Grzegorz Krawczyk

Wszystko zaczęło się, gdy miałem 7 lat. Mój tata grał wtedy na perkusji na weselach, więc dostęp do bębnów miałem praktycznie cały czas. Pewnego razu podszedłem do nich (a był to Polmuz z talerzami Amati), usiadłem, wziąłem pałki, uderzyłem kilka razy i już wiedziałem, że właśnie to chcę robić w życiu. Tata pokazał mi parę rytmów i tak naprawdę został moim pierwszym nauczycielem. Mając 10 lat zacząłem grać na weselach. Na początku chodziłem z tatą i ze względu na wiek nie grałem całej nocy, ale około 2 lata później były to już całe wesela. Na tego typu imprezach grałem około 13 lat.

Na pewno obycie z ludźmi, z graniem przeróżnej muzyki w różnych miejscach. Ale zawsze czułem, że chcę robić coś więcej. W 1996 roku wraz z bratem - Tomkiem Krawczykiem i kolegą z podwórka - Kubą Mrajcą założyliśmy zespół Detox. Zaczęły się pierwsze koncerty, później sukcesy na przeglądach i konkursach. Pasja zaczęła przeradzać się w zawód. Wszystko szło super, ale nadeszły czasy, gdzie trzeba było zacząć zarabiać pieniądze na życie. Było coraz mniej czasu na ćwiczenie. Lata 2006-2009 były dla mnie okresem stagnacji. Chodziłem do pracy na etacie, nie miałem wystarczająco dużo czasu na próby i ćwiczenie. To był okres, w którym najmniej uczyłem. W graniu cofałem się. Pamiętam, że ponad rok w ogóle nie ćwiczyłem na instrumencie. Była praca i granie, praca i granie, a to, co było moją pasją, spadło na drugi plan. Pomieszały mi się priorytety, po prostu się pogubiłem... Dopiero na przełomie 2009/2010 wszystko tak jakby zaczęło ruszać do przodu. Wówczas rozpoczęliśmy z DETOXem pracę metodą ArtCoachingu z wykwalifikowanym coachem. Zacząłem od ustalenia nowych priorytetów, to, co stawiam na pierwszym, co na drugim i dalszym planie, a co jest zupełnie nieistotne w moim życiu. Wziąłem się ostro za ćwiczenie i do pełni formy wróciłem na początku 2011 roku. Również jesienią 2011 wznowiłem swoją naukę u Doma Famularo, z którym też długo o tym wszystkim rozmawiałem. Cieszę się, że wyrwałem się z tego ślepego zaułku, że wróciłem na swoją drogę, bo strach pomyśleć, co bym teraz robił? A to, co szczególnie mi pomogło to uwierzenie na nowo w siebie i swoje możliwości.

Zacząłem uczyć w 2002 roku w szkole muzycznej Yamaha w Krakowie. Po 2,5 roku zacząłem udzielać jedynie lekcji prywatnych. Od prawie trzech lat jestem związany z Krakowską Szkołą Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w Krakowie i oprócz tego uczę nadal prywatnie. Niedawno uruchomiłem również lekcje on-line przez komunikator Skype.

Jeśli chodzi o moje kwalifikacje - szkoły, które skończyłem to: Państwowe Liceum Muzyczne w Krakowie z głównym instrumentem? Nie zgadłbyś pewnie?

Klarnet i dodatkowo fortepian. Studia to Uniwersytet Śląski w Cieszynie i tam już głównym instrumentem były bębny. Tak naprawdę to najwięcej dały mi prywatne lekcje. Moim pierwszym profesjonalnym nauczycielem był Artur Malik, który bardzo mi pomógł. Potem konsultacje u Czesława Bartkowskiego, Cezarego Konrada, Roberta Lutego. W latach 2004-2008 w Krakowie pomagałem przy organizacji Międzynarodowego Festiwalu Perkusyjnego, gdzie poznałem i mogłem porozmawiać z takimi perkusistami, jak: Gregg Bissonette, Liberty de Vitto, David Garibaldi czy Ed Thigpen. Na jednym z festiwali gościem był Dom Famularo, u którego udało mi się wziąć prywatną lekcję i to on najbardziej otworzył mi oczy, jeśli chodzi o grę na perkusji. Dom polecił mnie firmie Vic Firth, z którą w 2004 roku podpisałem kontrakt PDT (Private Drum Teaching) i tym sposobem zostałem pierwszym polskim Vic Firth Educator?em. Kontynuuję u niego naukę za pośrednictwem Skype?a i przyjaźnię się z nim do dnia dzisiejszego. Moim drugim nauczycielem, z którym się czasem spotykam to Atma Anur, który świetnie tłumaczy podejście do grania, życia itd. No i cały czas Art Coaching...

Na początek dziękuję magazynowi Perkusista za możliwość nagrania i zaprezentowania tych lekcji. Wracając do pytania, tak - jestem uczulony, ponieważ sam kiedyś grałem siłowo, nadgarstki spięte, odciski na palcach, czasem polała się krew (śmiech) i to doprowadziło mnie do tzw. braku stabilności stawów nadgarstkowych w obu rękach. Gdybym odpowiednio wcześnie nie zareagował to kto wie, czy teraz mógłbym grać. Pamiętam pytanie chirurga: "Czy długo ma pan zamiar jeszcze grać?". A drugi powód to taki, że grając z nieodpowiednim ustawieniem ręki, spinamy się, wykorzystujemy za dużo niepotrzebnych mięśni, męczymy się. Dźwięk jest nieprzyjemny, technika się nie rozwija i nie ma wtedy odpowiedniego przepływu muzyki.

