Chris Burnsides (Sleepers Awake)

To zabawne, że akurat wspominasz o tych dwóch zespołach, gdyż dwa albumy do których staraliśmy się odnieść to "Ghost Reveries" i "Red Album". "Transcensions" powstawało przez trzy lata. Gdzieś od 2010 roku kleiliśmy pierwsze riffy "The Augur" i "Appartitions" - albo i nie (śmiech). W międzyczasie pograliśmy trochę koncertów, nabraliśmy krzepy i ogłady promując nasz debiut "Priests of the Fire"; wtedy też, odszedł od nas basista. Kiedy na jego miejsce pojawił się Kedar poszczególne utwory zaczęły ewoluować w zupełnie nowym kierunku. Od początku zakładaliśmy, że będzie to koncept album, dlatego pojawienie się Kedara w naszych szeregach tylko zmotywowało nas do dalszej i bardziej wytężonej pracy. W ciągu roku zrobiliśmy dema i dokonaliśmy orkiestracji. Kolejne 12 miesięcy zajęła nam rejestracja materiału, a co ciekawe, 95 % partii instrumentów nagraliśmy jeszcze zanim mieliśmy pomysły na teksty i wokale. Swoją drogą realizatorzy, których wybraliśmy byli niezwykle zajęci swoimi sprawami, więc byliśmy niejako skazani na ich łaskę i niełaskę, ale opłacało się. Mimo, że produkcja albumu odbyła się w 100 % w formie DIY jesteśmy bardzo zadowoleni z efektu. Daliśmy sobie dokładnie tyle czasu ile było trzeba.

Oczywiście jesteśmy sumą tego wszystkiego o czym mówisz, ale tylko do pewnego stopnia. Inspirujemy się naprawdę szerokim spektrum dźwięków, nieistotne czy to rock czy metal, czy muzyka progresywna. Kiedy zdaliśmy sobie sprawę z tego, co chcemy osiągnąć jako zespół, akurat wyszedł "Blue Album" Baroness i to było właśnie to. Poza tym, ja sam chciałbym dodać, że "Blackwater Park" Opeth to ścisła czołówka, jeśli nie top 5 albumów mojego życia - więc, jasna cholera - musieliśmy pójść tą drogą. Poza tym, kochamy Toola, Mastodon, Rush i inne tego typu kapele. To w nas rosło i w pewnym sensie przez to co robimy oddajemy im hołd. To samo tyczy się thrash metalowych naleciałości za które możemy podziękować Megadeth i Metallica. Wszak przecież, wszyscy kiedyś jarali się "Rust in Peace" czy "And Justice For All". Wiesz, ciężko jest wskazać jeden konkretny element, który byłby u nas oryginalny. Heh, o ile w ogóle można to zrobić. W ogóle ciężko mówić teraz o oryginalności. Kiedy ktoś 200,000 lat temu walił kośćmi w różne inne przedmioty to było coś nowego i poruszającego. Dziś sam nie wiem co musiałbym zrobić, nagrać, zagrać, aby to było coś innowacyjnego. Zresztą, chyba nie mam zamiaru. Muzyka wypełnia nasze życia, to pochodnia która rozpala w nas żar twórczy i tego chciałbym się trzymać, a nie myśleć nad tym, czy dana rzecz popycha metal gdzieś dalej. Nie o to w tym chodzi.

Jednakże, jeśli mam wybrać coś, co pozwala mi na zdefiniowanie mojego zespoły jako unikalny wg jakiś określonych wartości, to zdecydowanie stawiam na naszego wokalistę. Kiedy poznałem go w 2008 roku, po prostu oszalałem na punkcie jego głosu. Zresztą, ty też (śmiech). Poza tym, podobają mi się barokowe naleciałości w stylu gry Robba, no, i fakt, że Kedar interesuje się muzyką Indian.

