Tomasz Ochab (Frontside)

Superbohater, który w nocy pomaga zagubionym bobrom dotrzeć do własnej nory, pingwinom dotrzeć do Madagaskaru, a bezdomnym kotom do najbliższego śmietnika, żeby sobie podjadły jakieś resztki konserwy śniadaniowej, a później mogły spokojnie walnąć się spać na 16 godzin.

Strusia pędziwiatra, bo mało mówił. Szkoda tylko, że nigdy go nie widziano jak leci, bo wtedy to byłby już ideał!

Paul Bostaph - najlepszy perkusista Slayera. Jakoś nigdy nie byłem ultrasem Lombardo, a Bostaph na "Diabolus in Musica" i "God Hates Us All" pokazał, jak nowocześnie i z głową zagrać taką muzykę. Jedne z najlepszych metalowych przejść ever, bez robienia z siebie nie wiadomo jakiego sprintera.
Gene Hoglan - ponieważ wymyślił sobie kilka patentów, które są naprawdę "jego", nagrał moją ulubioną płytę Death "Symbolic" i jest przemiłym i wyluzowanym człowiekiem, co pokazał na ostatnich koncertach Death To All, a co dla mnie osobiście jest bardzo ważne. I te dwa ride’y po lewej i prawej stronie, które bardzo ciekawie wykorzystuje.
Konrad Ciesielski - mój ulubiony polski perkusista, co mu mówię po każdym koncercie Blindead (śmiech). Cenię go za to, ile pracuje (może dlatego, że ja tak nie potrafię), bo na przestrzeni lat dzięki ćwiczeniom podniósł się o kilka klas wyżej. Wszystkie jego partie w Blindead są przemyślane i genialnie ułożone, jeden z nielicznych znanych mi bębniarzy, który dosłownie wtapia się w muzykę, którą gra, zachowując przy tym wysoki poziom kompozytorski a nie jest tylko tłem całości.

Casting był bardzo ciężki, faktycznie wieloetapowy. Musiałem kupić dużo świecących ciuchów i zatrudnić limuzynę i szofera, zanim wszedłem na głęboką wodę świata rozpusty (śmiech). A tak poważnie, chłopaki do mnie zadzwonili na 8 dni przed trasą z Behemoth w 2005 roku (właśnie sobie zdałem sprawę, że mam 10 rocznicę bębnienia we Frontside, dzięki "Perkusista"!!!), i powiedzieli, że mają problemy z perkusistą. Szybko zdecydowałem, że chłopakom pomogę. Pomimo tego, iż nie było to najlepiej wyćwiczone i zagrane, polubiliśmy się, bo widzieliśmy w tym jakiś wspólny cel. Od tamtej pory nagrałem z nimi 5 płyt i żyjemy długo i na razie szczęśliwie.

Muzyka Frontside jest przede wszystkim muzyką i traktuję to jako coś w stylu "gry zespołowej", jak w sporcie. Tutaj każdy musi wiedzieć, gdzie jest jego miejsce i wynikiem ma być muzyka, a nie moje prywatne ambicje. Bardzo lubię takie podejście do tematu. Nigdy nie lubiłem wymiataczy, nie podniecam się specjalnie bębniarzami, tak na dobrą sprawę nawet nie mam swojego jednego ulubionego. Ci, których wymieniłem powyżej, mieli na mnie wpływ, ale ja od techniki wolę zabawę grą. Jeśli miałbym realizować swoje muzyczne ambicje, to na pewno nie byłby to projekt solowy, a spróbowanie swoich sił w zupełnie innej muzyce. Jednak sens grania byłby cały czas ten sam - wynikiem ma być muzyka, a nie Toma, popisujący się na bębnach.

Nowa płyta "Prawie martwy" powstała dokładnie w okresie, kiedy pracowaliśmy nad "Sprawa jest osobista". Obie płyty nagraliśmy podczas tej samej sesji (później dogrywaliśmy tylko wokale i solówki na gitarze). Obie płyty perkusyjnie są dużo prostsze niż wszystkie poprzednie. Dla wielu bębniarzy takie płyty to krok wstecz, ale dla mnie to było wyzwanie, z zupełnie innym podejściem do muzyki. Nagrywając tutaj bębny nie myślałem sobie: "Ułożę ciekawe partie, żeby wszyscy zwrócili uwagę na moje granie". Celem było uzyskanie jak największego "pierdolnięcia w prostocie" czyli skierowanie partii w stronę AC/DC i innych tuzów. A więc same jedyneczki, minimalistyczne granie. Mnie to bawi, bardzo dobrze się czuję, grając taką muzykę, na koncertach mamy w setliście sporo starego materiału, więc to też nie jest tak, że całkiem zapomniałem, jak się gra metal.

Była to trudna, ale definitywna decyzja. Miałem coraz mniej czasu na Totem, a oni chcieli iść do przodu. Jesteśmy przyjaciółmi od dzieciństwa, z Weroniką znam się od zerówki, więc oni sami widzieli, co się dzieje i decyzja była wspólna. Poza tym bębni teraz u nich zajebisty bębniarz, któremu bardzo kibicuję! Z Totemowcami utrzymuję bardzo dobre relacje i czasami im pomagam, zastępując Kubę tak, jak to miało miejsce w Bydgoszczy na koncercie w grudniu 2014.

Dostawałem filmiki kandydatów, ale decydujący głos należał do reszty. W Totem oprócz samej gry dużo ważniejsza jest chemia między członkami zespołu, a ze względu na moją nieobecność w kapeli, nie mogę o tym decydować.

Kierowanie się sentymentami do perkusistów oraz samych zespołów jest jednym z większych błędów, jakie można popełnić, organizując koncerty. Także zajebistość bębniarza nie jest wyznacznikiem, ale nie powiem - jak już trwa koncert to uwielbiam choć chwilę pooglądać bębniarza zza kulis. Ot, taki przywilej dzięki temu, czym zajmuję się w życiu. Oglądałem tak wielu wspaniałych bębniarzy, nierzadko zbierałem szczękę z podłogi.

Niestety, nie mogę odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ za dużo ludzi/instytucji i firm by się na mnie obraziło, a ja raczej staram się działać profesjonalnie.

Oczywiście, bardzo często w takich sytuacjach kucam w kącie i szlocham. Koledzy z zespołu szybko podchodzą, dają jakieś łakocie na poprawę humoru, przytulają mnie i mogę z powrotem normalnie funkcjonować. Aaaaaa, nie, jeszcze obowiązkowo muszę do wróżbity Macieja zadzwonić, żeby w pełni stanąć na nogi (śmiech).

Zamiast sprzętu, w pierwszej kolejności znajdź odpowiednich ludzi do grania. Życzę każdemu, żeby miał takie początki przygody z muzyką, jakie ja miałem. Banda przyjaciół, z którą spędzaliśmy mnóstwo czasu, dorastaliśmy razem, piliśmy razem pierwsze browary, jeździliśmy na pierwsze wyjazdy bez rodziców - a wszystko to kręciło się wokół muzyki. Jedyną radę, jaką bym dał, to nie zaślepianie się tylko i wyłącznie grą na instrumencie, ślepym dążeniem do kariery. Muzyka to coś więcej, ona ma spajać ludzi, ma być łącznikiem w robieniu zajebistych rzeczy i pomagać w spotykaniu wartościowych osób.

Pearl Export Reference, blachy Turkish Cymbals (dzięki Główka!!!), Spd-30. Do tego w domu stoi Roland TD-10 oraz Pearl Masters Studio, który chcę jednak wymienić na jakieś diabelskie akryle.