Anatolian Jazz crashe 16"

Anatolian ma w naszym kraju swoich sympatyków. Na talerzach firmy gra m.in. Marek Kapłon z TSA, a blaszki dostępne są głównie w sklepach w południowych rejonach Polski. Ale nie tylko. Tureckie firmy mają to do siebie, że jest ich bardzo dużo na rynku, a za dystrybucję zabierają się często sklepy. Przez to dostęp do blach w innych miejscach jest ograniczony, na co składa się cały zestaw różnych czynników. Na ten temat można jednak zrobić oddzielny długi artykuł.

Warto jednak zwrócić uwagę na to, że w świadomości perkusistów bardzo mocno zakorzenione są 4 firmy talerzowe (Zildjian, Sabian, Meinl, Paiste), które traktowane są nie do końca słusznie jako lepsze. Owszem, pod kątem zaplecza, technologii, wsparcia artystów mamy do czynienia z lepszą organizacją, ale pod kątem brzmień przypomnijmy, że Meinl Byzance to nic innego jak talerze tureckie i ich wytrzymałość nie różni się bardzo od reszty tureckich talerzy. Produkcja talerzy Zildjian nie różni się niczym od tego, co jest robione w Istanbul Agop, bo mit wspaniałości ręcznego kucia jest właśnie tylko pustym mitem. Z pewnością "Wielka Czwórka" potrafi też zadbać o przejrzystość swoich serii, czego nie można powiedzieć do końca o Anatolianie. Mają pełną gamę talerzy w 12 seriach, co może budzić wątpliwość, jeżeli chodzi o powtarzalność. Dlatego też po raz kolejny zachęcamy, by testować i sprawdzać blaszki w sklepach zamiast klikać w internecie w oparciu o stereotyp czy opinię kolegi znajomego technicznego z klubu u brata.

JAZZ

Prezentowana seria Jazz należy do flagowej w rodzinie Anatolian. Właśnie na jej przykładzie można zauważyć, jak dużo pomysłów na brzmienia ma ta firma. Obecnie mamy do dyspozycji nową kolekcję Jazz, opartą głównie o blachy ride, ale dostępne są również wciąż niniejsze blaszki.

Do dyspozycji mamy cztery blachy o nazwach Brown Sugar, Sparkle, Honey i Chocolate. Wszystkie są w wymiarze 16". Do wykonania talerzy Anatilian wykorzystuje stop brązu B20 czyli znanego i uznanego miksu miedzi i cynku w proporcjach - odpowiednio - 80% do 20%. Oczywiście, firma informuje, że w swojej recepturze ma jeszcze jeden specjalny składnik znany tylko firmie. Tak samo mówi Zildjian i kolejnych kilka firm. Ciężko uwierzyć w takie historie, ale jeżeli nawet jest dodawane coś specjalnego to nie ma to jakiegoś ogromnego wpływu na finalny kształt. Mimo wszystko tworzy to jakiś mistycyzm wokół.

Jeżeli chodzi o wykończenie blach Brown Sugar i Chocolate są bardzo podobne do siebie.

Chocolate to blacha w pełni surowa, łącznie z bellem, doskonale odzwierciedla swoją nazwę. Ma estetyczny pasek szlifowania na krawędzi podobnie jak Brown Sugar, która różni się głównie tym, że bell ma w tradycyjnym, matowym wykończeniu i - jakby to rzec - jest trochę mniej "czekoladowa".

Model Honey to odwrotność Brown Sugar. Mamy tu tradycyjne wykończenie "ciała" i lekko poszarpany bell. Blacha ma bardzo klasyczny wygląd.

Model Sparkle ma wyraźne ślady kucia, ale został poddany polerowaniu, przez co ślady te są bardzo eleganckie, główkę ma wyglądającą identycznie jak Brown Sugar. Jego nazwa (Iskra) doskonale oddaje wygląd instrumentu.

Wszystkie blachy prezentują średnią grubość. Na wszystkich blachach znajduje się logo firmy i serii, Blachy wykonane są starannie, zgodnie ze standardami, jakie można spotkać u największych producentów.

W AKCJI

Mając do czynienia z serią Jazz, raczej nie będziemy oczekiwać talerzy wybuchowych, szklistych i jasnych. Okazuje się, że nie do końca tak jest. Fakt, wszystkie nasze cztery blaszki mają ciemny charakter - co do tego nie ma wątpliwości. Mimo wszystko każda z nich ma w sobie troszkę tych szklistych alikwotów, co w rezultacie można uznać za plus, ponieważ blachy nie są rozmyte i rozmazane, zamykając się przez to w wąskiej stylistyce, w jakiej mogą być wykorzystywane. Ważną rzeczą jest to, że blachy należą do średnio głośnych, przez co wysokie alikwoty nie drażnią ucha, a wręcz wpływają na pełnię brzmienia. Brown Sugar i Sparkle są blachami niesamowicie zbliżonymi brzmieniowo do siebie, co pokazuje jak niewielką różnicę daje polerowanie talerza. Przypomnijmy, że obie mają surowe ciało i matową główkę. Obie są wybuchowe z wyraźnym atakiem. Chocolate i Honey mają w sobie więcej subtelności i soczystości. Szczególnie Chocolate wydaje się być tu blachą najbardziej miękką i najbogatszą w alikwoty.

PODSUMOWANIE

Cztery talerze crash 16" Anatolian serii Jazz potwierdzają, że nie wolno patrzeć wyłącznie na "okładkę" i sugerować się marką. Wśród "Wielkiej Czwórki" w seriach talerzy o podobnym przeznaczeniu znajduje się cała masa szmelcu, która zyskuje jedynie odpowiednim logotypem. Uważam, że niniejsze blachy, gdyby były oznaczone logiem Sabian lub Meinl, odniosłyby duży sukces. Są to blaszki uniwersalne i zaspokoją potrzeby wielu perkusistów, operujących w różnych stylistykach muzycznych. Nie są to instrumenty do skrajnych odmian rocka i metalu, ale w każdym innym gatunku z pewnością odnajdą swoje miejsce. Talerze do sprawdzenia samemu z racji na indywidualność każdego egzemplarza, ale biorąc pod uwagę ich ogólny charakter z pewnością można skierować się do sklepu, tym bardziej, że cena (nieco ponad 400 zł) jest całkiem przyzwoita.

Dostarczył: Music Media (www.musicmedia.pl)

Test ukazał się w numerze maj 2015

{Podsumowanie Plusy:
+ bogactwo barw,
+ brak rozmycia,
+ wyraźny atak,
+ uniwersalność wykorzystania.
Pomiędzy:
+/- średnia głośność.
Minusy:-
- niezbyt szeroka dynamika.}