Istanbul Agop OM

Pojawia się tu pewien paradoks, gdyż mają one z jednej strony przyciągać jak największą liczbę potencjalnych kupców, z drugiej talerze te zazwyczaj są niezbyt uniwersalne i odzwierciedlają przede wszystkim muzyczne potrzeby i upodobania perkusisty, który się pod nimi podpisuje. W dzisiejszym teście przyjrzymy się talerzom Istanbul Agop serii Signature OM, które powstały we współpracy z amerykańską perkusistką Cindy Blackman. Pierwszy rzut oka na zestaw i wiemy, że nie będą one pretendować do miana uniwersalnych. Cindy Blackman znana jest przede wszystkim z wieloletniej współpracy z rockowym składem Lenny?ego Kravitza, ale jej mniej znaną miłością jest jazz i z pewnością dla tych potrzeb powstała omawiana seria. Już pierwsze wizualne wrażenia i rozmiary sugerują, że mamy do czynienia z talerzami wyjątkowymi. Set składa się z wielkiego, aż 15 calowego hihatu, 22 calowego ride?a oraz dwóch crashy 16 i 18 cali. Dodatkowo w ramach serii występuje także crash 20", którego akurat nie otrzymaliśmy do testów od dystrybutora. Talerze wykonane są w całości ręcznie z brązu B20, widoczne są ślady ręcznego młotkowania i procesu głębokiego toczenia. Charakterystyczny jest kolor blach - powierzchnia pokryta jest warstwą brudnawej, zielono-czarnej patyny, która ma odtworzyć proces wieloletniego osadzenia się nalotu na starych blachach, wzbogacając brzmieniowo talerze.

Hihat

Ten nietypowych rozmiarów hihat posiada równie nietypowe brzmienie. Składa się z dwóch talerzy o grubości thin. O tym, który talerz ma znaleźć się na górze i dole informuje napis, inaczej byłoby to trudne do ocenienia. Niewielka grubość talerzy powoduje, że hihat jest bardzo miękki i wrażliwy na dociśnięcie nogą. Dominuje tu ciemny i niski ton, z ogromną ilością szumów i trochę blaszanych przydźwięków. Zamknięty grany pałką ma bardzo suchy, piaszczysty "chick", z bardzo wyraźnie słyszalnymi i odseparowanymi od reszty uderzeniami pałeczek. Otwarty oferuje ogromne bogactwo soczystych, szumiących, przeważająco niskich alikwotów. Jest bardzo głośny, jednak nie sprawia wrażenia przeszywającego, właśnie dzięki przewadze niskich i ciemnych harmonicznych. Domykany nogą także posiada bardzo charkterystyczne, niskie, trochę metaliczne i suche cyknięcie, które mimo dużych rozmiarów talerzy nie najlepiej przebija się przez resztę zestawu. Hihat jest dość trudny w kontroli, ma ogromne możliwości dynamiczne, wymaga jednak precyzji w graniu i odpowiedniego wyczucia, by zbalansować ze sobą otwarte, zdecydowanie głośniejsze uderzenia od zamkniętych o zdecydowanie gorszej projekcji. Talerz najładniej brzmi w niskiej i średniej dynamice, gdzie słychać wówczas jego szlachetność i pełną barwę. Przy mocniejszym uderzeniu na pierwszy plan wysuwają się niekoniecznie pożądane metaliczne odgłosy.
Ride

To także talerz o grubości "thin" i jak można było się spodziewać, powoduje to spore rozmycie i łatwe wzbudzanie się. Ma dość wyraźny, klarownie zarysowany, suchy ping, zwłaszcza przy graniu pałeczkami o mniejszych główkach. Pod tym nieco jaśniejszym tonem następuje ogromne rozmycie, szumiące, niskie i ciemne, określiłbym je nawet jako ziemiste, o bardzo szerokim, acz wyrównanym paśmie. Mimo mnogości szumiących alikwotów, talerz świetnie oddaje artykulacyjne niuanse i pozwala na szybkie i gęste zagrywki, jak chociażby żwawe jazzowe walkingi. Jak na blachę o wymiarach 22 cali kopułka jest bardzo niewielka. Jest zdecydowanie jaśniejsza od reszty, ale niezbyt głośna i szybko gaśnie. Dodatkowo bell ma tendencję do wzbudzania całego talerza. Odzywają się wszystkie wcześniej wymienione częstotliwości i przez to może być nie zawsze wyraźna i nie przebijać się przez szeroką gamę przeróżnych szumów, szczególnie przy mocno rozbujanym talerzu. Ride potraktowany jak crash, ma bardzo niski gongowaty charakter, który doskonale wpisuje się barwowo w całość i daje skuteczny efekt już w bardzo stonowanej dynamice.

Crash 16 i 18

To najmniejszej grubości egzemplarze w całym secie OM, mają grubość "paper thin". Generalnie bardzo spójnie wpisują się w charakterystykę zestawu, przeważają tu ciemne i niskie tony. Talerze mają wyjątkowo szybki i eksplodujący atak, po czym dość szybko gasną. W niedługim wybrzmieniu pojawia się wachlarz zdecydowanie ciemniejszych, orientalnych i soczystych szmerów. 16" jest nieco jaśniejsza i bardziej "blaszana", 18" brzmi zdecydowanie pełniej, szerzej, nie jest tak przeszywająca. Podobnie, jak hihat, talerze te najlepiej brzmią w niskiej i średniej dynamice. Przy agresywniejszym potraktowaniu dławią się, brakuje im oddechu i nie wybrzmiewają pełnym pasmem, eksponując metaliczne zabarwienie.

Podsumowanie

Istanbul Agop OM to bardzo ciekawa propozycja. Bardzo charakterystyczne brzmienie oferuje dość wąski zakres specjalizacji. Ciemna i niska barwa zdecydowanie predestynuje je do jazzu i wszelkich pokrewnych, akustycznych i łagodniejszych warunków muzycznych. Mnie osobiście swoim szlachetnym tonem przywodzą na myśl złotą erę jazzu lat 50-tych.

Sprawdzał: Łukasz Chmieliński