12 piosenek Mike’a Manginiego w Dream Theater

Sposób gry Mike’a Manginiego zawsze budził wiele emocji. Jest bezwzględnie jednym z czołowych perkusistów na świecie pod kątem zaawansowania technicznego i perkusyjnej świadomości, co szlifował latami m.in. jako wykładowca w legendarnej szkole Berklee College of Music, jednak jego karkołomne partie, o ile świetnie sprawdzały się np. u Steve’a Vaia, nie do końca wszystkim pasowały w Dream Theater. Z jednej strony, w tym okresie zespół zaczął wchodzić w nieco absurdalną formę przerostu formy nad treścią (zmęczenie zarzynaniem się było jednym z powodów odejścia Portnoya), ale puls gry Manginiego był zgoła inny od bardziej organicznego pulsowania Portnoya. Mimo wszystko, nagrał pięć pełnowymiarowych płyt, gdzie znajdziemy kilka naprawdę ciekawych momentów. Mike Portnoy raczej nie złapie się niestety za te ciekawsze, chociażby z racji tego, że są kompletnie poza jego zasięgiem umiejętności warsztatowych. Z drugiej strony… to bardzo złożony charakter.

Mike Mangini zagrał na następujących albumach studyjnych:

• A Dramatic Turn of Events (2011)
• Dream Theater (2013)
• The Astonishing (2016)
• Distance Over Time (2019)
• A View from the Top of the World (2021)

Pamiętajmy! Na tych albumach jest wiele partii bębnów, które są wręcz nieludzkie do zagrania, ale nie zawsze sprawdzają się w ogólnym muzycznym obrazie całości.

A Dramatic Turn of Events

Utwór:

- Breaking All Illusions

Mimo wirtuozerii Manginiego jest on brzmieniowo zepchnięty na dalszy plan, co może dziwić przy pierwszej wspólnej płycie, gdzie oczekiwania były jasne. Można jedynie spekulować o intencji działań „szefostwa” zespołu, w każdym razie najdłuższy utwór jest też najciekawszym i najbardziej różnorodnym pod kątem partii bębnów w muzyce. W grę wchodzi jeszcze ewentualnie „Outcry”, ale „Breaking…” stanowczo wystarczy. 

Dream Theater

Utwory:

- The Enemy Inside
- Enigma Machine

Zaraz po premierze płyty Mike przyjechał do Polski na serię 3 pokazów (Bydgoszcz, Wrocław i Warszawa), gdzie grał na żywo kilka numerów z tej płyty.
„Enemy Inside” porywa w całości z racji dobrego zbalansowania momentów mocno karkołomnych z piosenkowymi. Dobry podział kompozycji i dobre dopasowanie środków wyrazu.
„Enigma Machine” jest utworem instrumentalnym, więc ma w sobie dużo karkołomności, ale mimo wszystko jest spójny, a płynne łączenie piorunujących sekwencji przez Manginiego może robić wrażenie.

The Astonishing

Utwory:

- Three Days
- A New Beginnig
- Moment of Betreyal

Długi konceptualny album, składający się z krótszych kompozycji (co ułatwia nawigowanie). W tym materiale jest kilka świetnych błysków Mike’a, nieco odmiennych, co czyni je jednymi z ciekawszych jakie nagrał z zespołem.
„Three Days” to dużo patosu, ale na końcu mamy mistrzowski moment, kiedy Mangini przechodzi z ragtime na blast, świetne!
W „A New Beginnig” do piątej minuty utwór jest typowym melodyjnym łamańcem, ale od tego momentu staje się coś niezwykłego, niespotykanego w tym zespole. Ponad dwie i pół minuty prostego 4/4, które Mike zagrał z mistrzowską precyzją i utrzymaniem dynamiki. Rewelacja!
„Moment of Betreyal”, jest tu momentami bardzo wyczynowo, szczególnie w chwili błyskawicznego łączenia poszczególnych części składowych.

Distance Over Time

Utwory:

- Pale Blue Dot 
- S2N
- At Wit’s End
- Room 137   

Troszkę szkoda, że ta płyta odejdzie w cień w najbliższym czasie, bo jest tu kilka mocnych i konkretnych piosenek z żywiołowymi, miejscami kosmicznymi partiami Manginiego, których Portnoy za żadne skarby nie będzie w stanie zagrać.

„Pale Blue Dot” to klasa sama w sobie. Wspaniała praca Mike’a! Nie ma co pisać, wystarczy posłuchać.
„S2N” to przede wszystkim ciekawa piosenka ze świetną pracą basu i bębnów szczególnie przy partii solowej Petrucciego, poezja.
„Room 137” sam w sobie jest nieco innym utworem, w porównaniu z tym co regularnie mamy w Dream Theater. Doskonale to słychać w środkowej części w partii solowej Petrucciego.
„At Wit’s End” to bardzo urozmaicona piosenka pełna różnorodnych partii od prostego 4/4 po łamańce i przebiegi unisono, tak bardzo charakterystyczne dla zespołu. Nie brakuje nieparzystych zakończeń poszczególnych segmentów.

A View from the Top of the World 

Utwory:

- Awaken the Master
- A View from the Top of the World 

Ostatni album Manginiego z zespołem jest chyba jego najlepszym w odniesieniu do partii bębnów i ich brzmienia. Mike dostał tu więcej swobody i ruch ten się opłacił. Aranżacje są mniej wyżyłowane, a bębny brzmią organicznej.

Wybieramy dwa ostatnie utwory, chociaż warto docenić drobniutki, ale jakże gustowny perkusyjny strzał na samym początku płyty w „The Alien”. 
„Awaken the Master” to typ utworu jakich brakowało przez lata w Dreamach. Mocny, przypominający nieco czasy „Train of Thoughts”.
Tytułowa etiuda trwa 20 minut i sporo się w niej dzieje, bez zbędnego przedłużania niektórych segmentów. Ma w refrenie coś z legendarnego „Take the Time”. To dobre pożegnanie Manginiego z zespołem.

REASUMUJĄC

Nasz playlista piosenek wyglądałby więc następująco w kolejności:

12. Room 137
11. At Wit’s End
10. Breaking All Illusions
9. Moment of Betreyal
8. Three Days
7. Awaken the Master
6. A New Beginnig
5. The Enemy Inside
4. Enigma Machine
3. Pale Blue Dot
2. A View from the Top of the World
1. S2N

Playlista jest dostępna na naszym koncie Spotify – The Best of Mike Mangini in Dream Theater

Przygotował: Maciej Nowak