Augur to koreańska kobieta o sześciu nogach, ostrych zębach i stadzie mew na głowie. (śmiech) Tak naprawdę to sam nie wiem. To pomysł Kedara i Chrisa - ich trzeba by spytać. Wiesz, sam zawsze wyobrażam sobie tą postać jako jakiegoś czarodzieja, maga, może nawet warlocka, ale nie kogoś takiego jak Gandalf. Może rzeczywiście jest to kobieta. Kto wie? Najważniejsze, że Augur to postać, która niesie ze sobą zmiany. Bohater naszego poprzedniego albumu, a zarazem utworu tytułowego, był uciekinierem z więzienia utworzonego przez pewien kult w środku wulkanu. To był koniec opowieści. Teraz, kiedy mamy Augura zaczynamy od początku, umiejscawiamy go w świecie, w którym jest ofiarą opresyjnej teokracji aż do momentu wydarzeń z "Priests of the Fire", gdzie staje się stworem o imieniu Fulcrum, który zmaga się z przeciwnymi mocami. Wiem, że to trochę pogmatwane, ale fajne! (śmiech). Wszystkie pomysły fantasy pochodzą od Chrisa T. Facet na okrągło słucha High On Fire i innych rzeczy, więc ma różne pomysłu. Poza tym, sami jesteśmy fanami fantasy - więc jest git. Sam album pozwala spojrzeć na naturę ludzkości, to dokąd zmierzamy, i czy - jeśli w ogóle - możemy znaleźć jedno miejsce na świecie w którym zaznamy  spokoju, bądź przeciwnie; miejsca w którym uświadomimy sobie, że gonimy w kółko bez jakiegokolwiek celu.

Jak najbardziej jest to fun. Mieliśmy sporo momentów w czasie prac nad tym albumem, jak i nad samą warstwą tekstową, kiedy chcieliśmy się pozabijać, ale koniec końców jest zajebiście. Muzyka ma stanowić dla nas katharsis, mimo tych wiesz, złych chwil w naszym życiu, kiedy jest źle i jesteśmy wściekli, co przekłada się na muzykę, traktujemy ja w zupełni inny sposób. To ma być ujście dla emocji, to samo tyczy się tekstów. Nie rozpaczamy nad przykładowo rozpadem związku, a nad tym, że wszyscy Ci, których kochamy, którym ufamy znikają, bądź nas zawodzą i musimy sobie radzić z konsekwencjami takich wydarzeń. Z innej strony, kogo obchodzi jakiś emo tekst o tym, że Sally nie zaprosiła go na bal maturalny? (śmiech) Nie neguje tego, nawet czasem takiego szajsu posłucham, ale bez przesady! Żałuję, że nie możemy znaleźć więcej czasu na tworzenie muzyki. Może kiedyś mielibyśmy z tego pieniądze. A tak, jesteśmy trybikami i musimy pracować. To pewnie bardziej przydatne, ale ja tak nie chcę… (śmiech)

Absolutnie zaplanowane. Chcieliśmy aby gitary brzmiały naprawdę ciepło, a kręgosłup rytmiczny był precyzyjny i cholernie synkopowany. Z jednej strony stawialiśmy na minimalizm, a z drugiej, na coś potężnego. Staraliśmy się wykorzystać wszystkie nowinki techniczne, ale zachowując naturalność. Nie chcemy brzmieć jak jakieś maszyny, poza tym, nasi inżynierowie dźwięku zadbali o to, abyśmy nie popuszczali wodzy fantazji.

Nie jestem pewien. To trudne pytanie. Każdy ma swoją wizję muzyki, tego jak powinna brzmieć. Ja jestem cholernym ignorantem jeśli chodzi o aspekty techniczne, z moimi perkusyjnymi włącznie (śmiech). Zrealizowaliśmy ten album w taki sposób, w jaki podpowiadało nam serce i tyle. Nasi inżynierowowie, co podkreślam sprawowali pieczę nad tym, aby ten album "BRZMIAŁ". Swoją drogą, dziękuję całemu ruchu stoner rockowo/metalowemu, który stoi w opozycji do tego o czym wspominałeś, gdyż właśnie dzięki niemu wiemy jak można, a nawet trzeba brzmieć. Wspominałem o płytach, które wpłynęły na moje życie. Zauważ, że wszystkie mają to przestrzenne, ciepłe i bardzo organiczne brzmienie. Osobiście uważam, że bardziej mechaniczne i cyfrowe brzmienie pasuje do innych zespołów i gatunków (które również lubię), ale nie o to nam wspólnie chodzi. Studio i czas w nim spędzony dało nam możliwość eksperymentowania z pewnymi rzeczami, a nawet zawarcia koncertowego ducha Sleepers Awake. To niezwykle ważne dla nas, aby (ten album) reprezentował to, jak prezentujemy się na żywo. Ze smaczków, z których chętnie korzystaliśmy, mogę wymienić różnego rodzaju syntezatory czy sample przyrody, które wykorzystaliśmy do interludiów, bądź umieszczaliśmy je gdzieś w tle utworów. Także, studio samo w sobie jest doskonałym miejscem, ale jeśli nie odtworzysz tego potem live - nici z całego wysiłku. Ale się nagadałem (śmiech)

