Lesław Nowak (Don’t You Bear / Animators)

Może nie wymiguję - akurat tak na siebie trafiamy, w złym momencie. A może jednak dobrym, bo tych wyjazdów trochę jest? Ostatnio miałem koncertowanie z Animators. Pracujemy nad drugą płytą i chwalimy się nowym materiałem na koncertach. Chcemy też zobaczyć jak te kompozycje przyjmują się "na żywo". Jak na razie trafiają bardzo dobrze.

Misiek to rzeczywiście inne granie, inne emocje, inny przekaz. Z jednej strony można traktować DYB jako odskocznię od Animators, wrzucenie luzu i uniesienie rock’n’rollem, ale to też tak nie jest do końca. Miśki wymagają ode mnie punktualności i trochę innego grania niż w Animators, gdzie czasami zdarzało mi się przesadzać w aranżu bębnów - ponosiła mnie melodyjność mojego ukochanego instrumentu, a niekoniecznie czysty rytm. W DYB nawet nie mam czasu o tym pomyśleć, bo bezlitośnie atakują mnie riffy Pawła i Barta, do których po prostu muszę się dostosować. Dzięki grze w dwóch zespołach i bezcennym upływie czasu wiele się nauczyłem i moja gra wygląda teraz trochę inaczej. Na plus zarówno dla Animators, jak i DYB.

Można to tak ująć. Zacząłem się bardziej zastanawiać nad tym, czy aby nie przesadzam. Ilu ludzi będzie słuchać naszej muzyki pod kątem tego, co to ja zrobiłem z werblem, jaki tu jest podział i czy umiem grać triole? Pewnie niewielu. Oczywiście to dla nich my - muzycy - staramy się zagrać jak najlepiej swoje pomysły. Ale tutaj potrzebny jest kompromis i złoty środek. Utwór jako całość może być bardzo skomplikowany w swojej strukturze, tylko musi to być tak zrobione, żeby słuchacz się nad tym nie zastanawiał, żeby to nie rzucało się na pierwszy plan. Bo jak zacznie, to niestety oznacza, że mimo fajnego pomysłu mamy do czynienia z przerostem formy nad treścią. A na tym żadnemu z nas przecież nie zależy. Inną sprawą jest to, że rzeczy proste, z reguły wcale takie proste do zagrania nie są. Szczególnie jeśli chodzi o bębny. Mogę śmiało powiedzieć, że tę filozofię uproszczenia perkusji przeniosłem również do Animators. Ale jest to zupełnie inne uproszczenie niż w DYB.

W zdecydowanej większości tak. Chłopcy, jeśli mają jakiś pomysł, to przedstawiają mi go dosyć zabawnie, ukazując swoje zdolności imitowania dźwięku poszczególnych części zestawu, wykorzystując do tego swój aparat mowy, a także dostępne wokół przedmioty, w które można sobie postukać. Najczęściej jednak sam sobie jestem panem w przestrzeni aranżu bębnów.

Demokracja to bardzo zły system rządów, ale lepszego nie wymyślono - tutaj Churchill miał rację. Dlatego też tak, w zespołach, w których gram jest bardzo demokratycznie. Każdy szanuje opinię kolegi z zespołu. Myślę, że to ogromnie istotne, w szczególności, że zespół to nie tylko zbiór muzyków, ale też, przede wszystkim, grupa społeczna z całymi tego psychospołecznymi konsekwencjami. Musimy się szanować i sobie ufać. Można także się lubić.

Jako współpracę zawodowych instrumentalistów, założoną w celu osiągnięcia zamierzonego efektu, chyba tak. Pytanie tylko, czy takie rozumienie odpowiada naszym oczekiwaniom? Moim na pewno nie. Ale ja gram w dwóch projektach rockowych. Nie wypowiadam się jak to wygląda w innych gatunkach. Dla mnie zespół musi grać jako całość. To co się gra i to w jaki sposób się wykonuje, widać na scenie. Więzi między sobą trudno się nauczyć, o ile w ogóle można. A to jest dla mnie istotny element twórczości. Wychodzę na scenę nie po to, żeby sprzedać produkt, ale żeby podzielić się częścią siebie.

Nie muszę dać się sprzedać, a raczej przekonać, żeby mnie kupili. Takiego, jakim jestem. Marketing jest wtedy zupełnie z boku.

Moim największym atutem są dwa zespoły w których gram: Animators i Don't You Bear. A publiczność sama będzie wiedzieć na co zwrócić. Wcześniej był Churchill teraz będzie Marks: "Każdemu według potrzeb". Jeśli to, co tworzymy dociera do ludzi i chcą to razem z nami przeżywać, to o to nam przecież chodzi.

