Paweł Stanikowski (Thesis)

Samo jakoś przyszło. Któregoś razu, chłopięciem jeszcze będąc, słuchałem w domu jakiejś mocno łupiącej kapeli i zacząłem stukać linijką w rytm utworu. Wychodziło to nawet zgrabnie (choć udo bolało), więc stwierdziłem, że czas najwyższy czas zostać gwiazdą rocka.

O grze na innych instrumentach myślę za każdym razem, gdy muszę te wszystkie elementy, jeden po drugim, rozłożyć, przemieścić gdzieś i znów złożyć - standardowa bolączka bębniarza. A tak bardziej serio, to brzdąkam trochę na akustyku i basie (bynajmniej nie publicznie) - pomagają mi w pracy nad groove?ami i kompozycjami; mogę sobie w domu odtworzyć jakiś genialny riff Jurka (gitarzysty rytmicznego Thesis), zmienić w nim rytmikę, zwolnić, inaczej zaakcentować i poszukać miejsca dla bębnów.

Od Polmuza, dawno temu. Trzymam go w częściach w sali prób. Ostatnio chciałem go odrestaurować, żeby go jakoś zaadaptować do muzyki Thesis, ale okazało się, że nie dostanę membran do centralki, bo ta jest całkowicie niewymiarowa. Szkoda słów.

Chwilowo Sonor Stage Force 2007, tomy 12", 13", 16", centrala 22" (naciągi Evansa), ale planuję niedługo zmianę na jakiś wyższy model, niekoniecznie Sonora. Blachy to kolekcja różnych rzeczy z kolejnych okresów mojej działalności muzycznej: Paiste, Alchemy, ale też i Orion. Używam też leciwego już twina Tama HPTW200, który jednak cały czas nieźle kopie! Pałki to swojskie Gładki, najlepiej 150B, ale szybko idą w drzazgi, więc od czasu do czasu, a  na gigi zwłaszcza, kupuję Vatery.

Najczęściej ćwiczę z Thesis na próbach. Samemu niestety nie ćwiczę zbyt często, ale jeśli już, to siadam na 2, 3 godzinki i jadę z rudimentami na werblu, jedyneczki, dwójeczki, paradidle itd. Analogiczne ćwiczenia wykonuję nogami - bardzo poprawiają koordynację i szybkość. Czasem wykorzystuję też ćwiczenia Tomka Łosowskiego, które zamieszczacie na swoich łamach?  Potem, jeśli starczy czasu, ogrywam trudniejsze fragmenty materiału Thesis lub improwizuję.

Generalnie nie lubię ćwiczyć samemu. Jestem typem leniwca, który dodatkowo niecierpliwi się, że na postępy trzeba tak długo czekać. Wiele jest takich ćwiczeń - generalnie wszystkie, które wymagają systematycznego powtarzania 24h na dobę?

Zdecydowanie z zespołem, choć uważam, że praca indywidualna jest dużo efektywniejsza, jeśli chodzi o rozwój umiejętności. Problem polega na tym, że ja jakoś nigdy nie widziałem siebie jako solisty wirtuoza, który miażdży ludzi swoją techniką na warsztatach. Zawsze postrzegałem swoją rolę, rolę bębniarza, w kontekście innych instrumentów oraz pracy z zespołem; raczej nie solo.

Głównie czytając prasę muzyczną, później też oglądając wywiady, koncerty, rozmawiając z mądrymi kolegami, którzy też znali kilka mądrze brzmiących terminów. Wcześniej, gdy internet nie był jeszcze tak rozpowszechniony i nie można było znaleźć instrukcji zmontowania bomby atomowej na youtubie, kupowałem strasznie drogą prasę zagraniczną, nie tylko fachową, bo na polskim rynku wiało pustkami - i do tej pory nie jest najlepiej.

Tak, to trochę śmieszna historia. Stary bębniarz opuścił zespół, gdy nagrali płytę i chcieli ruszyć z promocją materiału. Odezwali się do mnie z pytaniem, czy nie chciałbym z nimi spróbować, a ja grzecznie odmówiłem, bo właśnie miałem wejść ze swoim zespołem Rain of Sorrow do studia i wydawało mi się, że nie dam rady udźwignąć dwóch poważnych projektów jednocześnie. Odmówiłem od razu i nawet nie sprawdziłem, co to za zespół i co grają. Później przypomniałem sobie o tej propozycji, przesłuchałem materiał i okazało się, że to jest dokładnie taki rodzaj muzyki, jaki zawsze chciałem grać. Wtedy od razu sam się zgłosiłem do Thesis, pograliśmy, chłopaki pokiwali głowami i oto jestem.