Wiem, ale pewnie masz tam jeszcze dziesiątki innych pytań

Pozwoliliśmy sobie na pracę z najlepszymi. Głównym inżynierem był Joe Viers, pełniący również rolę co-producenta "Transcension". To taka nasza lokalna gwiazda, ale naprawdę, uwierz mi, jest to niesamowity człowiek i sam chciałbyś z nim pracować. Pracowaliśmy w jego Sonic Lounge Studios już przy pierwszym albumie i nie mogliśmy wybrać innego miejsca. Wspierał nas również B.J Davis, który zajął się harmoniami wokali oraz serdeczny ziomek Ty Caughill z VSOP Studio w Chicago. Ostatni, ale za to najważniejszy w tym zestawieniu jest Brian Lucey, producent m.in. Black Keys. Innymi słowy - dream team.

Samo Sonic Lounge Studio to niezwykle przestrzenne i wyśmienicie zaopatrzone miejsce. Nagrywanie na analogowej konsoli Rupert Neve/Amek 9080i 112, jednej z trzynastu na całym świecie, w dodatku na tym konkretnym egzemplarzu nagrywał sam Clapton, było jest i będzie dla nas sporym przeżyciem. Ku naszemu zaskoczeniu, sam Clapton wraz z żoną mieszka w Columbus, więc atmosfera niezwykłości towarzyszy nam cały czas. Rob i Chris używali gitar Carvin, Heritage oraz Maton. Rob użył wzmacniacza Carvin V3 a Chris wzmaka Laneya, a do tego obaj wykorzystali swoje customowe paczki Avatar. Dodatkowo w ruch poszła Mesa. Kedar nagrał bas prosto z Ampega SVT 3  Pro i grał na gitarze Fendera. Dla zwiększenia masywności brzmienia wykorzystaliśmy też sprzęt Epiphone Thunderbird. Ja sam grałem na customowym zestawie firmy Chicago, standardowy zestaw 10, 12, 14, 16" tomy, 22" centralka oraz 14" werbel Mapex Panter w kolorze czarnym. Blaszki to same Zildjiany oprócz dwóch crashy, które mam z Sabiana.

A żebyś się nie zdziwił, jeśli rzeczywiście okaże się, że kapel jest tyle samo co stron porno (śmiech)! Mamy kompletnie gdzieś całe to konkurowanie i tego typu rzeczy. To zabija chęć grania muzyki na żywo, dlatego wszystko robimy w duchu DIY i z takimi kapelami decydujemy się grac. Mamy komfort grania po naszym stanie w dobrych warunkach, bez wychodzenia na zero, a przede wszystkim - wśród przyjaciół i dla ludzi/promotorów, którzy mają podobne zdanie na ten temat co my. Ja osobiście jestem niezwykle zadowolony z takiego obrotu spraw, a jako, że mam w dupie całe zjawisko pay-to-play, może i jestem na straconej pozycji, ale wiem na czym stoję i wszystko kontroluje. Jedyne na czym nam zależy to na graniu, dla siebie, dla kogoś, gdziekolwiek. Dzielić scenę z innymi kapelami i czuć rock’n’rolla. O to w tym przecież chodzi, prawda?

Uwielbiam ich! Wideo do "Wires" to chyba najlepszy teledysk na świecie. Serio! Tak naprawdę to mamy mnóstwo ciekawych festiwali. Może był zjarany jak z Tobą rozmawiał? (śmiech) Jest Prog Power fest w Atlancie, na który z całą pewnością się wybieram w tym roku. Poza tym, coroczny Scion metal Fest, który zmienia miasta, ale zawsze ma super lineup, poza tym te, o których wspomniałeś. Jest też  sporo małych eventów, takich lokalnych, ale nie wiem czy warto o nich wspominać. Może jeden, nasz Columbus Independent Day jest takim, o którym mogę powiedzieć coś więcej. To taki niby metalowy event, który odbywa się na terenie urzędu stanowego. Śmieszna sprawa, bo ostatni gig jaki pamiętam z tego festu to Struck By Lightning i circle pit w którym uczestniczyłem. Poza tym, jest jeszcze Rock on the Range w Columbus, no i tyle. Wiem, ze Red Fang kiedyś tam grali, albo nie. Kogo to teraz obchodzi? Poza tym Coachella, ale to inny kaliber. Tak czy owak, chciałbym pojechać do Was na Roadburn albo na Wacken. Tak, Wacken to jest moje marzenie!