Szymon "Kanister" Jędrol

Hej! Na początku chciałbym pozdrowić wszystkich zajaranych bębnami! Znam gości z Analogs już kupę lat i przy ostatnich perturbacjach w składzie zadzwonił do mnie Paweł z propozycją gry. Nie zastanawiałem się długo. Jeżeli wiążesz z graniem byt to okazja koncertowania i zarabiania szmalu nie do przegapienia - szczególnie w Szczecinie, gdzie kapel jeżdżących i grających jest dosłownie kilka.

Szczególnie, że zmian składu - również za bębnami - zespół zaliczył niemało? Wskoczyłem na stołek na samym początku urodzinowej trasy. Kawałki znałem już wcześniej. Niezliczoną ilość razy widziałem ich na żywo (supportowaliśmy ich z O.D.C. niezliczoną ilość razy). Ciężko powiedzieć, że czuję się jak nowy z racji naszej długiej znajomości. Zrobiliśmy kilka prób i pojechaliśmy. Zmiany w składzie to częsta przypadłość kapel, grających dużo koncertów, w tym przypadku praktycznie w każdy weekend. Ludzie mają swoje inne zajęcia, które często powodują zgrzyt. Są też oczywiście jakieś personalne mini kłótnie, 5 gości w busie, 4 dni w tygodniu. Po jakimś czasie zaczyna cię denerwować wszystko po kolei, ale na razie dogadujemy się i wszystko odbywa się w pokojowej atmosferze.

Podporządkowałem wszystko graniu na bębnach i na to mam akurat dużo czasu. Udzielam lekcji gry na perkusji, gram jeszcze w kilku zespołach w Szczecinie, ale czas na wyjazdy i próby znajduję. Koncerty to moim zdaniem wisienka na torcie całego tego zamieszania, związanego z graniem, ale uwielbiam też testować się w studio.

Jeżeli chodzi o to, czy mogłem dokładać coś od siebie, to zawsze szukam tego, co najlepsze dla kawałka. Przed Analogs grałem w zespołach troszkę więcej wymagających pod względem przejść, tempa i tego typu rzeczy. Nie uważam się za wymiatacza, ale w moich innych wcieleniach można było poszaleć. Tutaj mam do zagrania proste rytmy w fajnym, osadzonym tempie i na tym staram się skupiać. Przez to gram troszeczkę mocniej i z tego, co wiem, taka postawa wychodzi koncertom na dobre. Bębniarz powinien wiedzieć, gdzie jego miejsce, oczywiście bez zbędnych kompleksów - zakładasz kapelę, kombinuj, ile wlezie, przychodzisz do bandu, który od 20 lat gra swoje, nie staraj się nie wiadomo jak rzeźbić.

Gram na klonowym Pearl Masters w konfiguracji 10" 14" 22". Nie musiałem specjalnie nic w nim zmieniać z racji tego, że obracam się w podobnej stylistyce od wielu lat. Czasem brakuje mi większego toma, ale jakoś sobie bez niego radzę. Jeżeli chodzi o hi-hat i crashe, to od dłuższego czasu gram na A Custom’ach. Bardzo uniwersalne blachy, robią dużo hałasu, do tego wszystkiego 21" sweet ride. Werbel to Masters MCX 14" na 6,5". Jeżeli chodzi o hardware to Pearl, stopa DW 9000. Przez wiele lat byłem wierny Cobrze i dalej uwielbiam ten pedał. Lubię się troszeczkę posiłować, do DW trzeba się przyzwyczaić.

Kilka lat temu zadzwoniła do mnie kumpela z pytaniem, czy nie pokazałbym dzieciakowi jej znajomej kilku rytmów. Zgodziłem się i po jakimś czasie ludzie zaczęli do mnie dzwonić w sprawie lekcji. Sam przez prowadzenie zajęć rozwinąłem swoje umiejętności: prędkość w rękach, troszkę więcej potrafię zagrać stopą. Wiecie, jak ciężko o motywację, żeby zamknąć się chociaż na chwilę w kanciapie i potrenować. Tutaj te kilka godzin dziennie z wprawkami dało mi naprawdę dużo. Jeżeli chodzi o to, w jaki sposób staram się prowadzić lekcje, to kładę duży nacisk na fun. Moim zdaniem początkowe granie na bębnach nie powinno się kojarzyć młodemu człowiekowi z obowiązkiem. Żeby nie było, pierwsze 20-25 min to zawsze wprawki, rozgrzewka rąk i nóg, ale później staramy się grać rytmy czy utwory. Sam wiem po sobie, że prawdopodobnie, gdybym uczęszczał do szkoły i musiałbym grać - to już bym nie grał na bębnach. Dlatego staram się podchodzić do tematu na wesoło i wiem, że moim podopiecznym to podejście się podoba.

Jest ich naprawdę dużo. Zacząłem przygodę w wieku 12 lat od Made in Japan Ian’a Paice’a. Później tematy związane z grungem, Dave Grohl z Nirvany i Matt Cameron z Soundgarden. W międzyczasie słuchałem ogromną ilość muzyki elektronicznej, niekoniecznie mającą coś wspólnego z żywym bębnem. Kiedy po latach usłyszałem, co robi Jojo Mayer, zatkało mnie. Gil Sharon ze swoimi bębnami na Ire Works Dillinger Escape Plan wgniata mnie w ziemię do tej pory. Ze starszych facetów to wiadomo, Bonham (młody też daje radę). Lubię też posłuchać Steve’a Gadd’a.

Obskoczyłem dużą ilość kapel ze Szczecina, małe miasto, hermetyczne środowisko. Obecnie gram jeszcze w O.D.C., zespole, który zakładałem z kilkoma znajomymi 10 lat temu. Gramy melodyjnego punk rocka, wydaliśmy 3 płyty. Udzielam się też sesyjnie na płycie Marszałka Pizdudskiego i Koni - zapraszam zbadać temat w Google czy YouTube. Na pewno będziecie mieli okazję gdzieś jeszcze mnie usłyszeć, bo grania nie odmawiam (śmiech).

Ostatnią Kołysankę nagrywaliśmy metodą chałupniczą, bębny wklepałem za pomocą Rolanda TD-6. Użyliśmy próbek z Superiora i wysłałem tracki do FL Studio Konrada Wojdy z Farben Lehre. Chłopaki tam pojechali, nagrali i dośpiewali resztę. Nie było mnie z nimi, ale z tego, co widziałem, było wesoło (piwko zero procent, poranna siłownia i papieroski).

Chciałbym wam wszystkim życzyć wytrwałości w tym, co robicie, dużo samozaparcia i miłości do bliskich. Pozdrawiam!