Tak, faktycznie mam dosyć specyficzne ustawienie bębnów, zwłaszcza że od 1,5 roku gram techniką open handed. I jak zapewne zauważyłeś nie używam ride?a (śmiech). Jakie to ustawienie to widać na zdjęciu, ale to fakt, że jest inne. Od lutego tego roku współpracuję z firmą Roland i dołożyłem do swojego zestawu Octapad SPD-30, którego brzmienia miksuję w czasie rzeczywistym z brzmieniem akustycznej perkusji i efekt jest dosyć ciekawy. Będzie go można usłyszeć też na płycie zespołu Detox, nad którą obecnie pracujemy.

Czasem do ćwiczenia rozkładam same bębny tylko z hi-hatem, żeby poćwiczyć poruszanie się po zestawie, niekiedy tylko stopę, werbel, hi-hat, a czasem cały zestaw, ale pad mam pod ręką cały czas. Wszystko zależy od tego, co chcę pograć. Natomiast grając open handed zmienia się dźwięk, otwartość podczas grania, czujemy się bardziej swobodni, a tam gdzie swoboda, tam większa radość z grania. Do zmiany przekonywał mnie Dom, który sam grał w tradycyjny sposób 39 lat i zmienił na open handed podczas lotu do Anglii. Najbardziej w tym pomogła mi zmiana myślenia. Pamiętam, że nawet słuchając muzyki wyobrażałem sobie, że wszyscy perkusiści grają lewą ręką na hi-hacie i uwierzyłem w to, że się da, bo spotkałem się też z opiniami, że nigdy praworęczny nie będzie grał lewą na hi-hacie. Nieprawda, każdy może i to już teraz, tylko musi uwierzyć!

Prekursorem lekcji on-line był Dom Famularo, który, jeśli dobrze pamiętam, już w 2004 roku wprowadził Cyber Lessons. Z drugiej strony lubię nowości, lubię łamać schematy i lubię wprowadzać coś nowego, a tego w Polsce jeszcze dotąd nie było (śmiech). Lekcje przez Skype?a przeznaczone są dla osób, które tracą zbyt dużo czasu na dojazdy, są zabiegane, a chciałyby się uczyć. Jeśli chodzi o moje kwestie techniczne, to kamera HD, mikrofon pojemnościowy, karta muzyczna M-Audio, Mac Book Pro i program Logic Pro. Film, który promuje lekcje na YouTube przedstawia mnie i moją perkusję.

Zgłoszenia najlepiej kierować e-mailowo: grzegorz@grzegorzkrawczyk.eu. Zapraszam dosłownie każdego na darmową lekcję, trwającą 10-15 min, która do niczego nie zobowiązuje, a pokazuje, jak to wygląda.

Na lekcjach przez Skype?a poruszam każdy aspekt gry na perkusji. Od uchwytu poprzez ustawienie, techniki Free Stroke, Power Stroke, Moeller Stroke, Up i Downstroke, do grania rudymentów na padzie, werblu, a potem na zestawie, plus granie różnych groove?ów, ćwiczeń, itd. Rozmawiam też o podejściu do instrumentu. Każdą lekcję mogę na życzenie nagrać w audio i wysłać mailowo w formacie mp3. Jest to o tyle ciekawe, że każdy sobie może odsłuchać lekcję później i raz, że nic mu nie umknie, a dwa, że może do tego wrócić następnego dnia, za tydzień czy kiedykolwiek indziej.

Generalnie poziom jest coraz wyższy i to naprawdę widać. Mnóstwo młodych perkusistów gra coraz lepiej, co jest zasługą między innymi filmików zamieszczanych w Internecie.

Najczęściej powtarzanym podstawowym błędem jest brak indywidualności i muzykalności. Sam wiesz, bo często jeździsz na różne przeglądy, konkursy, choćby nawet "Mapex Drummer of Tomorrow". Prawie wszyscy grają tam technicznie świetnie, ale tylko patenty innych, które są czasem źle ze sobą poklejone.

Dokładnie, wyjątkiem był Bartek Pawlus, który zagrał w 2009 w Opolu na przesłuchaniu z uśmiechem na twarzy i zmiażdżył wszystkich. To zresztą było widać na finale we Frankfurcie, gdzie wygrał. Z ustawieniami rąk bywa różnie, niektórzy mają lepiej, niektórzy gorzej ustawione ręce, ale to, co daje się najbardziej zauważyć, to brak siebie, a jedynie kopiowanie innych. Jeżeli Steve Gadd - grając - naśladowałby kogoś innego to podejrzewam, że nie byłby tak cenionym i znanym bębniarzem.

Ten problem nie dotyczy tylko Polaków, dotyczy wszystkich tych, którzy za bardzo wzorują się na swoich idolach oraz filmach zamieszczanych w Internecie. W jednym z wywiadów Dennis Chambers mądrze powiedział, że do lat 90 XX wieku każdy perkusista grał inaczej, np. Buddy Rich grał jak Buddy Rich itd., a teraz coraz mniej jest takich osobistości w świecie muzyki. Nie zrozum mnie źle, nie mówię, że Internet i podpatrywanie jest złe. Sam bardzo dużo mogę się nauczyć podpatrując innych, czerpiąc inspirację, ale trzeba pamiętać, żeby zachować odpowiedni balans między podpatrywaniem a kopiowaniem. Pamiętam czasy, kiedy sam miałem z tym problem?

Oczywiście! Najczęściej gram z moim zespołem Detox, z którym jesienią planujemy naszą pierwszą oficjalną płytę! Informację, gdzie gram, znajdziecie na stronie zespołu Detox: www.detox.net.pl

A widzisz (śmiech). Dziękuję za spotkanie, pozdrawiam wszystkich czytelników "Perkusisty" i zapraszam na swoją stronę internetową: www.grzegorzkrawczyk.eu