Nie ma żadnego wykształcenia muzycznego, a perkusjonistą został przypadkowo. Trafił do wojska. Nie przeszkodziło mu to później grać z Yaniną i wieloma innymi ciekawymi projektami, choć brzydzi się słowa „zawodowy”.
Pomimo mało optymistycznego tytułu nowej płyty, Paweł to niezmiennie ciągle uśmiechnięty, pełny energii i sypiący z rękawa dowcipami facet. O powrocie Illusion, nieudanym DVD, eksperymentalnych opowieściach, kopiącej jaja Anhedonii, niesłabnącej radości grania i oczywiście nowych bębnach, porozmawialiśmy podczas trasy na 25-lecie zespołu.
Największa nadzieja zdaniem głosujących w plebiscycie Polskich Nagród Perkusyjnych edycji 2017, chociaż tak naprawdę nazwisko młodego utalentowanego muzyka przewija się w środowisku perkusyjnym już od jakiegoś czasu.
W czasach, kiedy prywatne szkoły perkusyjne wyrastają jedna po drugiej, nie jest łatwo zbudować placówkę, do której ludzie będą się zgłaszać, mając już od samego początku pewność, że trafiają w dobre ręce z solidnym zapleczem logistycznym.
Ostatnimi laty jego kariera wystrzeliła mocno w powietrze. Złośliwi powiedzą, że to wszystko jedynie przez ostatnią płytę Davida Bowie. Jest to niesprawiedliwa ocena, bo Guiliana jest liderem świetnej grupy jazzowej i wywodzi się z miejsca, gdzie wiedzą, jak gra się taką muzykę!
Jest jednym z najbardziej rozchwytywanych perkusistów sesyjnych w Anglii. Coraz większe uznanie zdobywa także w środowisku polskich bębniarzy. Dodajmy, że jest to uznanie zasłużone. Bębni u Adele, w piątym sezonie słynnego programu The Voice, a w swoim studio nagrał ślady do piosenki Seala, nominowanej zresztą do nagrody Grammy.
Jest jednym z lepszych perkusistów na świecie. Zbyt śmiała opinia? Weźmy na warsztat muzykalność, umiejętność wykorzystywania posiadanej techniki, wyobraźnię muzyczną, świadomość roli w zespole. To wszystko stawia go w światowej czołówce. Miał nam przedstawić swoich sześć ulubionych płyt, na których zagrał, wyszedł z tego spory wywiad.
Gdyby nie kumpel z liceum plastycznego i bieda, może dziś grałby tylko na perkusji w ciężko brzmiącej kapeli. Ale ten kumpel przyszedł pewnego dnia do szkoły z bębnem djembe... I tak na Podkarpaciu powstała poważna, uznana w środowisku djembiarskim pracownia Bobul Drums.
Jak łączyć różne światy muzyczne w jedną całość? Dlaczego niektórzy klasyczni perkusiści na całym świecie mogą mieć problemy z poczuciem rytmu? Dlaczego niektóre orkiestry grają spóźnione raz?
„Marakasy to tylko pozornie niewinne instrumenty. Potrafią bardzo skutecznie napędzać zespół, ale i go wykoleić. Z perkusjonistą powinni grać perkusiści, którzy mają świadomość groove’u, a nie jedynie standardowe przebiegi”. O tym, co ważne i najważniejsze w świecie rytmu, a także o bogatej przeszłości i teraźniejszości muzycznej rozmawiamy z Piotrem Jacksonem Wolskim, jednym z najważniejszych polskich perkusjonistów z trzydziestoletnim stażem artystycznym.
W połowie lat 90 był jednym z najbardziej oryginalnych bębniarzy metalowych na świecie. Młody, pełen energii z piekielnie pulsującymi partiami, które niemiłosiernie pompowały i napędzały utwory Sepultury. Chyba każdy z obecnego pokolenia 35-, 40-letnich bębniarzy rockowych i metalowych łapał się za zagranie intro do Territory.
Perkusista z Gołdapi zakochał się w cajonach. Do tego stopnia, że w 2015 roku stworzył na Facebooku potężne forum dla cajonerów – Polish Cajon Forum, a chwilę później – Polishcajon.blog.pl, który śmiało można nazwać najlepszą polską stroną na temat „karmników”.