Muzyka na tym albumie to psychodeliczny progresywny post-rock, liryczny i melodyjny, za chwilę agresywny i depresyjny - jednocześnie spójny jako całość. Pod względem tekstowym - emocjonalna przejażdżka po mocno wykrzywionej psyche naszego wokalisty Wookiego.

To dla mnie trudne pytanie, bo solowa kariera nie była nigdy na szczycie moich życiowych priorytetów. Wydaje mi się, że muzyk najpierw powinien  swoim warsztatem, swoją muzykalnością, zapracować na uznanie będąc integralną częścią zespołu, by potem móc rozwijać się dalej jako niezależny instrumentalista. Jeśli ma duże parcie na szkło, zawsze może też dokonać jakiegoś podpalenia kościoła lub publicznego obnażenia; śmierć też się dobrze sprzedaje...

Różne, bardzo różne. Dla przykładu: gitarzyści, bracia Jan i Jerzy Rajkow-Krzywiccy, są chodzącymi rejestrami dyskografii muzyki polskiej i światowej - jeśli oni jakiegoś zespołu nie znają, to oznacza, że on nie istnieje? Ci wszyscy artyści, których muzyki słuchamy, przekładają się w mniejszym lub większym stopniu na to, co gramy, ale jakoś Thesis pozostaje oryginalny - myślę, że kiedy razem się spotykamy, to ta mieszanka inspiracji daje taki muzyczny koktail, jedyny w swoim rodzaju. Mimo to, żeby przybliżyć nieco klimat ?Channel 1", oto kilku  inspirujących nas artystów: Katatonia, P.O.D, Porcupine Tree, Tool, A Perfect Circle, Pink Floyd, Rush, Marillion, The Opposition, The Blue Nile, itd.

Nie ma takich. Z dwóch powodów. Po pierwsze jest wielu absolutnie rewelacyjnych bębniarzy, którzy mnie inspirują i postawienie jednego z nich ponad innymi jest niemożliwe. Po drugie, gdy myślę o inspiracjach, rzadko przychodzą mi do głowy bębniarze w oderwaniu od kontekstu, od zespołów, z którymi lubię ich słuchać. Dlatego raczej nie myślę o tym, jak świetny jest Danny Carey, tyko o tym, jak świetny klimat współtworzą partie bębnów na płytach Toola;)

Prawdę mówiąc, jestem pozytywnie zaskoczony tym, ile zespół sam może dla siebie zrobić. Kiedyś zespoły marzyły o tym, żeby podpisać kontrakt z dużą wytwórnią, bo tylko w ten sposób można było dotrzeć do kogoś ze swoją muzyką. Teraz Thesis nagrał płytę "Channel 1", którą rozpowszechniamy za darmo na swojej stronie www.thesisband.com (mamy już ponad tysiąc oficjalnych ściągnięć) oraz sprzedajemy w postaci digipacka na koncertach;  utwór "Like a child" pojawił się na składance Minimax vol. 5 Piotra Kaczkowskiego; ostatnio dwa występy i wywiady w telewizji TVN Warszawa oraz w Superstacji, recenzja płyty w Qadransie Qltury na kanale TVP Warszawa; wywiady w Antyradiu, Radiu Kampus oraz koncerty, koncerty, koncerty. Wychodzimy z założenia, że pojedziemy wszędzie tam, gdzie chcą nas słuchać. Wystarczy dać znać, że jest zapotrzebowanie na naszą muzykę.

Zależy nam na tym, aby nagrywać naprawdę dobre kawałki - pełne pasji i emocji, depresji, melancholii i uzasadnionej agresji, które będą czymś więcej niż trzyipółminutowym przeplotem zwrotek i refrenów "oh baby" - i trafić z tymi kawałkami do jak największej liczby słuchaczy. To plan minimum - w dalszej perspektywie mamy oczywiście rzucenie świata na kolana i siedmiocyfrowe zasoby na naszych kontach w Szwajcarii. 

Pozdrowienia dla wszystkich Czytelników Perkusisty! Zapraszam na www.thesisband.com, gdzie możecie pobrać debiutancki album Thesis "Channel 1" i do zobaczenia na koncertach!