Istanbul Agop – turecki lider

„O mój Boże, one wróciły!” - tak zareagował, na początku lat 80, legendarny Mel Lewis, kiedy po raz pierwszy usłyszał talerze nowej tureckiej marki o nazwie Istanbul. Chodziło mu oczywiście o tradycyjne brzmienie, jakie pamiętał ze starych talerzy Zildjian.

Wspomnienie nieprzypadkowe, ponieważ założyciele Istanbul wywodzą się z tureckiej fabryki K Zildjian prowadzonej przez Mikhaila Zildjiana (oryginalnie Dulgaryian, ale turecki rząd, w pewnym momencie, zakazał używania nazwisk z ormiańskimi końcówkami). Zildjian, pod koniec lat 70 zeszłego stulecia, oprócz fabryk w Ameryce i Kanadzie, posiadał również fabrykę w Turcji, która działała według tej samej receptury, co główny ośrodek firmy (o tym jak do tego doszło będziemy opowiadać w roku 2023 na 400-lecie istnienia Zildjian).

Pierwsze narodziny - Istanbul

W 1977 roku zmarł szef tureckiej fabryki. Dwóch pracowników - Agop Tomurcuk wraz z Mehmetem Tamdegerem wzięli sprawy w swoje ręce i w oparciu o wiedzę i doświadczenie nabyte w Zildjian założyli własną pracownię - Zilciler Kollektif Şti, która w 1982 roku przybrała ostateczną nazwę Istanbul.

W tamtym czasie tureckie marki talerzowe, których mamy zatrzęsienie obecnie, nie były nawet w planach. Istanbul był pierwszym producentem, który ruszył z poważną ofertą również do USA, co jak wiadomo jest podstawowym wyznacznikiem obecności firmy w świecie muzycznym, czy to się komuś podoba czy nie. Byli też pierwszą firmą z tego rejonu, która rozpoczęła współprace z muzykami na zasadzie znanej teraz jako endorsement.

Stopniowo do firmy dołączało kolejne pokolenie - Arman i Sarkis, synowie Agopa. Panowie nie tylko podtrzymywali tradycje rodzinne, ale dodawali też nowoczesności, głównie w zarządzaniu firmą. Jak się okazało, miało to kluczowe znaczenie na przyszłość i dalszą samodzielność. Pamiętajmy, że firma od 1982 roku funkcjonuje pod nazwą Istanbul. Skąd więc wziął się Istanbul Agop?

Drugie narodziny – Istanbul Agop

W 1996 roku tragicznie umiera Agop Tomurcuk i jak to często bywa w przypadku firmy zarządzanej przez kilka osób, powstaje wiele niejasności i problemów. Arman i Sarkis (który był absolutnym szefem produkcji) odchodzą i zakładają w 1997 roku własną firmę o nazwie Istanbul Zilciler, której nazwa zostaje po chwili zmieniona na Istanbul Agop. Co ciekawe, kilku współczesnych tureckich producentów wywodzi się właśnie z tego okresu, kiedy to Istanbul rozdzielił się na dwie marki.

Wykształcony w Londynie Arman, rozwija firmę pod kątem zarządzania, dzięki czemu jako pierwszy turecki producent otwiera, w 2004 roku, swoją filię w Los Angeles. Sarkis, będący doświadczonym „naczelnym majstrem”, opracowuje kolejne rozwiązania brzmieniowe, które w przyszłości nierzadko będą, mniej lub bardziej subtelnie, zapożyczane przez innych producentów, czego doskonałym przykładem jest chociażby Clap Stack, kopiowany najpierw przez Zildjian, a później hucznie przez Meinl.

Istanbul Agop współtworzy "Big 5"?

Istanbul Agop jest bezpośrednim spadkobiercą procesu produkcyjnego znanego z Zildjian. Najpierw jako marka Istanbul, a od połowy lat 90 jako Istanbul Agop. Kwatera główna firmy jest w Stambule, w centrum tego ogromnego miasta znajduje się też drugie biuro, natomiast w Los Angeles Agop posiada swoją amerykańską filię. Mała ciekawostka- Istanbul Agop jest firmą turecką, ale jej pochodzenie, podobnie jak w Zildjian, jest ormiańskie, dlatego też w biurze firmy można znaleźć na ścianach znajome symbole. 

Kontakt z artystami zarządzany jest bezpośrednio przez centralę, czyli wiadomo kto jest kim i za co odpowiada, a dystrybutor służy głównie jako pośrednik w przepływie instrumentów. Tak dokładnie dzieje się również u największych producentów, do grona których Agop ma aspiracje dołączyć, co poparte jest dużym potencjałem firmy w każdym zakresie aktywności. Producent otwarty jest na wizyty swoich muzyków i chętnie prezentuje proces tworzenia instrumentów wraz z możliwością testowania. 

Styl pracy Istanbul Agop

Produkcja talerzy w fabryce Istanbul Agop jest typowym procesem, który często opisywany jest sposobem tureckim. Kolejne etapy produkcji we wszystkich tego typu fabrykach są w zasadzie identyczne. To samo dotyczy fabryk Zildjian i tureckiej placówki Meinl. Różnice polegają na sposobie organizacji pracy i wykorzystanej technologii, jednak zachowana jest ta sama kolejność działań, od wylania surówki do gotowego talerza w foliowej torebce. Na czym więc polega różnica między wszystkim blachami stworzonymi przez tureckie manufaktury? Przecież tak naprawdę ich brzmienia są bardzo zbliżone do siebie. O tym mówiliśmy już wielokrotnie.

- Przede wszystkim chodzi o jakość pracy i kontrolę jakości. Nie chodzi tu o samo zachowanie spójności danej serii, co o samą rzetelność wykonania na każdym etapie produkcji.

- Drobne różnice w składzie surówki brązu. Polega to głównie na ilości blach dopuszczonych do ponownego przetopienia. Drugą sprawą jest też posiadanie własnych pieców do odlewów i rozgrzewania form! 

- Dział rozwoju, czyli wprowadzanie nowych pomysłów brzmieniowych, innowacyjność produkcji.

Biorąc to wszystko pod uwagę Istanbul Agop stanowczo wyróżnia się na tle pozostałych manufaktur tureckich pod wieloma względami, ale to wszystko opisujemy w innym artykule.

Przygotowali: Artur Baran i Staszek Piotrowski