Drumset Academy - Duszki - wariant trzeci

Poprzednie części znajdują się w wydaniach 05/2016 i 06/2016. Zachęcam do zapoznania się z tym materiałem. Oczywiście temat duszków nie został w tych trzech częściach wyczerpany. Tak naprawdę można o nich napisać całą książkę. Nie chciałbym jednak być monotematyczny, więc po wakacjach przygotuję nowe, zupełnie inne, równie ciekawe zagadnienia.

W patternie, którym się zajmiemy, duszki grane są w środku taktu, blisko siebie, po czwartym i piątym dźwięku hi-hatu. Ten sposób grania jest dużo bardziej motoryczny od poprzednio omawianych. Pierwszy duszek grany jest za pomocą uderzenia "tap", natomiast od drugiego musimy się odbić, aby zagrać akcent (odbijamy się za pomocą uderzenia "up"). Zaprezentuję to szczegółowo w filmie, będącym integralną częścią artykułu. Wszystkie przykłady sugeruję zacząć rozgrywać w wolnym tempie (np. 70). Tempo zwiększamy po uzyskaniu płynności grania, gdy poczujemy, że wszystkie dźwięki są zagrane równo, pewnie, z zachowaniem dynamiki. Ćwiczenia z trzecim wariantem duszków proponuję zacząć od rozegrania partii rąk.



Gdy dodamy najprościej zagraną stopę na 1 i na 3, środek taktu dostaje już odpowiedniego napędu dzięki zazębianiu się cichych dźwięków werbla z hi-hatem i stopą.



Granie z wykorzystaniem omawianego schematu duszków jest bardzo wdzięczne. Już najprostsze podziały brzmią interesująco. Najlepszym tego przykładem jest dodanie do poprzedniego rytmu drugiej ósemki, granej stopą. Rytm ten grany bez duszków nie należy do najciekawszych.



Gdy uzupełnimy go o duszki, uzyskamy bardzo charakterystyczny podział, który jest bardzo popularny. Ciąg dźwięków w połowie taktu nadaje mu specyficzną motorykę. Motyw ten jest często używany oraz nadużywany przez perkusistów. Jest też wygodny do grania.



W piątym przykładzie dodajemy stopę zagraną po pierwszym werblu. W tym przypadku rytm grany bez duszków także nie powala na kolana.



Dzięki duszkom uzyskujemy ciąg pięciu uderzeń werbla i stopy w środku taktu. Pamiętajmy, aby zachowywać duże różnice dynamiczne pomiędzy cichymi dźwiękami werbla a jego akcentami. Osadza to mocno rytm, jednocześnie mocno nim kołysząc.



Następny rytm charakteryzuje się stopą, grającą szesnastkowo dwa dźwięki po pierwszym werblu oraz ósemkę przed drugim werblem.



Uzupełniony o duszki, rytm staje się jeszcze bardziej synkopowany. Należy go zagrać bardzo precyzyjnie, gdyż jakiekolwiek niedokładności są w stanie "położyć" ten rytm.



W kolejnym podziale stopa będzie grana tak, aby zrobić "miejsce" dla duszków w środku taktu.



Słychać tu zupełnie odmienny charakter rytmu, w którym po każdym duszku nie ma bezpośrednio zagranej stopy. Pozwala to bardziej uwypuklić ciche dźwięki werbla, dzięki czemu rytm ten odróżnia się znacznie od poprzednich przykładów.



Pamiętaj, aby ćwiczyć, zaczynając od wolnego tempa. Kontroluj precyzję dźwięków, zwracaj uwagę na swoje ruchy. Mają one duży wpływ na brzmienie i feeling. Bądź rozluźniony. Aby całość działała coraz lepiej nie zapominaj o ćwiczeniu na werblu lub padzie treningowym. Wiem, że jest to nudne i mozolne, ale to jedyny sposób, aby wypracować wymaganą technikę gry. Niestety, ćwicząc na zestawie, mamy do skontrolowania zbyt wiele trudnych dla naszego umysłu elementów na raz i nie możemy tak dokładnie skupić się na technicznych aspektach naszego aparatu gry. Gdy wypracujemy to na werblu/padzie za pomocą konkretnych wprawek (np. rudymenty), to potem nasze ręce podświadomie korzystają z wypracowanej techniki. Nie da się tego przeskoczyć.



Piotr Czyja

Piotr Czyja - instruktor szkoły perkusyjnej Drumset Academy. Nauczyciel z ponad 15-letnim doświadczeniem. Prowadził wiele warsztatów w Polsce, jak i za granicą m.in. "Warsztaty Werblowe" czy "Pociąg perkusyjny". Zafascynowany różnorodnością gatunków muzycznych i technik perkusyjnych, w tym legendarnych technik Gladstone’a oraz Moellera.

Lekcja ukazała się w numerze lipiec-sierpień 2016