobić program koncertowy i trochę pograć.

Też już nie. Obecnie grupa funkcjonuje pod inną nazwą. Z tamtego składu został tylko założyciel. Niestety, wiele kapel, które coś próbują zdziałać, nie potrafią przez lata wytrwać w ciągłej pracy, regularności prób. Jeśli ktoś nie jest zawodowym muzykiem, to mniej serca w to wkłada. W Porananas udało mi się znaleźć wspólny język z założycielem kapeli, z którym bardzo się uzupełnialiśmy. On przynosił zarysy kompozycji, a ja od dawna lubię dłubać w nutach, aranżować, komponować. Mimo, że zespół robił postępy i był pełen zapału do grania, nie przetrwał próby czasu.

Jestem skazany na granie i na muzykę, czuję się z tym bardzo dobrze. Cały czas szukam ludzi, z którymi mógłbym współpracować i identyfikować się z tym, co tworzymy. Nie jest łatwo znaleźć ekipę do grania długofalowego. Jestem bardzo przywiązany do Torunia, a tu rynek muzyczny nie jest zbyt obszerny. Mimo to jednak znajduję partnerów do grania i to jest ważne. Obecnie bębnię w punk-rockowej kapeli Baader Meinhof, współpracuję luźno z bydgoskim Teatrem Tworzenia i z chórem Viribus Unitis.

Może nie codziennie, ale często schodzę do pracowni i gram albo ćwiczę rzeczy, których nie gram jeszcze perfekcyjnie. Regularnie co jakiś czas przypominam sobie niektóre podstawowe wprawki dla perkusistów, które są niezmiernie ważne i zawsze aktualne. Zaniedbanie ich przez dłuższy czas powoduje po prostu spadek techniki, a ja chcę cały czas utrzymywać formę i poziom, rozwijać swe horyzonty.

"Nowe sytuacje" nagrałem na wynajętych bębnach, taki zawodowy model, bodajże Sonora. Następna była Amati, co w tamtych czasach było spełnieniem marzeń. Potem zmieniłem zestaw na Tamę Rockstar, ale nie podobała mi się, gwinty zaczęły kruszeć. Postanowiłem ją zmienić na prawdziwy zawodowy instrument. Zamówiłem w firmie Premier zestaw Genista (brzozowy). To znakomite bębny. Nie można im absolutnie nic zarzucić. Pięknie brzmiące, trzymające strój, wykończone z angielską klasą. Od dwóch lat mam japoński instrument, bodajże z 1964 roku firmy Star, która niedługo potem zmieniła nazwę na Tama. Te bębny rozebrałem na części pierwsze, dokonałem całkowitej renowacji i złożyłem, dostosowując do dzisiejszych standardów. Doskonały instrument, mający głębokie pełne brzmienie i niesamowity design.

Cieszę się z reedycji. To utrwalenie naszych pomysłów i pokazanie ich dzisiejszej publiczności. Z pewnością najbardziej zainteresowani będą fani Republiki i Roberta Gawlińskiego. Decyzja o tym, żeby dalej wspólnie grać po odejściu Grzegorza w 1986 r. zapadła wspólnie. Początkowo zostałem nawet wokalistą Opery. Chodząc do szkół muzycznych musiałem również uczęszczać na chór. Nie miałem problemu ze śpiewaniem. Inni się do tego nie palili i padło na mnie. No, ale ostatecznie zaprosiliśmy do współpracy Roberta Gawlińskiego. Bardzo dobrze nam się współpracowało. Robert nawet mieszkał u mnie. Dogadywaliśmy się towarzysko i artystycznie. Myśmy mieli pomysły muzyczne, a Robert melodyczne oraz tekstowe. Uzupełnialiśmy się.

Tak, ich perkusista Piotr Wysocki miał problem z kręgosłupem. Zaproponowano mi granie w Kobranocce, ale umowa z "Kobrą" (Andrzejem Kraińskim - gitarzystą i wokalistą - przyp. kk) była taka, że gram z nimi do czasu, kiedy skończę 30 lat (śmiech). Po moich 30 urodzinach Piotrek doszedł do zdrowia i formy. Wrócił do zespołu, czemu się nie dziwię, bo chłopaki byli kumplami od podstawówki i zostali nimi do dzisiaj.

Lata temu już raz to zrobiłem i bardzo cierpiałem z tego powodu. To było w czasie separacji Republiki. Kolega zajmujący się malowaniem namówił mnie do malowania obrazków. Po dziesiątkach, albo raczej setkach prób, udało mi się wypracować swój styl. Moje obrazy były inspirowane naskalnymi malowidłami z około 5 wieku p.n.e. z terenów Afryki, i przedstawiały głównie sceny związane z polowaniami. Jakiś czas żyłem z tego. Do dzisiaj w domu zostało mi jeszcze kilka obrazów, ale już nie sięgam po farby.