Dieth - To Hell and Back

Napęd: Michał Łysejko (Napalm Records, 2023)

Typ silnika: thrash-death metal

Trasa: Międzynarodowy zespół metalowy w którego skład wchodzą: Guilherme Miranda na gitarze i wokalach, David Ellefson na basie i wokalu wspierającym oraz nasz polski bębniarz Michał Łysejko. Motorem napędowym projektu jest tu oczywiście Ellefson, wieloletni basista Megadeth uczestniczący w największych nagraniach legendy thrashu. Z naszej perspektywy największe znaczenie ma obecność Michała Łysejki, którego pamiętamy z występów w Decapitated.

Chcąc na szybko opisać debiut Dieth - jest to połączenie Holy Moses z najcięższymi płytami Testament, gdzie Chuck Billy grzeje wokalem mocno z przepony. Wielką siłą albumu jest tu bowiem głos Guilherme - mocny, soczysty, ale też bardzo plastyczny. Sam David Ellefson zaśpiewał dwie piosenki, jako główny wokalista (ballada „Walk with me Forever” oraz „Heavy is the Crown”) i wręcz dziwne, że nastąpiło to dopiero teraz. Przez wszystkie lata w Megadeth wydatnie wspomagał Mustaine’a w chórkach. W przypadku balladki może wyszło nieco sztampowo, ale ma ciekawy, ciemny, przestrzenny klimat. Płyta mimo swej wielkiej ciężkości oraz intensywnego tempa ma sporo melodii, które pojawiają się inteligentnie, od czasu do czasu, przyjemnie równoważąc całość. Pomaga w tym też jakość produkcji, czytelna i przejrzysta, ale przy tym paląca tam, gdzie trzeba.

Jednym z ważniejszych testów przy pierwszych przesłuchaniach mocnych metalowych płyt jest – nazwijmy to - „test konfuzji”, czyli sprawdzenie, czy po kilkudziesięciu minutach nie mamy poczucia braku dystynktywności i wszystko nam się zlewa w całość. Dieth daje radę i mimo wielu podobnych środków wyrazu w kompozycjach, płytę słucha się bez znużenia. Ma przemyślany układ i dramaturgię. Intro do płyty i jednocześnie tytułowego utworu, jest także kompozycją zamykającą album, stanowiąc bardzo przyjemne „napisy końcowe” albumu. „Don’t Get Mad… Get Even!” brzmiący jak manifest, nieco alternatywny “Heavy is The Crown”, zaskakujący “Free Us All”, balladowy „Walk with me Forever”, patetyczny jak Devin Townsend “Dead Inside”.  Dzieje się tu sporo i dzieje się fajnie.

Przede wszystkim słychać tu dużą dawkę energii i chęci grania. Tego żadna szkoła i kurs marketingu nie załatwią, to nadal jest najważniejszy czynnik, który słuchacz albo czuje albo nie.   

Michał Łysejko świetnym perkusistą jest. Bez dwóch zdań! Jest też mocno niedoceniany z racji milczenia po swoim pobycie w Decapach. Dodatkowo nie rozbudował swojego wizerunku poprzez jakiś specjalny image, a to jak wiadomo, w dobie szybkich zajawek w mediach społecznościowych, ma ogromne znaczenie. Tymczasem bębni jak szalony! Przy tak ciężkiej muzyce da się wyczuć groove w jego partiach, przez co nie są one płaską produkcją studyjną. Wykorzystuje różnego rodzaju techniki i gra dla muzyki. Do tego porządna dynamika, siła uderzenia i precyzja gry, które powodują, że całość „siedzi”. 

Wrażenia z jazdy: Jest to po prostu silna płyta, pod każdym względem i w każdym ujęciu. Żywiołowa i świeża, pełna szczerej energii. Aż się prosi posłuchać materiału na żywo. Ewidentnie nie mamy tu do czynienia z wymuszonym projektem do szybkiego sprzedania i zapomnienia, dlatego też mamy nadzieję, że wydawca Napalm Records pokusi się o wsparcie zespołu w kontekście kolejnej płyty, jak i występów na żywo, gdzie kapela będzie mogła udowodnić swój spory potencjał. Jeden z lepszych, klasycznego ciężkiego metalu, debiutów ostatnich lat, gdzie za bębnami jest polski wymiatacz. Elegancko.

Odcinki specjalne: Utwór „Free Us All” to przeplatanka różnego rodzaju środków wyrazu od shuffle po blast.