Od tego, że strasznie irytowało mnie w zespołach, w których grałem, jak to robią moi ówcześni perkusiści. Nie oznacza to, że grali źle, ale nie tak jak chciałem, jak chodziło mi po głowie. Gwoli wyjaśnienia, jestem klawiszowcem i gitarzystą, a dopiero potem perkusistą, jeśli chodzi o chronologię. Natomiast teraz bębny są moim absolutnym numerem jeden. Ale wracając do historii o początkach, poczułem w pewnym momencie, że to instrument, który robi różnicę, który jest fascynujący. I nie polega jedynie na właściwym stukaniu we właściwe części. To serce muzyki. Cóż byśmy w rockowej muzyce bez bębnów zrobili?

Gretsch Black Hawk. Czarna bestia. Razem zaczynaliśmy przygodę po dziwnym świecie rytmu.

No tak ze dwa lata. Później zdecydowałem się przekazać Bestię mojemu serdecznemu kumplowi, skądinąd pałkerowi FWF-u (Fair Weather Friends), który zaś też bawił się z moją byłą towarzyszką do czasu. Można powiedzieć, że razem zaczynaliśmy poważniejszą drogę na bębnach. Przy okazji gratuluję FWF - to co robią jest fantastyczne i bardzo dobrze, że są za to doceniani!

Niemieckiej, niezawodnej maszynie Drum Craft seria 8 z brzozy, odpowiednio dopieszczonej przez Pana Adama Polachowskiego.

Hardware mieszany, trochę Dixon, trochę Yamaha, trochę Gibraltar, trochę elementów Drum Crafta serii 8, stopa Iron Cobra. Blachy: Turkish rock beat (hihat + crash 18"), Istanbul Mehmet Holy Crash 16" i 18", Zildijan K Custom ride 20" i mały szczekacz: chinka Zildijan Oriental China Trash 16". Naciągi w zależności od aktualnej koncepcji brzmienia, choć na centralę zawsze Remo Powerstroke 3!

Nie, jeszcze nie. Miałem przyjemność gry na tym cudeńku, ale żeby się na nie "przesiąść" będę potrzebował dużo czasu i nastawienia psychicznego - ta stopa sama chodzi. Tym bardziej radość z tego, że to nasze, polskie.

Teraz już nie. Nie chcę się denerwować, ile rzeczy mi jeszcze potrzeba.

Jak do tej pory nie, ale w przypadku Animators to ulega zmianie. Pojawia się sampler i moim towarzyszem na koncertach zostanie bezlitosna i kapryśna maszyna. Brzmienie bębnów jest prosto z mikrofonów. Jakieś eksperymenty planujemy, ale na razie wszystko w fazie testów. Będzie po co chodzić na koncerty.

Ale trudne i intymne wręcz pytanie! Amerykanie uczą nas o tym, żebyśmy każdego dnia pamiętali o swoich zaletach, a Ty mnie pytasz o wady? (śmiech). No cóż, dobra, powiem Ci: czasami jestem zbyt wstydliwy.

Wynika to z tego, że nie zawsze mam dzień do uśmiechów, pewności siebie. Wtedy chowam się w cień. Choć dobrze wiemy, że perkusja, może i jest ustawiona z tyłu, ale odpowiada za to jak zespół zagra. Można krzywo zaśpiewać, krzywo zagrać na gitarze, pomylić tonację w solówce, przewrócić się, ale nie wolno perkusiście się nadmiernie pomylić. Bo każdy błąd jest aż nadto słyszalny. Co nie oznacza, że błędów nie popełniam. Ale jestem trochę jak saper, co raz się myli (śmiech)

Chciałbym mieć więcej luzu. Ale to podobno przychodzi z czasem, ograniem. Nie pogardziłbym też cierpliwością do sumiennej pracy nad prędkością, bo też może się przydać.

W okrojonej wersji zarówno młynki, jak i blasty zagram. Dla własnej frajdy kiedyś się tego na serio nauczę. Jak na razie ani mi się to specjalnie nie podoba, ani też mi potrzebne, choć, nie powiem, efektowne i wynikające z dużego poświęcenia i oddania perkusji.

Takie zabiegi bardzo lubię. Czy to polirytmia, czy polimetria. Bardzo ciekawa zabawa złudzeniem.

Strasznie się teraz odkryję, no, ale dobrze: Dominic Howard.

No to mamy wiele wspólnego, bo Muse to również mój ulubiony zespół! Może nie słychać, że się dzieje, ale dzieje się sporo. To trzeba wszystko wygrać, a to już nie taka prosta sprawa. Bardzo odpowiada mi takie myślenie na zestawie, jakie prezentuje Howard. Nie za dużo, nie za mało, ale z ogromną dbałością o szczegóły.

Zdecydowanie tak.